Pedro Pérez (#CIG), convenio seguridade privada: "Un vixiante sen antigüidade cobra 1.100€. Como non vai faltar persoal?"

Este venres 7 de novembro sentarán, de novo, as patronais da seguridade privada a negociar cos sindicatos. FES, ASECOPS e APROSER levantaron o teléfono no seu día e chamaron á centrais sindicais para alcanzar unha estabilidade no sector onde a previsión é que nos próximos meses asínense contratos de servizo crave para as compañías, polo que queren ter unha base sólida antes de propor a administracións públicas ou outros sectores que conten cos seus servizos. Os sindicatos, por agora, non mostraron urxencia algunha para chegar ao acordo cando o convenio segue vixente, pero aos poucos van apertando aos empresarios para que, dunha vez por todas, saian a relucir os asuntos que realmente preocupan aos vixiantes da seguridade privada. 

Á espera de que poidan dar significativos este venres cara á firma do convenio, o representante da CIG-Servizos, Pedro Pérez, presente nas reunións mantidas até a data, debuxa un escenario de aparente distancia entre as reivindicacións dos representantes dos traballadores e unha patronal que, de momento, está “a marear a perdiz”.

“Están a entrar aos poucos nalgunhas cuestións, pero queren falar do que lles interesa”, explica Pérez despois de varios encontros nos que asuntos como as Incapacidades Temporais (IT) foron obxecto de tira e afrouxa dunha e outra parte, xa que o absentismo é un elemento que hoxe preocupa moito aos empresarios, pero que os sindicatos achacan a un “descoñecemento da realidade”. “Non por quitar os complementos vai haber menos absentismo”, razoa Pérez, indicando á súa vez que isto pode provocar o efecto de “máis traballadores enfermos acudindo ao seu posto”. 

PERSOAIS ENVELLECIDOS, SEN SUBSTITUCIÓN, UN SECTOR POUCO ATRACTIVO...

Outro asunto de discrepancia é o relativo á subida salarial, que os empresarios techan no 3%, unha cantidade insuficiente a ollos da CIG, que o ve “precario” e moi lonxe do 8% que esixe a central sindical, que censura as “xornadas maratonianas de 12 horas” tan habituais no sector.

Ocorre o mesmo cos pluses de perigo, con desigualdades entre profesionais que cobran 170 euros por outros que ingresan 23 “por unha cuestión de antigüidade”, ou festividades, onde piden equiparar a subida á doutros sectores onde é unha subida do 25% con respecto á hora ordinaria, aspectos cos que, de momento, “non van a ningunha parte” no que á negociación co sindicato galego refírese cando demandan “un salto cualitativo e cuantitativo importante” para “equilibrar” as retribucións. 

“Un traballador sen antigüidade leva limpos sobre 1.100 euros en 15 pagas. Non ten sentido que queiran manter esta situación cando tes un sector onde din que falta man de obra. Como a vai a haber? A quen queres enganar con estes soldos?”, censura Pérez, que aos soldos precarios incorpora a imposibilidade de conciliar en moitas ocasións nun sector onde se traballa durante moitos fins de semana, festivos ou en quendas de noite. 

“Se hai tanta falta de persoal, se escasea a man de obra como din, con ocos en certas zonas en momentos puntuais e con vacantes durante todo o ano noutras partes, é porque non están a facer atractivo o sector”, diagnostica Pérez. Nesa radiografía, insiste en que a man de obra cualificada pide estabilidade e non a “precariedade” ofertada até este momento para “manter as contas de resultados á conta dos traballadores”.

Sen interese por parte das novas xeracións en formar parte do sector, a seguridade privada atópase nun canellón sen saída, incapaz de incorporar sangue novo para renovar os persoais envellecidos para postos onde a esixencia física é, en ocasións, moi grande. “Hai que considerar tamén un aspecto como é a saúde mental”, matiza Pérez, puntualizando que, en moitos casos, os servizos son de 24 horas con xornadas onde o 33% é nocturno. 

“Supón un desgaste físico e mental. O convenio permite a xubilación parcial, pero, de facto, as empresas néganos, porque hai que chegar a un acordo e en moitos casos néganse a facer efectiva esa xubilación parcial, por falta de man de obra ou porque lles interesa”, expón Pérez, salientando as dificultades existentes ao redor dos contratos relevo que a algunhas firmas “non lle saen a conta”. 

“Así, volvemos ao principio: xente máis veterana, máis propensa a coller baixas, non menos preparada, pero á que se lle esixe cada vez máis cousas, adaptar a novas tecnoloxías e sistemas como drones ou cámaras de última xeración, e iso, que repercusión ten para o traballador? Cero”, reprende. 

A CIG acode á negociación co obxectivo de “recuperar perder” en anos anteriores e tampouco mostra excesiva présa en chegar a un entendemento coa patronal, tendo en conta que foron os empresarios os que chamaron a revista ás centrais sindicais. “O sector sostense hoxe por un persoal envellecido. Os mozos non van entrar a traballar fins de semana, festivos e noites por 130 euros”, abunda Pérez, que cifra nun impacto de entre 200 e 250 euros ao mes as subidas que propón a CIG na negociación polo novo convenio, ademais de máis tempo de descanso, con máis fins de semana libres. 

UN CONVENIO GALEGO?

Aínda que a CIG se atopan nesta mesa de negociación estatal, a verdadeira aspiración do sindicato é que, máis pronto que tarde, poida comezar a discutir a negociación dun convenio autonómico, unha reivindicación que comparten en ELA Sindikatua, central sindical vacas que, como a súa homóloga galega, esixe un diálogo no que se poida discutir a realidade concreta do sector no País Vasco.

Os outros sindicatos que forman parte da conversación, FTSP-USO, FeSMC-#UXT e Comisións Obreiras do Hábitat, que acoden de maneira conxunta nunha plataforma para encarar a negociación, consideran que o convenio estatal é máis beneficioso para Galicia que un autonómico polo feito de que é nas grandes cidades onde existen máis carencias e, á súa vez, un nivel de vida máis alto, utilizando estas urbes como argumento de forza na negociación. 

Para Pérez, a virtude dun convenio autonómico vén amparada polo Artigo 84 do Estatuto dos Traballadores, onde se indica que os convenios autonómicos “non poden ser inferiores aos do sector”, polo que queda garantido o salario pacto no texto estatal. “O que non se pode pretender é coller un convenio estatal e crear diferenzas salariais”, apostilan desde a CIG nun dardo dirixido aos sindicatos que se opoñen ao convenio galego. 

“Para iso ímonos a un convenio territorializado, onde cada un defenda o seu pan como mellor poida. Nós temos unha cousa clara: nunca imos asinar nada por baixo do convenio do sector”, recalca Pérez, remarcando á súa vez que o convenio estatal está “esgotado” e que a pretensión é que os acordos se comecen a aplicar desde o momento no que se asine o novo pacto, sen esperar que a venza o convenio aínda vixente até 2027. 

A continuación, Pérez leva o foco a outro debate como é o da xornada laboral, considerando que a proposta para a redución de xornada “vai pasar por encima de nós”. “Están a buscar a maneira de repercutirlle ao cliente. Eles non van perder nunca. Só hai que mirar o boletín de APROSER e os beneficios das súas empresas asociadas”, alegan desde o sindicato, onde suxiren que no caso da seguridade privada existe “practicamente un monopolio”, aínda que na mesa de negociación hai tres voces, cunha, APROSER, en posición claramente dominante. 

PROTESTAS NO HORIZONTE

Ante este panorama, nas últimas semanas creceron as voces críticas dos traballadores, que comezaron a organizar e a convocar protestas á marxe dos sindicatos, como a programada para o próximo 26 de novembro en Madrid ás 11 horas fronte á sede de APROSER.

Aínda que algúns consideran que, sen que se esgotou a vía do diálogo, a idea de levar as protestas á rúa supón crear un problema que non existe, desde a CIG non se mollan á hora de valorar si é “pronto ou tarde” para esta clase de iniciativas, pero respectan e ven “positivo” que “os traballadores queiran manifestar en defensa de mellorar as súas condicións laborais”. 

“Nós, de momento, non estamos nunha situación de impás. Pero a patronal está a dar voltas e non céntrase o verdadeiro meollo da cuestión. Imos ver que nos traen este 7 de novembro e si empezamos a falar de negociación, porque até agora foron máis ben declaracións de intencións, que todos coñecemos cando quen pediron negociar foron os propios empresarios. Pero non queren que se toquen algúns asuntos, pero si queren negociar, hai que abordalos. Á CIG non lle importa empezar a negociar agora que dentro duns anos. Se teñen présa é porque ven perigar a súa conta de resultados”, salienta Pérez. 

Desta maneira, a CIG advirte que é hora de cambiar diametralmente o rumbo, pór as pilas e camiñar nunha dirección que teña como meta a firma do convenio: “Levamos un mes e aínda non se centrou o tiro, sen baixar a xornada, cunha subida salarial irrisoria ou pretendendo quitar ou reducir os complementos de IT. Si é así, non queres negociar, queres precarizar máis a situación”.