A Feira de Abril catalá, Pedro Sánchez e os malvados xornalistas

A choiva que estivo presente estes días en Catalunya contribuíu a mellorar a situación dos encoros, por tanto, a que respire “un pouco” máis o goberno de Pere Aragonés, que non gaña para sustos nesta campaña tan marcada polas enquisas que dan a vitoria aos socialistas. O segundo lugar é para Puigdemont e a ERC sitúano en terceiro lugar. Non é prato de bo gusto despois das fazañas do fuxido e a pouca colaboración do grupo Junts nestes anos de goberno en solitario dos republicanos.

Ante este panorama de tensión política, aparece como “auga de maio”, a Feira de Abril de Catalunya, onde se viu a políticos - en plena campaña electoral- conversando cos miles de asistentes á mesma, que por certo aínda continúa uns días. Daba gusto ver ao presidente Aragonés departindo cos “outros cataláns” e as mulleres vestidas con traxes de faralaes- traxes da alegría- que ofrecen unha elegancia ás que o levan e uns universos de cores que alegran a vista dos transeúntes. O malo do asunto é que mentres as mulleres utilizan esta vestimenta, son poquísimos, por non dicir inexistentes, os homes que se “enfundan” nun traxe típico andaluz, con chapeu cordobés incluído. Até aí non chega o fervor electoral dos políticos que visitaron as casetas do recinto do Fórum, localización da feira. Aínda que sería bo velos “disfrazados”.

A sorpresa este mércores foi ver polo recinto feiral ao presidente do goberno Pedro Sánchez, quen elixiu a Feira de Abril para facer o seu primeiro acto público despois de cinco días de reflexión. Era un xesto cara a Salvador Illa despois da ausencia do líder socialista no primeiro mitin de campaña en Sabadell, ao que non puido asistir. Todo un xesto que “supomos” agradecerá o candidato Illa. Sería bo, quizais excesivo, velo disfrazado co traxe andaluz. Corpo ten para iso, non daría o canto ao non ter unha barriga cervexeira que deslucise a vestimenta. A acollida por parte do respectable que enchía o recinto, como nos touros,  foi repartida. 

A volta ao traballo - xa dicía no anterior artigo que non marcharía- foi un desconcerto total en todos os sectores, polo insólito das súas xornadas de reflexión. A súa volta, con entrevistas na televisión pública, que me parece ben, non tanto na privada, a SER, a súa radio amiga, foi un aviso para “navegantes”:  PP, Vox, os xoves, os poderes económicos e os malvados xornalistas aos que lles sinala como manipuladores, mentireiros e autores de noticias falsas. Isto último sorprende moito… só hai que repasar as hemerotecas para coñecer todas as mentiras de Pedro Sánchez. Hai que discernir entre os bos xornalistas - os amigos de Moncloa, os seus voceiros, os que reciben a publicidade- e os outros. Neste saco entran todos. Quen o di? Os catedráticos e limpos colegas que están todos os días en radio, televisión e nos seus faladoiros adoutrinando. Xa o dixen moitas veces e repetireino as veces que faga falta, hai moitos xornalistas ou medios que non me gustan, pero estamos en democracia, onde a liberdade de expresión é fundamental, por iso cando calquera colega conte unha mentira, xa existen mecanismos para atallalo, non fai falta ir apertando máis aos xornalistas e aos medios de comunicación. Hai unha frase que sempre lla atribuíron a Voltaire, pero que recentemente se descubriu que a escritora Británica Evelyn Beatrice Hall, utilizaba bastante, que di: “Non estou de acordo co que di, pero defenderei coa miña vida o seu dereito a dicilo”. É unha frase tan gráfica que nunca debería enterrar.

Os gobernos, sexan da cor que sexan, non poden porlle mordaza aos medios, ou tentar controlalos con distintos métodos. Agora apúntase á “rexeneración democrática”, sinalar aos xornalistas e medios que non son afíns. É unha situación moi delicada e os profesionais a través das distintas asociacións deben protestar, o mesmo que a cidadanía. Os medios de comunicación, con todas as súas carencias, que as hai, non poden ser obxecto de acoso e derriba até a súa aniquilación, non é bo para a saúde democrática. O intervencionismo dáse nos países con réximes autoritarios, España sufriuno durante 40 anos, non se pode asumir sen máis que isto, doutra maneira, volva a vapulear a liberdade de expresión.

 Así, que a Feira de Abril de Catalunya, coa alegría que levan os asistentes cando se tomaron unas cantas cervexas ou copas de fino, fágalles recapacitar que todo non vale, nin o fin, que non é outro que controlar todo o que sexa discrepante, non xustifica os medios. Non vale, nin se pode permitir.