Todas as miradas estaban postas este domingo nas eleccións galegas, aínda que de ámbito autonómicas, eran as primeiras despois da movida da lei de amnistía e as “supostas” prebendas que esta poida traer aos independentistas implicados en todo o armazón do procés, O PP utilizouno, o PSOE publicamente desmentíao, no entanto, eran conscientes -ségueo sendo - do custo que ía ter, como así sucedeu.

O PP foi o gañador dos comicios deste 18 de febreiro, consolidando a maioría absoluta que outros partidos puñan en dúbida dado que o candidato popular, Alfonso Rueda, é un político que se presentaba por primeira vez, aínda que fose o presidente da Xunta tras a marcha de Feijóo a Madrid para liderar o partido.

Unha campaña onde Rueda foi o branco de todos os partidos: o adversario a bater pola esquerda, pero tamén por Vox - con poucas posibilidades-. Soubo aguantar ben a campaña, non sen os nervios do que ten máis que perder nas urnas. Ao final, como dicía Camilo José Cela, “o que resiste, gana”. Conseguiuno grazas tamén á axuda do seu compañeiro e amigo Feijóo.

Rueda tivo unha imaxe de persoa tranquila que en moitos dos seus mitins ou comparecencias ante os medios utilizaba a palabra “sentidiño”, que en política pronunciaba moitas veces o primeiro presidente da Xunta de Galicia, Xerardo Fernández Albor, e tamén os galegos en xeral utilízana habitualmente. É tan gráfica que non fai falta que vaia acompañada de máis palabras.

O BNG, con Ana Pontón como candidata, conseguiu os mellores resultados do seu partido até agora. No entanto, non foi suficiente para sacar ao PP da Xunta como veu explicitando en todos os seus mitins. Hai algo do que se esquecía a líder dos nacionalistas, que non se pode ir de gañadora sen haber contado os votos. Unha lección que non tiña aprendida Pontón e da que aprendería. A pesar diso, o resultado foi bo, a costa do PSdeG que foi o gran derrotado. Unha pena, o candidato Besteiro era unha boa aposta, pero non o mellor momento. Sufriu as consecuencias das accións do presidente do goberno, Pedro Sánchez. Un sacrificio cun alto custo para o candidato e o partido en Galicia. Como o pensa solucionar? A excesiva presenza de ministros para arroupar ao candidato non foi unha boa decisión, o mesmo que a presenza de Rodriguez Zapatero, que non ten bo predicamento entre os galegos. Non hai que esquecer a presenza de galegos e descendentes deles en Venezuela, onde Zapatero tivo e segue tendo vinculacións co ditador Maduro- un gran erro-.

Outro dos derrotados é Sumar, o adiantaramos hai xa algunhas semanas. Yolanda Díaz perdeu na súa terra, como era de esperar, non a queren. Tanto é así que nin na súa circunscrición conseguiu gañar. Un baño de realidades que a deixou moi mal parada, mesmo no Goberno de Sánchez . Podemos, a outra formación que se presentou por separado, volveu a beber do seu medicamento, coa axuda do gurú Pablo Iglesias: afundiuna na miseria. Servirá para que volvan xuntarse “”? Creo que non.

Os de Vox, como se demostrou unha vez máis, non teñen cabida en Galicia, o seu discurso non cala, digan os seus líderes nacionais o que digan. E o partido debutante Democracia Ourensá, do estrambótico alcalde da cidade das Burgas, conseguiu un deputado no parlamento galego. A xogada non lle saíu ben: esperaba que o PP baixase en escanos e ser o solitario deputado quen tivese a chave de continuar gobernado Rueda. Miúdo choio ía ter Jácome. Así que como exclamaba Cela, “un carallo a tempo é unha vitoria dialéctica”.

A composición do novo Parlamento, coa maioría do PP, non quere dicir que vaia ser un paseo triunfal. Os 25 deputados do Bloque non van pasar desapercibidos, plantarán batalla.

O socialismo galego ha quedado tocado, moi tocado, até en Vigo, feudo de Abel Caballero, gañou o BNG cunha subida espectacular. Os socialistas galegos han pagado as decisións de Sánchez. Ábrese unha nova etapa no socialismo español, cun partido internamente zozobrado - publicamente só fale Page- onde ten que producir unha catarse se non queren afundilo máis. Por certo, que Salvador Illa, líder do PSC, váiase preparando. O sucedido en Galicia, por moito que disimulen, é un aviso para navegantes. As eleccións catalás están ao virar a esquina. e os votantes pódenlle lembrar a Pedro Sánchez a frase de Nietzsche: “O que máis me molestou non é que me mentiches, senón que, de aquí en diante, non poderei crer en ti”.