Os agricultores bloquean as principais vías cansados da súa situación

Atopar na cociña determinados alimentos parécenos moi sinxelo: cómpranse nos supermercados ou as fruterías. Poucas veces pénsase a orixe, onde se producen e quen son os encargados de provernos deles a través do seu traballo. As xentes do campo: payeses, labregos, agricultores, é igual o nome segundo a zona de España, son as persoas que cada día, con sol, choiva, vento ou frío, están a coidar das súas terras, as súas colleitas, para que crezan da mellor maneira posible para chegar ás mesas das xentes. Un traballo duro, moi duro, que case ninguén valora na súa xusta medida, ata que deixan de chegar provisións.

O que está a suceder estes días coas manifestacións dos agricultores cortando as vías de España cunha das súas ferramentas de traballo, o tractor, é o berro dos que senten maltratados. Miles de tractores ocupan as estradas, autovías e autoestradas para facer sentir, co son dos seus motores e bucinas que chaman a atención de todos os que se atopan ao seu paso.

As manifestacións de tractores foron convocadas a través das redes sociais e á marxe das grandes asociacións do sector. Por que? Sinxelamente porque non confían nelas. As redes están a ser - para o bo e o malo- un instrumento de comunicación importante. Así se demostrou noutras folgas. Este feito deixa en moi mal lugar aos que “lexitimamente” din defender os seus intereses. É un aviso para navegantes.

O motivo da folga é que os que producen o produto son os que menos reciben, e os consumidores, os que máis pagan. No medio, os intermediarios e os que venden, o que non é xusto. Si a iso engadimos que a lexislación europea pon trabas con normativas que se aplican aos comunitarios, pero non a outros países, como Marrocos, por exemplo, prodúcese un agravio comparativo. Fóra xogan con vantaxe, con prezos máis baixos. A cousa non queda aí, cada día multiplícase a burocracia administrativa. A ela dedícanse moitas horas que restan de estar na terra, como eles queren.

As eleccións europeas que están ao virar a esquina están a servir para alcanzar acordos. Empezaron os agricultores franceses, cunha semana de manifestacións, cortes de estradas - e o máis grave, tombando camións españois cheos de carga de produtos do campo. Non os deixaban circular e as perdas foron millonarias –. Os franceses protestaban pola presión impositiva nas granxas como medidas de coidado medioambiental, a eliminación de exencións de impostos ao combustible para maquinarias e a importación de produtos, o que causa un impacto na industria local. Son as mesmas cousas polas que agora protestan en toda España. Ao final, o Goberno francés prometeulles cambios, o mesmo que a UE. Son os “beneficios” de época electoral, aínda que sexan xustos. Con esas promesas abandonaron as súas protestas.

Agora, coas marchas dos agricultores españois montados nos seus tractores e vehículos agrícolas, queren ser escoitados nos seus territorios e en Madrid, sede do goberno de España. Están decididos a chegar alí, aínda que tarden uns cantos días. Será a manifestación dos que nin o tempo, a distancia ou a climatoloxía fágalles renunciar ás súas demandas que consideran xustas. Moitas son as pancartas que acompañan aos manifestantes, entre elas: “Sen agricultura a mesa está buxán”.

Seguro que en poucos días chegarase a un acordo, non hai dúbida, porque é xusto o que pide. Os agricultores manifestaron que esta folga non ten cor política nin está dirixida por ningún deles, por máis que algúns dirixentes con cargos institucionais queiran apropiar dela. É máis, os que foron a sacar rédito político, convidáronos a marchar.