A seca non se arranxa mirando ao ceo para ver si chove

Hai un devandito popular  “onde falta a previsión, faltará a provisión”. Sempre os refráns  baséanse na experiencia, a sabedoría popular que se transmite de xeración en xeración. Algúns non adoitan facer caso e como se di  cóllelles o touro. Unha situación  que temos agora que afecta o consumo de auga  nos fogares, o campo e as empresas, entre outros sectores.

Desde fai uns cantos anos, moitos, o tema da auga vén sendo unha cuestión prioritaria - para os gobernos parece ser que non-. Iso de prever non o adoitan practicar os que mandan, pásase ao outro extremo: improvisar, unha acción que na maioría dos casos adoitan traducir en chapuzas. Diso sábese moito en España. É o país das chapuzas? Si. Non se libra ningunha zona. Especialmente os territorios que cada vez adoitan ter menos choivas e, consecuentemente, menos reservas de auga.

Pero a situación de seca non é nova, os entendidos veñen avisando da gravidade do tema, ninguén lles fai caso. É como a fábula do pastor mentireiro e o lobo que todos coñecen. É o que está a pasar agora: ninguén cría as advertencias ata que a realidade actual fíxolle entrar en razón: seca en boa parte de España, sen que se previu, sen resposta á situación por parte das administracións implicadas que non quixeron escoitar ás empresas privadas da auga . Centos de veces véñenlles anunciando - desde anos- a situación e a necesidade dunha estratexia válida. Non lles fixeron nin maldito caso, ou o que é máis grave: pon á fronte das empresas públicas ou axencias a persoas que non adoitan ter coñecementos e que non queren nin escoitar a quen llos din. Como resultado non hai planificación, non se toman decisións. O resultado é unha catástrofe como a que se está vivindo. 

En Catalunya, Samuel Reyes, director da Axencia Catalá da auga, non é precisamente un lumbrera: non coñece ben o tema que leva entre mans - débeselle escapa a auga entre os seus dedos-, nin ten intención de escoitar, falar, acordar coas empresas da auga, senón que sente un certo “escepticismo” cara a elas. É a actitude que adoitan adoptar os incompetentes, os que o saben todo porque teñen un cargo.

O certo é que, este xoves,o goberno de Pere Aragonés declarou    en Catalunya  a entrada en emerxencia por seca no sistema Ter-Llobregat, que abastece a Barcelona e a súa área metropolitana e  tamén a emrgencia afecto a Xirona e a súa contorna. O que significa que máis de 6.000.000 de persoas veranse afectadas, con restricións importantes. É a maior seca que viviu Catalunya desde que se teñen datos. Se non chove con intensidade nas próximas semanas a situación irase agravando aínda máis. Cales son as propostas que ten o goberno de Catalunya? Non é prioritario nestes momentos atopar solucións que garantan a subministración da auga ás persoas, a agricultura e a industria? É evidente que si. Pero o presidente Aragonés que en plena crise da auga vaise a Bruxelas para participar nunha conferencia organizada polo Parlamento Europeo, xunto co lehendakari Urkullu, para falar do dereito da autodeterminación de “nacións sen Estado” para o non. A pregunta é non é máis urxente quedar en Catalunya e falar das medidas que tomou o goberno para afrontar a seca?

Hai exemplos  para mellorar o presente e o futuro de subministración de auga. No municipio de Gavá, provincia de Barcelona,  onde se iniciou  unha aposta de colaboración público-privada denominado “Gavá Circular”, no que se implicaron o concello do municipio, Augas de Barcelona e o Centro Tecnolóxico da auga, co obxectivo de aplicar os principios da economía circular. A iniciativa promove impulsar a auga rexenerada para usos non potables no municipio. A aposta que se iniciou no 2017 foi premiada en varias ocasións. Hai máis exemplos que poden ser aplicados noutros municipios. por que non faise? O govern saberá si quedar de brazos cruzados, mirando ao ceo para ver si chove. Non é a solución, nin moito menos saber gobernar. 

O cambio climático sábese que é unha realidade, anticipar, é saber xestionar. Cando se está xa nunha situación como a que está a vivir Catalunya e outras zonas de España, o que se require é arremangarse, deixar de queixar, priorizar as verdadeiras cousas importantes, atender aos que coñecen o tema, contar con eles. Dunha colaboración público privada virá a solución á grave crise que se está vivindo, que non é nova, nin será única. O que toca agora é traballar coordinado. Que os sectores afectados perciban que as administracións están a facer algo, que xeren tranquilidade. “É incrible o que pode lograr se non che importa quen leva o crédito” – dicía o presidente Harry Truman.