Transcorreu xa un ano sen Luís Moreno

O 23 de xaneiro de 2023 será unha data que non esquecerei nunca. É un día, un mes, un ano, no que a señora de escuro decidiu que chegara a hora de levar consigo a un amigo, un colaborador de Catalunyapress e Galiciapress. Cúmprese un ano desde que nos deixou o profesor Moreno, non sen antes loitar contra unha enfermidade á que plantou cara até o último momento, Luís foi sen dúbida unha persoa polivalente, intelixente, dunha gran forza, sentido da responsabilidade e moi implicado coa época na que lle tocou vivir. Sen dúbida Luís, sociólogo, politólogo, xornalista e ensaísta con traballos en todos estes campos. Deixou unha pegada en todos os que lle coñeciamos, e botarémolo de menos. Sen dúbida foi - seguirá sendo- un dos sociólogos españois con maior relevancia internacional no campo das ciencias sociais desde a década dos 90.

Falar de Luís Moreno quen, por certo, en 2022 foi galardoado co Premio Nacional de Investigación Pascual Madoz en Dereito e Ciencias Económicas e Sociais, como colofón á súa ampla e exitosa traxectoria profesional, non é fácil. Coñecino hai xa uns anos. Foi un dos primeiros colaboradores - articulistas- de Catalunyapress. Nunca fallou coas súas achegas semanais durante máis de 12 anos. É máis, cando el consideraba que había un tema de actualidade, facía a súa correspondente reflexión e enviábao. Sempre cunhas liñas nas que dicía: envío este artigo para que o publiques, Carmen, se o consideras interesante. Respondíalle que non era interesante, senón moi interesante. Así o manifestaron moitos dos seus lectores asiduos que esperaban cada semana poder ler as reflexións de Luís.

Un día chamoume para comentarme que había decido publicar un libro de recompilación dunha boa parte dos artigos que publicara neste diario. Animeille a que o fixese. Era unha maneira de ter xuntas todas as súas interesantes opinións que non deixaban a ninguén indiferente. Fíxeno e até chegou a realizar outra edición. Non paraba nunca, nin sequera cando estaba enfermo.  Lembro un día que me chamou para dicirme que nun edificio fronte ao seu produciuse un incendio, que me daba os datos e enviaba varias fotografías para que as publicase. Seguía tendo a vea de xornalista, a curiosidade e o olfacto para ver o que era noticia. Deille as grazas e publicámolo.

Durante uns meses, os artigos chegaban de forma irregular. Pregunteille si sucedía algo e confirmoume que a súa saúde non era boa, pero quería seguir colaborando, gustáballe, gozaba co que escribía. Para non molestar, enviáballe correos que respondía para dicirme que ía mellorando, que tiña proxectos e que quería seguir colaborando connosco, onde lle acollemos moi ben, sentía cómodo. En máis dunha ocasión, cando se lle publicaba en Galiciapress , que igual que Catalunyapress – catalán e español- conta con dúas edicións, dicíanos que llo publicásemos tamén en galego. Sempre o fixemos e estaba encantado. Enviáballo aos seus amigos brasileiros, segundo dicíanos.

Un día comentoume que colaboraba con outros medios, pero que non deixaría nunca de escribir connosco, onde sentía como en casa polo trato recibido, porque levaba moito tempo escribindo e porque quería, facíalle moita ilusión. A nós tamén nos gustaba contar con el.

Pasou xa un ano desde que moi a pesar teu deixáchesnos, pero sempre estarás presente na que foi a túa casa profesional, Seguirémosche botando de menos. Seguro que alí onde esteas non deixarás de facer proxectos. Hoxe non quixemos falar de política, nin de guerras, senón do amigo Luís que se vivise estaría moi preocupado polo que está a ocorrer.

Para lembrarche queremos publicar o último artigo que nos fixeches chegar antes desa viaxe sen retorno.