A Vangarda, O Nacional e O Diario.é, "tres amigos" do poder

Din que Deus os cría e a pesar das diferenzas que en moitos casos parecen irreconciliables, o diñeiro xúntaos. Así se podería cualificar a investigación  e publicación conxunta de tres diarios: A Vangarda, O Nacional e Eldiario.é sobre a Operación Catalunya e no que con documentos oficiais - o tres tiñan os mesmos- queren demostrar que o entón presidente Mariano Rajoy estaba ao tanto das operacións do seu ministro de interior, Jorge Fernández Díaz de pór en marcha a Operación Catalunya, en setembro do 2012. Unha noticia do trío xornalístico que asombrou a propios e estraños pola conxunción de tres diarios moi diferentes e pola oportunidade de publicalo agora. Casualidade? Non. Dicía o gran Jaume Perich que “a penicilina se descubriu por casualidade, o Napalm non”.

Que teñen en común o tres diarios? Como mínimo dúas cousas: o poder e o diñeiro. Este último é o motor que rexe eses medios que necesitan moitos millóns para saír adiante. Préstanse ao que faga falta. Eles véndeno como un servizo ao país descubrindo casos de corrupción erixir nos verdadeiros defensores da liberdade, a transparencia e a investigación. En realidade, o que fan sinxelamente é servir de correo de transmisión dos seus respectivos amos políticos co beneplácito dos seus editores.

A Vangarda sempre estivo ao servizo do poder establecido: de dereitas, esquerdas, ou o que faga falta. Só hai que mirar as hemerotecas. Até chegou a coquetear abertamente co independentismo, na etapa de Pepe – agora José Antich- foi sen dúbida a máis escandalosa. Esa deriva levou ao conde a convidar a Pepe a que se marchase, non sen as súas queixas, pero o botaron sen contemplacións. Así que Antich prometeulles vingar. Con todos os seus contactos e con diñeiro suficiente para financialo, creo o seu propio diario, O Nacional, correa de transmisión do seu xefe, Carles Puigdemont. Conseguiu diñeiro dunha parte da contorna empresarial ligado ao independentismo. Nestes anos de vida do seu diario non se esqueceu da gran patada recibida polo grupo Godó. Por iso, non se entende demasiado que agora vaian xuntos, aínda que sexa só neste mester. Enténdese en clave de estratexia política conxunta do goberno de Pedro Sánchez e de Carles Puigdemont que conseguiron polos de acordo puntualmente, de momento.

Os monárquicos están que rabean co Conde por esa “alianza” co Nacional, quen emprendeu unha campaña contra a monarquía española e cada día publica unha noticia para ir desgastando, É o seu obxectivo en todos estes anos. Enténdeo o conde? Bótallo ás costas.

A Pepe Antich o sentido do agradecemento dúralle até o mesmo momento que non pode sacar máis proveito. Como é posible que o acuse a Rajoy e especialmente a Jorge Fernández Díaz, o seu mentor ante Aznar para que o nomeasen director da Vangarda, á que accedeu quitándolle o posto a Joan Tapias, protexido dos socialistas? É posible, coñéceselle como o camaleón, senón que llo preguntei entre outros a Durán Lleida ou a José Zaragoza, gran amigo persoal co que compartiu ceas, comidas e máis e unhas vacacións xuntos. Dicía o gran Perich que “os amigos son para as ocasións, salvo en determinados círculos político-económicos, nos que as ocasións son para os amigos”.

Que dicir do Diario.é? Protexido do goberno socialista e con magnificas relacións con Yolanda Díaz - antes con Pablo igrexas ata que cortaron peras- é un dos privilexiados coas subvencións directas e publicitarias, sempre a disposición dos seus protectores. Iso si, van de independentes pola vida , dando leccións. mesmo nas súas intervencións nos faladoiros.

Que a clase política en xeral sabía perfectamente o que estaba a ocorrer no PP, con Fernández Díaz ou con outros casos  si, pero calaron porque todos teñen nas súas mochilas máis de pedra gardada. Hai algún partido que non sexa investigado por algún tema? Si é que non, que o digan, pero a percepción é que non. Agora do que se trata é de distraer ao persoal con estas informacións e machucar ao PP. As manobras na escuridade - fano todos- non me gustan e o refrán “a mellor defensa é un ataque”, tampouco o defendo, aínda que se aplique con demasiada frecuencia. Non estou a defender ao PP, que se defendan eles solitos, pero si é certo que este episodio é dos que me molesta e non adoito aplicar aquilo de “can non come can”. Eses tempos xa pasaron e os xornalistas non somos intocables.

A publicación conxunta da “investigación” do Caso Catalunya no tres diarios - por certo Antich liquidou o equipo de investigación da Vangarda na súa etapa de director- pon de manifesto que en demasiadas ocasións os medios préstanse a xogar un papel que non é o que lle corresponde: correa de transmisión e non servizo á cidadanía, cun xogo pouco gratificante. Quen lles deu documentos oficiais que se supoñen que están gardados e ben gardados? Ao final como di un refrán popular: “Non se pode pedir peras ao olmo”.