Espértome na miña cama, como onte e antonte, sobresaltado pola posibilidade inminente de que o teito do cuarto cáiaseme encima e esmágueme. Instintivamente cúbrome a cabeza cos brazos, como cada mañá, pero nada ocorre. Permanezo nesa posición uns segundos eternos ata que, valientemente, coa cara tapada, miro á miña ao redor por entre as rendijas dos meus dedos. Todo parece despexado. Parece. Non hai que confiar. Gustaríame saír da cama dando un salto, pero non o fago, prefiro ser cauteloso, así que abandono o meu leito con sumo coidado. Primeiro un pé, o dereito -non son supersticioso, pero non vaia a ser ou demo…-, e logo o outro, e camiño no bico dos pés até o baño.

Sentado na cunca constato que todo está tal e como estaba onte á noite. Ou iso parece. Insisto: parece. Non podo cometer o erro de ser un incauto. Con todo, non vexo nin unha soa fisura nin desconchón na parede. As baldosas tampouco se levantaron nin un milímetro. Lávome a cara, me cepillo os dentes, peitéome, pero o fago todo con medido escepticismo e non deixo de mirar ao redor. Asumo o risco de acender a radio e esperar as malas noticias. Aperto os ollos con forza e abro os oídos con máis forza, pero non escoito nada. Nada alarmante, quero dicir. Só a Boyero baballoar doutra superproducción de Hollywood. Talvez vaia vela. Se sobrevivo, está claro, ao día que me espera.

Apuro o café, é o único que fago rápido, e saio de casa rumbo á redacción. Baixo as escaleiras como as baixaría Indiana Jones, elixindo ben cada baldosín, non vaia activar unha trampa tolteca coa miña pisada. Xa a pé de rúa escudriño cada esquina, pero o escenario parece o de onte. Enfilo o percorrido até a Praza dá Quintana, fixándome ben nos muros que percorren Xoan XXIII, na Facultade de Medicina, nos laterais do Hostal dous Reis Católicos, na fachada da Catedral… Non, hoxe tampouco. Non hai nin unha triste greta. Respiro aliviado.

Chego á redacción e Rober, coa paciencia de sempre e o seu sorriso irredutible, bríndame os bos días. “Decatáchesche?”, pregúntame. Xa está! Xa está aquí a boa nova! O fin achégase, como predixeron as escrituras! “Arranxaron a calefacción”. Ah, pois non era. Bo, o fin do mundo pillarame calentito polo menos. Saúdo ao meu xefe ao entrar como bo escudeiro que son e me zambulló na actualidade. Talvez durante o meu paseo matutino haxa ocorrido, pero tampouco. As noticias son as de sempre: que se un colapso en urxencias, que se unha compañía anuncia un ERE para centos de empregados, que se o Barça está en bancarrota pero vai fichar a Mbappé, que se sobe o prezo da luz, e o da gasolina, e o do queixo, e o do tulipán negro (“Aínda hai tulipán negro?”, dígome)... Non. Nada de nada. Nin un crebo. Nin unha raja. Nin unha físgoa. Nada de nada de nada.

Cumpro coa miña xornada laboral con temor infinito (uns pasaxeiros que se volveron a quedar en terra por un autobús que non pasa, unha muller asasinada a mans da súa parella, uns vellos dunha residencia que se queixan porque non reciben unha atención digna, outra muller asasinada a mans do seu ex, un bebé morto pola guerra en Ucraína, ou en Palestina, ou en calquera outro lugar civilizadamente salvaxe…insisto, o de sempre), como algo saboreando cada bocado coma se fose a miña última cea, corro na cinta do ximnasio coma se perseguíseme a parca, mesmo me permito o luxo de tomar un café cos amigos coma se nada pasase, coma se o mañá estivese garantido, coma se o mundo non fose estalar dun momento a outro. Coma se non estuviesemos todos condenados.

Pasou outro día, e sen darme conta estou duchado e de novo en pixama, metido na mesma cama na que me espertei sobresaltado horas antes. Pois non, hoxe tampouco era. É raro, porque ao ritmo que imos, xa debería de ser, non? Repaso o meu día e foi un día anodino, pero bastante bo. Como case todos. Vén á miña cabeza unha frase que me dixo unha vez Miguel Lago, que pode ser sospeitoso de ser de todo, menos pouco ocorrente: “Sempre que vai pasar algo ao final nunca pasa nada”. E até agora non fallou na súa predición.

No entanto, hai persoas que o prognostican: na porta de Ferraz, no Pazo do Hórreo, no Congreso, no Senado, no Parlamento Europeo, mesmo na ONU… rompe España. leva rompendo un tempo e é unha rotura fulgurante e de quilómetros, segundo din. Pero eu non o vexo. Espero que a fractura faga un sete a parede do meu piso en calquera momento e parta a miña rúa en dúas nun asuco que se penetre no mar, pero non parece chegar. Dúrmome, pensando en que mañá será o día no que, definitivamente, romperá España, como todos parecen augurar. Espertareime exaltado e repetirei o mesmo proceso, con algún novo sorriso e algún vello enfado, pero volverei á roda. Día tras día. Ata que, esta vez si, rompa España. Acábase o ano, pero eu sigo esperando. Prometéuseme que rompería e non rompe. Imos, que rompa, que eu véxao.