Sánchez e Feijóo tamén xogaron á lotaría

Como cada ano, o día 22 de decembro é por excelencia o gran día da esperanza para todas aquelas persoas que teñen ilusión de que o sorteo da lotaría de Nadal vaille a levar a cumprir os seus soños, adoitan ser moitos, especialmente a xente con menos recursos. Este día de esperanza é tamén o de “si tócame”, todos os que compraron os seus décimos - hainos con só un, a súa economía non lles permite máis- suspiran e din si tocáseme compraría isto e aquilo. Hainos que afirman, que, si son agraciados, o montante irá destinado a “tapar buracos”, que adoitan ser uns cantos. Por iso, aínda que durante todo o ano hai persoas que non adoitan xogar, no sorteo de Nadal si que o adoitan facer. É un día especial en que todos aspiran a que o seu número sexa cantado polos nenos de San Ildefonso, e alégranse cando salgue algún número que ten premios importantes.

Este ano, como outros anos, case ninguén se libra de estar atentos a como transcorre o sorteo. Ségueno a través de rádioa, a televisión, ou os que non poden, de cando en vez miran os seus móbiles disimuladamente para saber como vai e se os tres premios gordos foron cantadas xa.  Nesta edición o Gordo fíxose esperar, pouco antes de que terminase o sorteo, cando a xente estaba xa nerviosa - case catros horas de espera- escoitáronse as voces entusiasmado e cantan un deles o número, a outra a cantidade, de 4 millóns a serie o que representan 400.000 euros ao décimo. Non é calquera cousa, iso arranxa uns cantos buracos. Do que se trata é de ser agraciado con calquera cantidade para celebralo.

Cando ven as caras dos premiados é realmente emocionante, conecta e cando estes son xente que o necesita, a alegría é maior. Así que o 22 pasou, pero a ilusión continua para todos.

Mentres se celebraba o sorteo de Nadal, o presidente do goberno, Pedro Sánchez e o líder da oposición, Alberto Núñez Feijóo, por fin aceptaban reunir no Congreso. É casual o día elixido por Feijóo? Non, co sorteo o interese da cidadanía estaría centrado nese acontecemento, e pasará máis desapercibido. Como o 22 de decembro é unha data de esperanza, quizais se impregnaron os dous políticos, e volveulles o sentido da responsabilidade que teñen cada un e decidiron que o diálogo -aínda que sexa con mediación para non ser menos- é o mellor camiño para chegar a acordos que solucionen as cousas que están encalladas, como a renovación do Consello Xeral do Poder Xudicial, que despois de cinco anos “caducado” xa toca pór man á obra e parece que si están polo labor. É unha boa noticia. O outro punto que vén anos reivindicando o sector da discapacidade é a modificación do artigo 49 da Lei Fundamental para eliminar o termo “diminuído” e pór o de “persoa con discapacidade”. Tal foi o entendemento que a reforma se fará de maneira express no mes de xaneiro. O sector “beneficiado” poderase comer os turróns máis contentos. Por fin, despois de tantos anos, as súas reivindicacións foron atendidas. Dous acordos, e un equipo de traballo formado por representantes de ambos os partidos.

As imaxes dos dous políticos saudar con normalidade, mesmo con cordialidade, é a que se debería ver de aquí en diante. É unha boa noticia, que deberían ir aumentando ao longo do ano que vén. Os dous partidos maioritarios están condenados a entender en determinados temas de país, gústelles ou non. Quizais por iso, este 22 de decembro, poida que tamén á cidadanía tocoulle un premio do sorteo. Non é un soño, é a esperanza de que a política española volva á normalidade, é o que espera o país. Aínda que as diferenzas sexan importantes, non importa si hai intención de pactar.