Abascal ‘o huevudo’ e Nogueras ‘a rica’, dous extremos que se tocan

Hai que ver como está o patio político en España - noutras partes do mundo non está moito mellor- e iso que estamos no preámbulo das festas máis importantes do ano, o Nadal, na que a luz, a cor, os adornos, os agasallos, as compras e a alegría deberían estar presentes nestes días.   Tamén son tempos para os valores que deberían estar presentes: a solidariedade, a unión, o amor, a paz e a esperanza ... Pero nin por esas a tranquilidade, o sentido común ou a ejemplaridad están presentes nas actuacións dos nosos políticos que cada día están máis á greña. Onde está o espiritud do Nadal?

O líder de Vox, Santiago Abascal,  asistiu á toma de posesión do novo presidente arxentino, Javier Milei, coñecido seu- xa llo atoparán os seus compatriotas-e, envalentonado o e co ton provocador que lle caracteriza, nunha entrevista nun diario de Buenos Aires, non se lle ocorreu mellor idea que verse como un “estadista” versión “musculito”.  Aproveita calquera ocasión, non para falar das propostas que ten para o país, senón de meter con Pedro Sánchez. Bebería unas cantas copas do Malbec?  É unha maneira de xustificar algunhas das súas perlas: “Eu teño uns principios. Non podo vendelos. Sánchez non ten ningún. Haberá un momento dado en que o pobo quererá colgalo dos pés. Eu non sei si chamarlles zurdos [persoas de esquerdas] de merda, se chamarlles canalla ou como cualificalos”. Díxoo e quedou mirando a Casa Rosada.

As palabras pronunciadas por Abascal, son graves, moi graves e veñen pór de manifesto como morreron algúns ditadores co que comparaba ao presidente español. Abascal está encantado de ser protagonista nos medios de comunicación, aínda que sexa por estas declaracións que non son propias dun demócrata, por moito que fale de democracia. Élle igual, sempre hai público disposto a escoitarlle. Nesta ocasión de linguateiras quedouse só e o PP afeoulle a súa conduta, non aproba as súas declaracións.

No outro extremo ideolóxico - aínda que os extremos se tocan-, a portavoz de Junts, Mirian Nogueras, a “encabuxada permanentemente”, realizaba unha actuación estelar no Congreso dos Deputados onde se debatía a Lei de Amnistía. Aproveitou a ocasión para actuar en plan Torquemada, sinalando aos “herejes” aos que había que queimar na fogueira, en versión moderna. Segundo a deputada “nun país normalizado democraticamente persoas indecentes deberían ser xulgadas- non as envía directamente á fogueira- e cesadas“. Referíase en primeiro lugar aos xuíces que segundo ela son “togados franquistas”. Entre os que nomeou atópanse Manuel Marchena, Pablo Llanera – quen foi perseguido e tivo que marchar de Catalunya-, Carlos Lesmes ou Espejel. Os grandes xuíces que tiveron que intervir en todo o procés. 

Nogueras non se quedou aí, senón que arremeteu contra políticos como Jorge Fernández Díaz, Ignacio Cosidó ou o coronel Diego dos Cobos. Como non tiña suficiente, redunda no señalamiento contra xornalistas como Ana Rosa Quintana ou Antonio Farreras, a todos eles sinalounos por colaborar dalgunha forma na chamada operación Catalunya.

Pero como aínda tiña máis, a portavoz volveu a defender, sempre o fai, a independencia de Catalunya como vía para “#afastar desta porcallada”. Perdería a memoria porque porcallada a hai e moita tamén na Catalunya que a deputada considera que é só deles. A provocación e os calificativo da empregada de Puigdemont son dos que contribúen a quentar máis o ambiente. A prepotencia e ese complexo de superioridade é unha mostra de que a convivencia entre cidadáns de fóra, pero tamén de dentro de Catalunya, non contribúe a mellorala. Torquemada queda curto con ela.

Abascal, e Nogueras, dous protagonistas estes días, teñen en común que serven máis para pirómanos que para bombeiros. O preocupante do tema é que encima se lles chame “señorías” a Abascal o “huevudo” e Nogeras a “rica”

Dicía Santa Teresa de Jesús que “Non son bos os extremos, aínda que sexa na virtude”.