Despois dun longo e atarefado fin de semana do presidente do Goberno Pedro Sánchez para elixir o novo Executivo e a non menos crise entre Sumar e Podemos, por fin hai goberno de España, con algunhas sorpresas e poucos cambios nas filas socialistas En cambio, na outra parte da coalición, fóra de Yolanda Díaz, todos son caras novas e confírmase “a expulsión” das dúas ministras podemitas que máis problemas lle crearon a Pedro Sánchez por algunhas das súas posturas máis propias da oposición - activistas- que dun membro do Goberno.

No novo Goberno Pedro Sánchez protexeu ao seu núcleo duro, mesmo os subiu de rango, caso de María Jesús Montero e Félix Bolaños, o novo superministro que levou, xunto a Santos Cerdán, o peso nos pactos con Junts e ERC, ademais de controlar a redacción do texto da lei de Amnistía. Estes servizos servíronlle para contar coa confianza e protección de Moncloa e da rúa Ferraz. Fai un bo tándem co secretario de organización e é fiel ao xefe.

A vicepresidenta do goberno e superministra de economía, Nadia Calviño, seguirá no seu cargo ata que lle chegue o seu novo posto en Europa, momento no que será substituída, posiblemente, por José Luís Escrivá, que agora ocupará a carteira de Transformación Dixital. A entrada de novas caras, caso de Óscar Puente, exalcalde de Valladolid, un personaxe complexo e bravucón que traerá máis dun problema ao inquilino de Moncloa. O nomeamento do ministro de Política Territorial e Memoria Democrática, Anxo Víctor Torres, expresidente de Canarias, sorprendeu e enfadado aos socialistas valencianos que daban por feito que o cargo recaería no tamén expresidente da comunidade valenciana, Ximo Puig. A sorpresa tamén foi o nomeamento da man dereita de Ponte, Ana Redondo, que será ministra de Igualdade. Unha cara descoñecida que o mundo feminista non termina de ver no cargo.

O nomeamento de Jordi Hereu, exalcalde de Barcelona, como ministro de Industria, foi toda unha sorpresa porque non estaba nas quinielas. O novo ministro é unha persoa discreta e eficiente que realizou un bo traballo en Hispasat onde até hoxe ocupaba o cargo de presidente. Sen estridencias, negociador e persoa dialogante.

Nesta repartición de carteiras é curioso como o PSC de Salvador Illa salgue perdendo. De dous ministros de peso, queda con só un ministro - aínda que Industria teña moito peso- deixando fose ao actual presidente do partido, Miquel Iceta, quen sempre apoiou a Pedro Sánchez. Compensaralle cun alto cargo, ou encabezando as eleccións europeas? Claro que Europa se segue considerando como o “desterro” ben pagado dos políticos. Raquel Díaz é outra das cesadas. Non o tivo fácil na súa xestión, pero saíu airosa de todos os problemas aos que tivo que facer fronte, que non foron poucos..

Hai que lembrar que os resultados do PSC en Catalunya foron moi bos e contribuíron en gran maneira ao triunfo de Sánchez. Entón a pregunta é: Por que os deixa cun só ministerio e premia a Óscar Puente e Valladolid con dous? A decisión, aínda que non o digan publicamente, non gustou á cúpula do PSC. Recompensarao dalgunha maneira? Senón faio o presidente, equivocarase.

Entre os ministros presentados por Sumar, destaca o nomeamento de Ernest Urtasun, un perfil con gran preparación intelectual e política. Persoa dialogante e discreta que levará cultura. Sira Rego ocupará a carteira do novo ministerio que englobará as políticas de Mocidade e Infancia. É unha boa política. Sanidade estará a cargo de Mónica García, que tivo un gran protagonismo mediático durante a pandemia e con todo criticada por unha boa parte do sector. O resto de ministros de Sumar teñen un perfil discreto.

Xa hai Goberno que empeza o seu camiño con bastantes problemas sobre a mesa, como unha oposición que non lle vai a outorgar nin os cen días de graza e un socio de Goberno dividido con Podemos, que ameaza con romper a disciplina de voto de Sumar e andar ás súas anchas, co beneplácito de Pablo Iglesias. A guerra está aberta, a vinganza está servida. Uns socios de “investidura” de lexislatura? que lle advirten con romper senón cumpren o pactado - que todo non poderá ser- e unha parte do seu partido que acepta os pactos, aínda que non os comparte e sente incómodo. Así que, con este panorama, aínda que Sánchez crézase na “adversidade”, as cousas non llas van a pór moi fácil. A lexislatura, outra vez máis, será de todo menos tranquila, por moi político que sexa o novo Goberno. Dicía Konrad Adenauer, primeiro chanceler da República Federal alemá que “a sorte é unha frecha lanzada que fai branco no que menos a espera”.