Violentos e neonazis agriden a xornalistas en Madrid

A xente confunde a liberdade co libertinaje. Pensa que ocupar unha vía pública é como facelo na súa propia casa, sen pensar que a rúa é de todos, non dos que gritan, insultan e atropelan aos demais. A etapa aquela en a que Manuel Fraga chegou a dicir “a rúa é miña” pasou a mellor vida, por sorte. As rúas son das persoas independentemente da súa ideoloxía. Os dereitos son para todos, ningún individuo ou grupo ten máis que outros, aínda que queiran impolos á forza. A liberdade consiste tamén en respectar aos demais. Hai unha frase de Nelson Mandela moi gráfica que di: “Ser libre non é soamente desamarrar as propias cadeas, senón vivir nunha forma que respecte e mellore a liberdade dos demais”.

Estes días, hai cidadáns que saen ás rúas nalgunhas cidades para protestar pola amnistía que contempla os pactos do PSOE con partidos independentistas para atar a investidura de Pedro Sánchez. A xente ten dereito a manifestar, protestar por aquelas cousas que non lles gusta, que están en contra, senten enganadas e o único que queda é expresalo. Pública e colectivamente. O dereito a realizar estes actos ampáralles, mesmo hai que aplaudilos porque a sociedade estaba un pouco anquilosada, trágase todo o que lle botan, non lles pide contas aos partidos e gobernantes do que fan mal, ou cando senten enganados. Outra cousa ben distinta é que monten os espectáculos que están a montar estes días , especialmente en Madrid, onde cada noite se van á rúa Ferraz esquina con Marques de Urquijo para protestar. Nas concentracións cóanse “” os violentos para tentar chegar á sede socialista e se os deixasen, asaltaríana   como expresaron reiteradamente. Son todos, non, son unha minoría violenta  constituída por energúmenos radicais e neofascistas cuxo fin é esnaquizar o que se lle poña por diante, enfrontar á policía e imitar aos outros energúmenos que eran no seu día os CDR en Catalunya.

O grave do asunto é que certos elementos da ultradereita, que fan exaltación da violencia, xunto aos lerchos e folloneros dos ultrasur do Real Madrid e do Atlético, cambiaron os estadios pola rúa Ferraz e cada noite montan a cazaría aos membros da policía nacional aos que chaman traidores. Ademais, os xornalistas están a ser obxecto de agresións por parte dos violentos, fascistas e demais, que son minoría, pero moi activos. Non só insultan aos xornalistas, senón que tentan intimidalos e obstaculizan o seu traballo, que é o de informar de  ou que está a suceder neses momentos. Os compañeiros xornalistas que están a cubrir estes días as concentracións  nese lugar merecen respecto,  están a facer o seu traballo nunhas condicións máis que lamentables, xogar o tipo. Periga a súa integridade, o que debería levar ás forzas de seguridade a protexelos.

O que está a suceder con algúns políticos, - por exemplo, o vicepresidente de Castela León e responsable de Vox na comunidade, Juan García-Gallardo-  é que en lugar de acougar os ánimos, encabezan as manifestacións incitando aos violentos que o que fan non é protestar, senón que van montala gorda como o que vai a unha esmorga. Como din, á caza dos socialistas. Son uns valentes cando van en manda, como os borregos, e botan a correr si van sós. 

Son malos tempos para os profesionais do xornalismo que ven como os seus dereitos están a ser pisados. Nas roldas de prensa limítanselles as preguntas, ou sinxelamente non hai preguntas. Teñen que facer longas horas de garda cando se reúnen os políticos, caso do pacto do PSOE con Junts. Agora son o branco dos violentos e os intolerables que estrañan “as liberdades” e a gran democracia da que gozaban as súas familias con Franco. Quizais porque estas eran das premiadas polo réxime. 

Manifestacións, si, respecto tamén. Violencia e linchamento aos xornalistas non, faltaría máis. Escribía a novelista de misterios inglesa, P.D. Jame, que “se pode combater a estupidez, a intolerancia e o fanatismo cando se loita con eles por separado, pero si veñen xuntos, o mellor é escapar, aínda que só sexa para preservar o propio equilibrio”.