Miro pola xanela para comprobar que chove. É unha rutina sinxela e para a que se necesita: 1) Ollos 2) Unha xanela. Podemos obviar até os dous elementos e sen necesidade de claraboya algunha, cos ollos pechos, escoitar o estrondo que provoca o ballón por momentos. É unha choiva pesada e intensa, acompañada dun vento que podería facerche saír voando. É a choiva que prometeron os telexornais e que relatan con estupor ao comprobar con imaxes en directo que, efectivamente, chove insistentemente, como predixeron as escrituras.

Con todo, para acabar con calquera indicio de incredulidade, mandan ao lugar dos feitos ao xornalista de quenda, acompañado dun cámara que documente a peripecia. A pé do canón, ou da praia en moitos casos, os pobres plumillas corroboran que si, que hai un temporal, que a alerta vermella non é esaxerada, e que por favor os saquen de alí canto antes, que fai frío e estanse mollando. É o que lle ocorreu á compañeira Paula Filgueiras hai uns días, cando pelexou contra vento e marea -literalmente- durante unha conexión en directo na que quedou tan malparada como o seu pobre paraugas, retorcido pola ira de Eolo.

Estou cansado de ver como xornalistas arriscan a súa integridade de forma innecesaria. Cada vez que hai unha tormenta tempestuosa, ou unha ventisca, ou unha inundación, alá están os xornalistas e os camarógrafos, coa auga até a cintura ou escarcha até nas pestanas. Pregúntome si non hai conexións que sobran, se realmente hai que permitir que un xornalista teña que pasar por ese mal grolo e, directamente, pór en perigo desa maneira. Incluso os espectadores o ven innecesario e así llo fixeron saber a unha cadea que se defendeu co argumento de que “se fose perigoso de ningunha maneira fixémolo”.

Pero si o fan. Aprovéitanse de que é a nosa vida, de que alá onde miremos hai un xornalista deixar a pel, xa sexa un día ás 14h en Córdoba a 45ºC para contarche a calor que fai ou en primeira liña de lume, xa sexa en Gaza ou en Ferraz estes días. Apaixónanos e móvenos, sácanos da cama dun brinco o saber que ese día temos que facer unha entrevista, cubrir un evento ou asistir a un partido. É o traballo máis cambiante do mundo, pero nin somos máquinas nin temos respostas a todo canto pasa, por moito que algúns nos cualifiquen de ‘periolistos’.

Precisamente esta semana fíxose viroso un tweet da xornalista Estefanía Molina, onde relataba que a situación política obrigábaa a cancelar unha viaxe porque o seu deber como xornalista vocacional era ser testemuña dun momento que é “Historia de España”. Síntoo, pero non. Sacrifiquei moito para poder dedicarme a isto e sigo sacrificándome cada día nunha profesión sen horarios fixos, pero non. Merecemos a nosa intimidade, os nosos intres para a desconexión, para crecer tamén como persoas lonxe da redacción. É unha vocación, pero non deixa de ser un traballo polo que percibimos unha nómina, máis alta ou máis baixa e case sempre menos do que nos gustaría, pero un salario á fin e ao cabo. Somos a única profesión que denuncia, destapa e espida os abusos e precariedade de todos os sectores, menos do propio.

A “vida privada” como a chama Molina, ou a vida como a defino eu, non pode esperar, porque son eses momentos polos que pelexamos mentres escribimos até altas horas diante da pantalla do computador ou quedamos sen paraugas e calados de frío na costa coruñesa. Nada substitúe a eses momentos, por moito xornalismo que che inxectes en vea, porque mentres que no periodico pódennos relevar sen maior problema porque xa o fará outro graduado, para a nosa parella non somos sustituibles, nin os nosos amigos teñen un remplazo e até para o noso can somos imprescindibles. Se non fose xornalista non se que sería. Seguramente máis ignorante e, en consecuencia, máis feliz, por non ter que repasar cada día os horrores do mundo. E se un día isto acábase e hai que ir á fábrica, irase. Tocará levantar e seguir tentándoo. Non é o fin do mundo. De calquera forma, non o quero probar. Por agora, imos seguir con isto do periolismo e contarlles se deben coller ou non o paraugas, por si na súa casa non hai xanelas.