Cada 12 minutos morre unha persoa nas listas de espera da dependencia

Ser maior resulta ser unha carga para as administracións, nalgúns casos tamén para a familia. A sanidade pública arrincona aos maiores, a privada non se se ten “posibles”. Nas listas de espera, por iso da idade, priorízase aos mozos, non está escrito, pero non fai falta, a boca a boca é a mellor norma. Escribilo nun papel sería motivo de que calquera maior puidese presentar unha demanda.

Na atención e coidado ás persoas maiores, os nosos maiores, a sociedade foi testemuña do sucedido nas residencias durante a pandemia. Miles de maiores foron vítimas do COVID. Varios centos, por non dicir miles, sucumbiron á enfermidade nas residencias, que a maioría non estiveron á altura. Non fai falta contalo para non revivilo, a dor aínda non se superou. Centos de familias afectadas pola morte dun dos seus proxenitores  nos centros ,chegaron a presentar demandas contralos xestores dos mesmos. A xustiza na gran maioría, para desespero dos denunciantes, non resolveu a favor das familias, que quere dicir recoñecer a culpabilidade dos falecementos por falta de atención duns cantos centros. Por que? Eles saberán e a xustiza en ocasións se columpia.

Ser maior pasou de estar considerado como exemplo de experiencias, respecto e consideración, tanto na familia, como na sociedade, a ser un encordio que, en moitos casos, demasiados, provoca que sentan desubicados, sós, tratados como un vello que estorba. Situación que van minguando a súa dignidade e que en demasiadas ocasións lévaos á depresión, a pena e o suicidio. A enfermidade crónica, a demencia, a depresión a soidade e o cansazo de vivir, non ten alicientes, forma un cóctel explosivo e letal.

En España, unhas 1.235 persoas maiores de 65 anos suicidáronse en 2021. No noso país hai 10 millóns de persoas maiores de 65, o que representa o 20% da poboación. Os suicidios de maiores de 65 anos cífranse no 30,85% do total dos suicidios, dos cales  o 76% protagonízanos os homes e o 24% as mulleres.

As persoas maiores necesitan ser atendidas, non sempre a familia pode ocupar delas, ben polos traballos ou porque, non nos enganemos, pasan deles, son un estorbo. 

Danse casos de persoas que están completamente soas, sen familiares e necesitan ser atendidas. Antes estas situacións, as residencias cumpren un papel social moi importante. As administracións deben velar para que esas persoas sexan coidadas da mellor maneira posible. Para iso necesitan destinar recursos a eses mesteres. O que ocorre é que as partidas orzamentarias que deberían destinar, cada día van minguando, como o físico dunha persoa maior. Hai que coidar dos nosos maiores, que son de todos. Dicía Ramón e Cajal que “na vellez non nos deben preocupar engúrralas do rostro, senón as do cerebro”. 

As cifras demóstrannos o inxusto da situación. Están aí e non enganan- pódenas manipular ao gusto- pero non por iso desaparecen como por encantamento. O pasado ano, unhas 45.360 persoas faleceron esperando a ser atendidas nas famosas e indignantes listas de espera. O que quere dicir que cada 12 minutos falecía unha. A pesar das longas listas de espera, as comunidades autónomas reduciron 98 millóns. Así, de verdade. Cales foron as que máis reduciron? Por esta orde: Catalunya, Cantabria, Asturias, Comunidade Valenciana, Andalucía, Estremadura, Madrid, Castela e León, Rexión de Murcia son as que máis recortaron, segundo denunciaba a Asociación Estatal de directores e Xerentes en Servizos Sociais.

As cifras das listas de espera coas consecuencias de falecemento dunha persoa cada 12 minutos sen ser atendida deberían indignar aos responsables que invisten noutras cousas e seguen sen ter ás persoas no número un das súas prioridades. O problema é que só unha minoría indígnase, e protesta. Os demais só fano nunha charla de café, no traballo cos compañeiros ou noutros lugares, pero ao volver a casa, non se expoñen facer nada máis. Pensan que non se vai a solucionar nada. Ese é o gran problema dunha sociedade acomodaticia, individualista e que se relaxou demasiado. Pensa que con ir votar xa cumpriu co seu deber. Non é así, o voto significa fiscalizar , pedir e esixir responsabilidades aos políticos que tanto prometen e tanto cambian o seu programa electoral cando gobernan.