Catalina Tomás Coll Lluch -desde hoxe 'Cata de España'-, Elene Lete Para, María Isabel Rodríguez Rivero, Enith Salon Marcuello, Ivana Andrés Sanz, Ona Batlle Pascual, Olga Carmona García -Carmona da miña vida!-, Laia Codina Panedas, Jana Fernández Velasco, Rocío Gálvez Luna, Sheila García Gómez, Oihane Hernández Zurbano, Irene Paredes Hernández, Teresa Abelleira Dueñas -a nosa Tere-, Fiamma Benítez Iannuzzi, Aitana Bonmatí Conca -Balón de Ouro do Mundial, pouca broma-, Irene Guerrero Sanmartín, Jennifer Hermoso Fontes, Maite Oroz Areta, María Pérez Rabaza, Alexia Putellas Segura -dúas veces Balón de Ouro, lenda nacional-, Claudia Zornoza Sánchez, María Francisca Caldentey Oliver, Marta Cardona Miguel, Athenea do Castelo Beivide, María Inmaculada Gabarro Romeu, Esther González Rodríguez, Eva María Navarro García, Salma Celeste Paralluelo Ayingono -puf, nada, outro rolo- e Alba María Redondo Ferrer. E Patri Guijarro, Mapi León, Sandra Paños, Claudia Pina, Lola Gallardo, Ainhoa Moraza, Nerea Eizaguirre, Amaiur Sarriegi, Lucía García, Leila Ouahabi, Laia Aleixandri e Andrea Pereira, parte de 'As 15' -con Mariona, Ona e Aitana- que tamén achandaron o camiño. Estes son os nomes que teremos que lembrar desde agora e para sempre, porque son as inmortais do fútbol nacional.

Nin Luís Rubiales -que faría ben en dimitir despois de bicar a Fermoso sen o seu permiso-, nin Javier Tebas, nin José Manuel Franco antes, nin Víctor Francos agora, nin Laporta ou Florentino, nin sequera Jorge Vilda. Isto perténcelle a elas. Son os seus nomes os que teñen que ser lembrados nos libros de historia. As das seleccionadas para o Mundial, as das preseleccionadas e as que non asistiron, non pola súa calidade, senón polas súas conviccións, porque sabían que para que no peito da camiseta nacional alumase unha estrela algún día tiñan que plantar, amotinarse, sacrificar e, se fose necesario, sucumbir e ser mártires dun proceso revolucionario que cristalizou cun cordón mundial.

Son elas as que están, pero tamén son as que estiveron. Son Vero Fenda. Ou Silvia Meseguer. Ou Mari Paz Vilas. Ou Marta Torrexón. Ou Viky Losada. Ou Laura do Río. Ou Virginia Torrecilla. E así até chegar á pioneira Irene González. Todas as que un día viron un balón e preguntáronse 'Por que non?'. Todas ás que os nenos non deixaban xogar no patio do recreo, ás que en casa non permitían xogar polo "que dirán" ou "ese non é un deporte para señoritas, ás que chamaban "marimacho" no campo ou desde a bancada en categorías inferiores, ás que obrigaron a elixir entre a súa paixón ou estudar porque "o fútbol non vaiche a dar para comer, nena", ás que forzaban a escoller entre formar unha familia ou o fútbol porque só elas teñen que enfrontar esa dicotomía. Ás que quedaron no camiño; ás que o tentaron; ás que virán.

Esta é unha selección nova. Unha selección que nos dará moitas alegrías e por moitos anos. Unha selección que merece cambios, que ten que ser escoitada, que debe mellorar e seguir mellorando desde a base, desde a voz do vestiario, desde o exemplo que estas mulleres demostraron ao mundo enteiro, abanderando un movemento baseado no "si se pode, claro que se pode", en soñar ao grande e non pór nunca límites. Pibardas que tiraron sen o apoio mediático, coas portadas dos xornais nacionais previas á final do Mundial co rostro dun home e non das protagonistas, as súas caras, as que nos emocionaron con cada gol, con cada parada, con cada bágoa que derramaron no asubío final.

"Nunca pensei que me levantaría para ver un partido de fútbol feminino", confesaba o outro día un señoro en petit comité. Os 13 minutos finais, os do taquicárdico engadido, vivinos desde o coche, conducindo e coa radio acesa, e non se imaxinan o que é mirar a ambos os dous lados da estrada e ver bares cheos, con xente de pé desde a porta, mirando a pantalla sen despegar a vista do televisor, impacientes porque a americana pistase o ditoso final. E, entón, a explosión. Bicos, abrazos, un sorriso á miña nai que me reprendeu por dar sete bocinazos mentres gritaba "Españitaaa!" polo portelo. E no palco de Sidney a raíña Letizia coa infanta Sofía, mentres nalgún lugar de Zaragoza está a princesa facendo o servizo militar. "Cando España gañou o Mundial eu estaba a facer o mili", contará algún día a futura xefa de Estado. Costumismo na súa esencia máis pura.

Isto conseguírono elas. Elas, só elas e sempre elas. Esta é a súa herdanza, que queda para sempre en forma de estrela encima do escudo. O seu legado é que o fútbol feminino sexa tema de conversación, que as nenas queiran apuntar a fútbol en setembro, que as empresas aposten por patrocinar equipos femininos, que Salma sexa mañá o rostro dos anuncios de natillas, que nas camisetas poña J. Fermoso no dorsal, que todos soñemos con ser Cata Coll de maiores. Din as Ninyas do Corro no seu tema 'Bulgaria': "Abaixo o patriarcado / as nenas no alto. / Non somos o hip-hop feminino. / Somos o hip-hop e punto". Estas son as inmortais de España. Non son a Selección Feminina de Fútbol. Son a Selección de Fútbol. E punto. Elas, as campioas, FODER!