O Congreso dos Deputados, o teatro de vaidades

O Congreso dos Deputados, a casa da representación do pobo, converteuse este xoves no teatro de vaidades, vendo a representación que no mesmo realizouse na súa constitución. A impresión é que cada un dos grupos políticos han representando o seu propio papel, os seus intereses, sen preocupar do que realmente necesitan os cidadáns: o pobo, votáronos ou non. É o que se denomina o “interese xeral”, non o individual, como se visualizou, para dar máis argumentos á xente que non cree nos políticos.

Finalmente, os socialistas conseguiron facer coa presidencia do Congreso tras ceder con Carles Puigdemont  e sumar os votos de Junts e os de ERC ao grupo progresista que fixo presidenta a Francina Armengol. A elección por parte de Pedro Sánchez de Armengol leva implícito unha mensaxe: é unha persoa que non xera rexeitamento entre os independentistas. Ademais, ten boas relacións tanto con Puigdemont como cos republicanos.  

O si de Junts e #ERC foi posible aos acordos alcanzados nas últimas horas que contemplan: transixir co uso do catalán no Congreso - xa se viu no discurso da nova presidenta no que dixo que o catalán, o galego e o eúscaro poderanse utilizar por parte das súas señorías no hemiciclo-. Ademais, o ministro de Asuntos Exteriores, José Manuel Albares, remitiu antes do inicio da sesión unha carta á presidencia do Consello da UE pedindo que inclúan o catalán, o galego e o eúscaro como linguas oficiais. Outra das peticións dos independentistas é a de non pór trabas a unha investigación parlamentaria para fiscalizar o caso Pegasus de espionaxes aos independentistas e que tamén se constitúa unha comisión sobre os atentados do 17 de agosto do 2017 en Barcelona e Cambrils.

Esas son as tres peticións, que se coñezan. Outras cousas que quedan no aire - ou non?- é como se abordará a tan solicitada, por parte de Junts, amnistía para os afectados por causas xudiciais relacionadas polo procés.

O que quedou claro é que Pedro Sánchez foi o gañador desta primeira volta do combate. Queda a segunda, onde se verá si o actual presidente volverá repetir na Moncloa e a factura que terá que pagar - a ERC e Junts, pero tamén ao resto de partidos que lle dean os seus votos- que é evidente que será maior á actual. 

A gran sorpresa foi o papel realizado por Vox ao presentar o seu propio candidato, ao que votaron en lugar de apoiar á candidata Cuca Gamarra, o que significou unha ruptura cos populares e deixou en evidencia ao propio Feijóo, que viu como a súa candidata só recibiron os votos dos seus compañeiros. 

Aínda que a segunda parte é a investidura do candidato, Sánchez ou Feijóo, suceder este xoves deixa moi tocado ao popular. Unha patada na espinilla é o realizado polos deputados de Vox que, cos datos das votacións, ponllo moi complicado ao Rei para designar a Feijóo candidato.

O rechamante, pintoresco ou espectáculo foi a maneira en que os deputados dalgúns grupos realizaron o seu xuramento como novos deputados. Un xesto que debería ser sinxelo, sen protagonismo, cun si xuro ou si prometo, que é o que se lles pedía, algúns o converteron nun discurso partidista en plan estrela. Os deputados de Junts o han facían con este texto: “Con lealdade ao pobo de Cataluña e ao seu mandato do 1 de outubro, e comprometido coa defensa de todos os represaliados e exiliados, por imperativo legal, prometo". Unha escenificación que non tocaba porque ademais o pobo de Catalunya, plural, non sente representados por eles, nin os que fuxiron son exiliados, senón fuxidos sen asumir as consecuencias dos seus actos.

Mentres que os deputados de ERC prometían “por imperativo legal, e até a consecución da república catalá".  Non podían ser menos, aínda que é máis práctico e realista: soñar coa República é gratis.
Había máis versións doutras señorías, pero non fai falta reproducilas todas, como os deputados de Voz xurando por España, como era de esperar. Vendo as distintas escenas, tíñase a sensación de que o hemiciclo se converteu nun teatro de vaidades, non nunha visión seria da representación real do que se chama pobo, a soberanía do mesmo e a obrigación de traballar para el, senón nunha escenificación de lucimento e de puro beneficio individual. 

Dicía Manuel Vásquez Montalbán que “se o sistema se empeña en considerar ao cidadán un potencial cliente e consumidor, poderiamos facer boa esta lóxica e propor unha militancia activa de clientes e consumidores convertidos en informatizados insubmisos”.