Vero Boquete díxome unha vez que un pai toleraba que ao seu fillo regateáseo outro neno. "Agora: si é unha nena a que o regatea...", apostilaba a lenda da selección. A compostelá sabe ben do que fala. O seu foi un camiño no que tivo que driblar a moitos rivais: o machismo, a falta de referentes, unha estrutura semiprofesional... A galega fintó todos os obstáculos e gañou por goleada. Ela foi a primeira española en levantar unha Champions, ela foi a primeira en pelexar un Balón de Ouro para España, ela foi a encargada de portar o brazalete a primeira vez que 'La Roja' chegou a unha fase final da Copa do Mundo... Ela, sempre ela, pero nunca soa, senón acompañada doutras moitas pioneiras que a cabezazos á rede foron abrindo a senda que hoxe transitan as Paralluelo, Fermoso, Paredes, Putellas ou Abelleira, as fillas dunha revolución silenciosa que hoxe se plantaron na final do Mundial de Fútbol.

A súa foi unha revolución silenciosa porque non ocupan as portadas dos principais diarios deportivos. Cando Cata Coll se enfundaba as luvas antes de medir a Suecia, os titulares en España ían dirixidos a Mbappé, a Bellingham ou a Xavi e Bordalás. Pouco importaba que a nosa selección estivese a un paso da gloria, que ocuparían un discreto segundo plano no faladoiro radiofónico. Acabados os 90 minutos e abrazadas no céspede do Eden Park, entón si, a calor mediática buscounas a elas, ás finalistas, a "as nosas mozas de ouro" como dirían algúns. Só cando o balbordo de 'As 15' os medios levantaron a mirada, máis por murmuración que por verdadeiro interese. Outro motín que "fracasou" nun intento das propias futbolistas de mellorar o deporte, como ocorreu con Quereda. Se fosen Vila, Torres, Puyol e Casillas os integrantes de 'As 15', seguiría o seleccionador? Nunca o saberemos, pero permítanme dubidalo.

Non nos necesitan aos xornalistas. Non nos necesitaron nunca porque solitas hanllas apañado para sacar isto adiante. Elas, como Bane, foron cinceladas na escuridade, lonxe dos focos, onde o que conseguiron non foi a base de millóns, senón de esforzo e talento. Que non facturan o que o fútbol masculino? Nin falta. Ese non é un modelo san: estadios desangelados porque só uns poucos poden pagar a entrada, afeccións cada vez máis desencantadas e despegadas do club, un circo no que a facturación é obscena, con futbolistas que, gañando moito, prefiren gañar máis aínda que iso afásteos dos grandes títulos e léveos ao deserto... Iso pouco ou nada se parece á esencia do fútbol, esa que si garda o fútbol feminino e que calou nas bancadas da verdadeira Superliga.

Unha estrutura por fin profesionalizada e cunha canteira en franco crecemento -a maioría das mundialistas non supera os 26 anos- que nos levou a ser potencia mundial. O logro da Selección non será gañar o Mundial, senón que se multipliquen as fichas federativas este outono e que nazan máis clubs femininos. Agora as nenas teñen moitos máis referentes: xa non queren ser Messi; queren ser Mapi. As camisetas do Madrid xa non son de Ramos, son de Zornoza. Cantas nenas non haberá que durmiron esta noite abrazadas a unha pelota, cun póster de Aitana Bonmatí ou Mariona encima da súa cama, soñando que xutaban como Olga. Ese soño está cada vez máis preto.

Afortunadamente, as xogadoras da Selección viven do fútbol. Este é un invento recente e disto ten, en parte, moita culpa o Barça, un club cuxa xestión se pode criticar polos catro costados, pero que merece un sonoro aplauso no que á súa división feminina refírese. O club culé encargouse de dar un salto definitivo no fútbol feminino buscando patrocinadores propios, fichando talento nacional e internacional, aplicando a súa filosofía nos inferiores... Froito dese esforzo chegaron as ligas, as copas e as Champions, as maiores alegrías do club en anos moi escuros noutras parcelas. Foron as guerreiras as que sostiveron a unha afección que abarrotou o Camp Nou para velas xogar a elas, que responderon con noites memorables e catro finais en Europa en cinco anos.

Pero non hai que quedar só no Barça. Pensemos no Granadilla, no Espanyol, no Raio Vallecano, no Levante, no Athletic, no extinto Tacón...tantos clubs que apostaron forte por un campionato que tardou en profesionalizar, do que caían moitas promesas porque tiñan que elixir entre a súa paixón e unha profesión, e no que agora aspiran a xogar as mellores. Aínda teñen que dar présa, porque a carreira dunha futbolista segue sendo, en moitos casos, moito máis breve que a dos seus colegas do fútbol masculino. Non só gañan menos, senón que se queren, por exemplo, formar unha familia, teñen que tomar unha decisión que pode apartalas do terreo de xogo varios meses. Unha decisión que eles nunca terán que tomar, nin no fútbol nin en calquera outra profesión.

Di o refrán que "o primeiro en derrubar o muro sempre sangra". Pois a nosa selección está a sangrar en Aukland, e o domingo sangrará en Sidney. Alén da pantalla haberá moitas Atheneas, Laias, Onas ou Albas empuxando, pero tamén moitos Fernandos, Ernestos, Pacos e Manolos, todo un país alentando ao once que salten a comer a Inglaterra, a Australia ou a quen se poña por diante. "Se non fose futbolista profesional seguiría xogando ao fútbol", confesábame naquela ocasión Vero Boquete. Eu se non gañan seguirei deixándome a voz por elas. Por cada pinga de sangue, suor e bágoas que derramen. O fútbol será feminino ou non será.