Din que o ser humano non coñece realmente a capacidade que ten de superar situacións extremas, ata que chega o caso pensaba que era imposible saír delas e íase a quedar no intento, pero as supera.É un mecanismo de defensa descoñecido que se dispara sen que se de conta de que dispón del.

Este é un verán tórrido con varias ondas de calor que están a pór ao límite ás persoas do 90% do país, A xente na súa maioría está a aguantar estoicamente temperaturas que superan os 34 graos e que nalgunhas zonas está a chegar aos 45. Unhas cifras realmente alarmantes que están a deixar un número importante de falecidos polo denominado golpe de calor, ou porque se agudizan algunhas enfermidades previas dos afectados. As persoas vulnerables son as máis sofren os efectos da calor, as vítimas perfectas que engrosan a longa lista de falecidos, un número importante até agora e que segundo din seguirá aumentando si a climatoloxía non cambia e dá unha tregua máis que necesaria.

É que a calor, a falta de choivas que está a arrasar a case todo o país, coas conseguintes alertas de restricións de auga nun número importante de municipios, están a facer deste verán moi especial, case único, en calamidades, pondo ao límite o aguante das persoas. É un aviso do que nos espera nun futuro non tan afastado? É evidente que si, segundo estase vivindo en propias carnes e as predicións dos entendidos. O problema exponse no momento que xa se coñece que non é un feito puntual, senón que será a tónica dominante do presente. Escribía o poeta e músico Gil Scott-Heron que “o home é un ser complexo: "fai florecer o deserto e morrer os lagos”.

A que se deben as subidas das temperaturas extremas, a ausencia de choivas e os pantanos buxán? Ao cambio climático que hai décadas que se está producindo, que os ecoloxistas e entendidos veñen denunciado, e que estas caeron nun pozo tan profundo que ninguén se deu por aludido: nin gobernos, institucións, pero tamén os cidadáns do montón que parece non teñen responsabilidades no mesmo. É un compromiso de todos, cada un desde o seu lugar ten a obrigación de asumir a parte que lle toca, e non facelo sinálao como cómplice. Alguén dixo que é necesario “tratar de deixar a Terra como un lugar mellor do que era cando chegaches”.

O ser humano é capaz de realizar as cousas máis incribles, mentres esa xenialidade lle leva a crer rei do universo, o propietario que fai un mal uso dos seus recursos coma se fosen infinitos e sen necesidade de coidalos: somos inquilinos, non propietarios e como talles debemos coidar e protexer o que temos ao noso alcance e melloralo. Hai un proverbio chinés que di que “a ra non se bebe o estanque no que vive”. Os seres humanos deben facer o mesmo co seu hábitat que é o mundo.

A onda de calor deste verán insoportable e as restricións de auga son algo máis que un aviso. Nas mans de todos - é colectivo- está contribuír a reverter o cambio climático que tantos sinais nos está dando. Non hai que esquecelo, é xa unha das nosas prioridades, tamén dos que gobernan.