A responsabilidade nos medios, Junts, Colau e os ilusos

Nestes tempos estraños que estamos a vivir está a utilizarse con demasiada frivolidade a palabra “responsabilidade” que algunhas persoas, políticos e medios atribúense como escudo. Non é gratuíta, máis ben todo o contrario. A responsabilidade din que é unha práctica ética que impacta en todos os ámbitos da vida das persoas, é certo, aínda que nunhas máis que outras. Tamén se argumenta que alguén é responsable cando asume as consecuencias das súas accións. Aí a definición empeza a renxer nalgúns individuos en xeral e políticos en particular. Exemplos recentes témolos de políticos que faltaron á responsabilidade de gobernar, incumprindo as leis , algúns deles fuxiron e outros asumiron en parte as súas responsabilidades, aínda que despois foron indultados.

O xornal do grande de España e pequeno de Catalunya, en tantas ocasións erixiuse na punta de lanza dos distintos gobernos, independentemente do partido que estivese nese momento ostentando o poder. É algo así como o medio salvador da patria, a que conveña en cada momento. Agora convén dicir, en boca do seu director, Jordi Juan, que o seu medio ten unha gran responsabilidade: Intermediar con Junts e que estes apoien  a Pedro Sánchez para ser presidente? diso trátase. Non está só neste labor: outros medios, os protexidos pola publicidade institucional, séguenlle o paso! O que hai que ver en pleno verán! Ir fixando no transcorrer dos días e como vai evolucionando “a responsabilidade”  destes medios.

A responsabilidade tamén lle leva á ex alcaldesa Ada Colau ao esixirlle ao novo alcalde, Jaume Collboni, que quere formar parte do goberno, faltaría máis. Necesita tocar poder e recolocar aos que se quedaron fóra, aínda que Collboni mantivo uns cantos nos seus cargos, pero non é suficiente. Setembrino será o mes elixido por Colau para presionar a Collboni. Os orzamentos serán a escusa: se non hai pacto, non haberá presupostos, di a ex alcaldesa. Así que o alcalde debe gozar as súas vacacións e cargar as pilas porque a volta non será tranquila. É a “responsabilidade” de Ada Colau, tan desinteresada como sempre.

A responsabilidade dalgúns salvadores do país, Catalunya, volve á carga coa vella historia da necesidade dun exército catalán, que no seu día ideou o histórico independentista Miquel Sellarés, o primeiro director xeral de Mossos d'Esquadra, o namorado dos servizos secretos israelitas, o  Mosad, quen xa estaba polo labor da creación deste exército. A cousa parecía que pasara a mellor vida, pero non foi así, estaba medio durmida, sen présa, pero sen pausa. Hai uns tres meses máis ou menos presentábase actualizado un informe elaborado por un coronel irlandés xa retirado, denominado “A defensa dunha Catalunya independente” e divulgado pola Sociedade de Estudos Militares (SEM, unha entidade que se constituíu dentro do seo da ANC, como rama sectorial de Defensa da ACN, aínda que posteriormente a convidaron amablemente a marchar.

Estas persoas están convencidas da necesidade do exército catalán que entre outras cousas debería contar con 20.500 soldados, tanques, avións e todo o necesario para a “defensa” de Catalunya dos posibles ataques do exterior. Eles creno así. É a súa “responsabilidade” co seu país, e a maneira de colocar amigos e gañar diñeiro?