Puigdemont, o capote, a muleta e a espada

Cando as persoas facían xa cávaas de que pasadas as eleccións do 23-J a tranquilidade volvería de novo á vida cotiá que tanto se anhelaba, resulta que, os resultados non cadran para a constitución do novo goberno e os problemas aparecen máis si cabe: a primeira forza, o #PP, teno cru para formar goberno. Mentres, á segunda, o #PSOE, as contas tampouco lles salguen, polo alto prezo que lles piden os seus posibles “valedores” que fan case imposible acceder ás súas peticións. O PSOE debe valorar que a maioría dos que lle votaron non queren que volvan contar con determinados apoios que todos coñecen e que lle proporcionaron bastantes problemas. Dicía o escritor galego, Gonzalo Torrente Ballester que “O poder máis perigoso é o do que manda, pero non goberna”.

Sempre se di que a política, como a sociedade da que forma parte vai tan rápido que o que onte era válido, unhas horas despois xa non o é. Un político dise que está “morto” e á semana poida que só estaba durmido. Todo é tan relativo que á maioría da cidadanía cóllelles a contrapié, sen que lles dea tempo a dixerir os cambios. Unha persoa vota unha cousa, por convencemento ou porque pensa que nese momento é o mellor para frear a outro partido e resulta que ao final se vai a pactar con aquel que non queren nin velo en pintura.

Como  Pedro Sánchez non suma o suficientes votos cos seus anteriores apoios para seguir na Moncloa,  necesita dos 7 deputados do partido de Puigdemont, é dicir de Junts, cuxa cabeza de lista, Miriam e as súas saídas de ton, tanto fose como dentro do Congreso, antiespañola onde as haxa, nada máis coñecer o necesario que é o seu partido para os socialistas, xa dixo que non lle sairá gratis a Pedro Sánchez que lle dean o seu apoio e xa ten escrita a carta aos reis, desas que algúns nenos fan pedindo algunhas cousas que só na súa imaxinación poden converter en realidade, porque soñar non costa nada ata que un espértase e  percibe a dura realidade.

Puigdemont está máis contento que unhas castañuelas ao sentir que volve ser o centro de atención, o árbitro e posuidor das chaves do castelo. Sen deixar de pensar que esta situación lle serve tamén para amolar e quitarlle protagonismo á súa rival ERC á que lla ten xurada. Imos que o equipo A estase fregando as mans e saboreando a súa vinganza contra os sociatas, os republicanos e de paso tentar tourear á súa señoría Llaneras, cousa que lle resultará complicado.

Os republicanos máis realistas están decididos a pactar, iso si, con subida de prezo ao posible novo goberno, como xa o anunciou Rufián, o seu portavoz. O que antes era a xeometría variable - quen llo ía a dicir ao sabio matemático Euclides que na actualidade a súa formulación matemática íase a aplicar á política- obrigada por unha maioría limitada agora é normalidade democrática. Alá polo século XVII o humanista e filósofo francés, con gran sentido do humor, Jean da Bruyere dicía acertadamente: “Na sociedade, o home sensato é o primeiro que cede sempre. Por iso, os máis sabios son dirixidos polos máis necios e extravagantes.”

Os próximos días de vacacións para os cidadáns normais e correntes, os políticos farán escapadas para acompañar á familia, e coa vista posta   no transcorrer dos acontecementos, que non son fáciles, as alternativas son poucas e a posibilidade de novas eleccións segue estando no horizonte. 

Torrente Ballester adoitaba dicir que: “A historia non se fai con documentacións senón con fantasía ao servizo da política.”