A orde do xuíz Llanera e a mártir Clara Ponsatí

Estes días aparte da calor asfixiante que non está disposto a darnos unha tregua, a política segue dando que falar cos pactos, as renunciadas, as portas traseiras e todas as cousas que xa coñecen. A xustiza non queda atrás, é lenta e nalgúns casos persistente. Din as súas señorías que o que fan é aplicar a Lei. Algúns dos que a aplican, que tampouco é matemática, a interpretación que fan dela ten moito que ver co resultado final, é dicir, a sentenza. Visto o cal, as sentenzas, as ordes e outros asuntos xudiciais están xustificados pola interpretación  que fan dos textos os xuíces.

Este mércores, o xuíz instrutor do procés, Pablo Llanera, ditaba unha orde de detención nacional contra a exconsellera e eurodiputada, Clara Ponsatí, por non presentar no Tribunal Supremo o pasado 23 de abril, sen causa xustificada. Ponsatí habíase jartado de explicar que non tiña pensado presentar, que tiña moito traballo. Pasado o tempo correspondente, o maxistrado seguiu co seu expediente e non deu un paso atrás. Algúns din que é unha chulería, a verdade é que a chulería é a que practica  Clara Ponsatí, que se cre intocable. Será doutro planeta?, Unha extraterrestre que merece ser estudada? Algo así debe pensar máis dun.

A realidade é que todos - uns máis que outros- somos iguais ante a lei. Quen lla salta a propósito do que fai, debe asumir as consecuencias, como calquera fillo de veciño. E os que teñen responsabilidades de goberno máis aínda: deben ser un exemplo- por suposto bo-, non un pequeno cacique que espera que non lle suceda nada. As leis están para cumprilas. Se non se está de acordo, recórrense e modifícanse co consenso de todos. O salto á toureira é propio nunha corrida de touros, non dos que teñen responsabilidades públicas.

Se a sociedade non tivese leis, normas e regulamentos cada un faría o que lle viñese en ganas, sería unha especie de selva, co que iso leva. As persoas, os gobernantes especialmente, deben cumprir as mesmas. O respecto é unha das accións máis importantes dos seres humanos, sen o cal a convivencia sería moi difícil. Non se debe esquecer nunca esta palabra, mellor dito, a aplicación do seu significado, cuxo obxectivo é conseguir unha sociedade máis tolerante que facilita a convivencia e a integración.

A actitude de Clara Ponsatí non é nova, pero si intolerable, pouco ejemplarizante e unha obsesión para converter en mártir da xustiza e do Estado Español que a maltrata. Por que tantos privilexios para ela e tan pouco para os cidadáns cuxos apelidos e abolengo non forman parte dos “elixidos”? Algo que non debería ocorrer, pero ocorre ante os narices dos cidadáns que fan maxia para poder chegar a fin de mes, ou que van ao banco de alimentos porque non teñen para comer.

En campaña electoral, cos resultados das municipais onde o PSC foi o partido máis votado, coa división dos nacionalistas-  agora menos- e coa  frustración de Puigdemont e o seu partido, Junts, por quedar sen a alcaldía de Barcelona, a orde contra Clara Ponsatí é unha boa munición para Junts: ten a escusa perfecta para seguir predicando a persecución da xustiza española, e a mala uva do estado que lles ten teima. Non sei quen dixo que” o victimismo é a arte de botarlle a culpa ao outro”. Agora ese concepto creceu e teñen a ferramenta para conseguir máis votos.