As diferenzas da resaca de Ernest Maragall e Xavier Trias

 Trías, tras o calentón do sábado, despois de descansar, reflexionar e de definir o episodio do sábado como unha inxerencia do Estado e o “novo 155”, avalou un pacto na Deputación de Barcelona

Posterior a calquera celebración: vodas, aniversarios, mesmo enterros, aparece un estado chamado resaca. A cada persoa aféctalle de maneira diferente. A reacción, por humana, non sempre é igual, cada persoa é un mundo, aínda que haxa un mundo para todas as persoas. En política, a resaca despois dunhas eleccións depende de que leve á mesma: o que consegue o triunfo, a resaca está impregnada de éxito, felicidade. En cambio, aos que tocou iso que se chama derrota, a resaca leva fracaso e resentimento até tolemia. Os éxitos son alegría, celebración; derrótalas amargura e nalgúns casos sede de vinganza. O ser humano non está preparado para as derrotas, lévaas moi mal e nalgúns casos a vitoria tamén.

A resaca tras a elección do novo alcalde de Barcelona, que finalmente, como todos coñecen, foi o socialista Jaume Collboni, provocou un estalido de bebedeira entre os que venderan a pel do lobo antes de cazalo, as que pensaban que tiña todo o dereito do mundo a seguir sentada na poltrona e os que finalmente conseguiron desbancar a uns e outros. Son cousas da política que se deben aceptar coa mesma expresión física e verbal cando se gaña ou cando se perde. As persoas son, entre outras moitas cousas, un conxunto de sentimentos que moi poucos son capaces de controlar.

Despois do vivido o sábado na histórica sala do Consell de Cent, na que algúns políticos non souberon dixerir “a derrota”, corenta e oito horas despois, Ernest Maragall seguía tan enfadado como ese día. A súa reacción que así o demostra foi a deste luns, que, en rolda de prensa, acompañado do presidente de ERC, Oriol Junqueras, afirmaba que “o sábado constatamos que cando Cataluña vota, o Estado español veta". Díxoo e quedouse tan tranquilo, coma se a xente fose idiota. Como cualifica o sucedido en Xirona? Onde a candidata do PSC, partido gañador das eleccións, foi apartada por Junts e ERC tras o pacto coa CUP para cederlle o cargo ao cupair3 Lluc Salellas, fillo dunha boa familia de Xirona, e os socialistas non montaron o número. Para Maragall, o de Xirona non é un ataque á democracia, nin forma parte das cloacas de determinados partidos políticas e algunhas institucións. Cloacas téñenas case todos: algunhas se acaban descubrindo e outro non.

Como Maragall converteuse nunha vítima - o resultado electoral foi demoledor- polo complot do Estado Español que é como un demo con cornos vermellos, o señor Junqueras, perdón, a executiva do partido republicano, decidiu premiar a Maragall e anuncia que irá de número dous na lista do Senado: Será para quitarllo de encima e que da carraca en Madrid? Podería ser. Porque por moita vitalidade que teña Maragall, a idade non perdoa e 80 anos son moitos para como di compaxinar senado - se sae elixido- e ser á vez o líder de ERC no concello. Non poderá facer as dúas cousas. O que lle deron é unha patada cara arriba envolta en papel de celofán e con lacito vermello incluído. O malo do asunto é o mal perder que teñen e ao que lle acompaña o propio Oriol Junqueras, que “odia“ aos socialistas como veu dando mostras estes anos. Escribía o escritor, Carlos Ruiz Zafón que “ás veces, contar a verdade non é boa idea”.

Mentres Xavier Trías, tras o calentón do sábado, despois de descansar, reflexionar e de definir o episodio do sábado como unha inxerencia do Estado e o “novo 155”, avalou un pacto na Deputación de Barcelona, que goberna cos socialistas e un acordo tamén no AMB, onde tamén forman parte da xunta de goberno, xunto aos republicanos, socialistas e os comúns de Ada Colau. Nesta institución metropolitana non hai cloacas nin lle fan noxo a gobernar cos socialistas. Son desas operacións nas que prefiren mirar para outro lado Por que será?

A resaca prodúcese cando alguén bebe demasiado non só alcol, senón vaidade e soberbia. Cantaba Joan Manuel Serrat: “E coa resaca ao lombo volve o pobre á súa pobreza, volve o rico á súa riqueza e o señor cura ás súas misas.”, e a política á súa condición de servizo para uns cantos.