A lei do si é si, a ruptura do bloque de investidura e a enquisa do CIS

As coincidencias din que en moitos casos adoitan estar planificadas. Case nada está deixado ao azar. En política adoitan producir poucas casualidades. E esta mañá producíronse dúas: a aprobación da reforma da Lei do “só si é si” e a publicación do barómetro do #CIS, cuns resultados interesantes, segundo quen faga a interpretación deles.

A reforma da Lei aprobada fai tan só 6 meses produciuse porque neste tempo,o seu a aplicación , supuxo máis de 1.000 rebaixas de condena e 100 excarceracións a agresores sexuais. O que produciu unha gran alarma social, con especial enfado nas mulleres, e provocado a división do feminismo - xa estaba bastante dividido- e a indignación de moitos partidos políticos. O panorama volveuse moi complicado. Ante esta situación, a parte socialista do Goberno e o seu partido, con Pedro Sánchez á cabeza, decidiron que isto non podía continuar- quizais tamén porque lle ían no “lombo votacional”. 

Como a Lei significa a gran obra de Montero, defensora sen concesións dela, pois foi a escusa perfecta para empezar, mellor dito, continuar as discrepancias entre os dous socios de Goberno. Unidas Podemos negábase a modificala, para eles é correcta, e buscan culpables: os xuíces que, ao interpretala, rebaixar as penas ou deixar en liberdade a uns cantos agresores sexuais, facíano “para facerlle a puñeta” a ela. Segundo Montero, os xuíces tamén son machistas - resulta que a maioría son mulleres- e veñan do  seu partido.

Din que o PSOE, con axuda dalgún político máis doutra órbita, tentaron negociar até límites inaguantables. Ao final os socialistas colleron a directa, pactaron co PP e con outras formacións políticas, e sacaron a reforma da lei  adiante, este xoves no Congreso por 233 votos a favor, 59 en contra e 4 deputados abstivéronse. Os partidos que votaron a favor son: PSOE, PP, CS, PNV, PDeCat, Coalición Canaria, Foro Asturias, ExNavarra e o Partido Rexionalista de Cantabria. En contra , ERC, EH BILDU, Máis País, Compromís, a CUP e o BNG. As catro abstencións foron dos deputados de JuntsxCat. Por certo, os representantes de VOX non quixeron votar.

Que significou a votación? Que saíu adiante, que o Goberno se dividiu máis, que Yolanda Díaz que non ía asistir ao pleno - votara telemáticamente- alguén de “arriba” aconselloulle que asistise en directo a apoiar ás súas “compañeiras”. Ademais, visualizouse a ruptura co bloque de investidura. Unha situación que complica máis as cousas ao presidente Pedro Sánchez, que até finalizar a lexislatura e coa presidencia da UE, non o vai a ter nada fácil. Corre perigo o executivo? Creo que non. Unidas Podemos non vai romper, case seguro. Así que os van a ter que aguantar todo este tempo, con máis saídas de ton para marcar máis perfil propio. As cousas é evidente  non serán as mesmas despois de hoxe. 

A escenificación da vestimenta das dúas ministras de Unidas Podemos foron ben estudado: as dúas utilizaron a cor violeta lavanda – o vestido de Montero parecía máis un vestido de festa- para demostrar o seu “feminismo”.

O mesmo día que se aprobaba a modificación de lei, “casualmente o cociñeiro maior do CIS, Tezanos, daba a coñecer os resultados da súa xestión na “cociña” na que explicaba que o PSOE volvería gañar as eleccións cun 30,4%, seguido do PP con 26,1%, VOX, co 11,1% e a “sorpresa” coloca a SUMAR en cuarto lugar cun 10,6%, por encima de Podemos, que alcanza o 6,7%. Uns resultados que deberían facer pensar ás de Unidas/unidos Podemos.

Os comicios de maio, sen a presenza de SUMAR, van servir como barómetro do que pensan e sobre todo do que votan os cidadáns. Quizais a partir de aí, as negociacións entre Pablo Iglesias e Yolanda Díaz volvan de novo . Ao final, din que “Deus os cría e os intereses xúntanos”.