Yolanda Díaz entra triunfal en Madrid o Domingo de Ramos

O Domingo de Ramos para os católicos practicantes significa a conmemoración da entrada de Jesús en Xerusalén, onde foi recibido pola multitude con palmas, ramos de oliveira e aclamado ao Mesías que todos estaban a esperar. Esta data marca así o comezo da Semana Santa, que moitos aproveitan para ir de vacacións e outros para seguir de cerca os oficios relixiosos.

Pois precisamente este Domingo de Ramos, anunciado con antelación aos catro ventos, micrófonos, artigos de opinión, entrevistas e demais instrumentos de comunicación, Yolanda Díaz, arroupada, segundo din, por unhas 3.000 persoas, anunciaba que se ía a presentar ás eleccións xerais como cabeza de lista de Sumar. A expectación era máxima ante a posibilidade de que o trío que manda en Podemos non estivese no acto, como así foi.

Precedida de bastantes días de enfrontamentos máis ou menos disimulados con Unidas Podemos, finalmente, sen consenso con Belarra, Montero e o predicador “retirado da política”, Pablo Iglesias, por fin deu o paso:  presentar e falar. Fíxoo sen cortar un pelo, con máis dunha “directa” aos seus aínda compañeiros de coalición e o mentor de Díaz. Deixou claro que “non son de ninguén”, e por si había algunha dúbida remarcou que “non sería un fracaso” non acabar pechando un acordo con Podemos. Porque segundo Díaz “Sumar vai moito máis alá que a unidade dos partidos”. Outra iluminada que segundo ela que vén tapar os buracos negros da democracia?

España é o país de Europa no que máis “salvadores” hai por metro cadrado. Cousa que a algúns poida que lles guste ou os necesiten. Noutros producen desconfianza, rexeitamento ou hartazgo. Hai que pór a tremer cando alguén di que vén salvarnos, sexa da ideoloxía que sexa. Só hai que mirar a historia dos salvadores políticos. A quen se lle pode  aplicar a famosa frase de “a caridade ben entendida empeza por un mesmo”. 

Cun discurso ben apreso e utilizando unha linguaxe que pode chegar a calar utilizando o seu xénero, cando os asistentes estaban máis metidos en faena e dispostos/as a tragar o que fixese falta, Yolanda Díaz soltou: “Quero ser o primeira presidente do país, porque é o tempo das mulleres”, pero por si non tiña bastante seguiu afirmando que  “queremos ser as protagonistas da historia e a España das mulleres imparables”. Moitas se preguntarán quen son as mulleres imparables? A resposta é sinxela: para dirixir e ter cargo, as que ela designe, e para votar a Sumar, o resto. Só hai que ver a unha desas mulleres imparables, Ada Colau, que esnaquizou a cidade de Barcelona e colocou a dedo ás súas amigas e coñecidas.

O que quedou patente é que Podemos, Yolanda Díaz e o resto que forman a esquerda da esquerda están representado o papel e logo irán todos xuntos, pero aparentemente parece que a ruptura está feita. A galega non está disposta a que o predicador a dirixa, boa é ela.

 Así que Domingo de Ramos, inicio da Semana Santa, a entrada triunfal de Yolanda Díaz en Madrid anunciando a boa nova de salvar a democracia, é unha mostra de que unha nova salvadora chegou a España. Europa e o mundo, que non é pouco. Como diría un amigo Que Deus cóllanos confesados! Para Igrexas, Belarra e Montero, a Semana Santa hai xa un tempo que a están vivindo en carnes propias, porque Díaz fóiselle das mans e poden perder o gran negocio que está a ser a política para eles e elas.