Chumbo a Tamames, ouro a Sánchez e prata a Díaz

Din que todo chega e tamén termina. O debate da moción de censura presentada por Vox e defendida polo “independente” Ramón Tamames cumpriu coas dúas premisas. A pesar de intuír de antemán cal sería o resultado final, que o foi, o debate serviu para deixar patente varias cousas. O hemiciclo do Congreso, considerado como a máxima representación do pobo e a democracia, en demasiadas ocasións pode comparar a un teatro, onde cada comparecente na tribuna vén representar o seu papel previamente estudado, sen erro a equivocar.  É unha comedia? Moitos o interpretan así. Porque a política, din, é a arte de dicir o contrario do que se pensa.

Os dous días que durou o debate serviron para deixar patente que, aínda que algúns crean que Vox equivocouse, non é certo. Aproveitou a ocasión para sacar partido de face ás eleccións. A intervención de Tamames serviulle para dicirlle á xente que unha persoa como o candidato, que vén do comunismo, é capaz de explicarlles o mal que o está facendo o goberno “Frankenstein”, como o denominou o vello profesor e político, aínda que aclarou que a frase non era súa, senón de Alfonso Guerra. De paso Abascal aproveitouna para explayarse no seu estilo, - aínda que nesta ocasión parecía máis tranquilo-, mandarlle unha mensaxe ao PP, a máis diso sacar das súas casas ao presidente do goberno, Pedro Sánchez. Non lle saíu mal.

O presidente do goberno, Pedro Sánchez, que dispuxo de todo o tempo que quixo - correspóndelle polo seu cargo, segundo o regulamento da cámara- aproveitou a ocasión para vender a xestión do seu Goberno, sen responder as preguntas que lle realizou o relator da moción, que vía como Sánchez saíase polos cerros de Úbeda. Era a súa estratexia, o seu guión escrito nun número considerable de folios. De aí non o sacaba nin Abascal, nin Tamames.

Para rematar a obra e seguindo co guión, como tamén estaba previsto, a vicepresidenta do goberno Yolanda Díaz interveu para darlle cana a Tamames. Foi moi dura con el e aproveitou a ocasión para iniciar a presentación da súa candidatura ás eleccións xerais. Un momento especial propiciado polo mismísimo presidente do Goberno - xesto que non gustou en absoluto aos “membros” de Unidas Podemos, tamén ministras, que recibiron á súa compañeira con cara de poucas amigas-. É a xogada perfecta do líder socialista que quere ter amarrada a Yolanda Díaz nas próximas eleccións. Non sei quen dixo que “non hai que subestimar o ego dun político”, e os feitos demóstrano.

O PP, ao que consideran o perdedor, tivo a súa intervención na persoa de Cuca Gamarra, o seu portavoz, que nun discurso agresivo tentou marcar distancia con Vox, ao que lle espetou que o PP ten relato e proxectos propios. Denominou á moción de censura de “ociosa”. Non deixou de falar do seu xefe Feijóo do que dixo que cando gañe será estupendo. O resto de partidos, na súa liña con críticas a Tamames por haber prestado a defender a moción de Vox.

En canto a Ramón Tamames, a súa intervención foi máis curta da que se filtrou. Foi unha crítica constante ao Goberno ao que acusou, entre outras cousas, de non respectar a división de poderes. “A autodeterminación non existe, afirmou, agregando que a lei da memoria histórica está a faltar á verdade. “Na Guerra Civil cometéronse atrocidades nos dous bandos”; “Estamos ante un suicidio demográfico” ou “Somos un pobo en decadencia”. Estas son algunhas das frases vertidas por Tamames, ao que se lle fixo demasiado longo o debate, e sobre todo o tempo empregado por Sánchez.

O vello excomunista reconvertido ao que faga falta pola graza dunhas horas de gloria mediáticas no templo do pobo, puxo un broche final á súa carreira “política”, aínda que o custo que tivo por elevar aínda máis o seu ego é grande: a desilusión que produciu en demasiadas persoas, entre eles, os vellos comunistas. Pero coa idade que ten debe pensar: “Que me quiten o bailao”, amen do seu parecido con Limiar nos seus panos. Nesta ocasión tamén teñen similitude coa actuación de Paco Umbral nunha entrevista en televisión na que cansado de que lle preguntasen de todo menos do seu libro, dixo moi enfadado á entrevistadora: “Eu vin aquí a falar do meu libro”. Tamames foi ao Congreso a falar do seu, que para iso ten 89 anos, é un señor moi ilustrado, culto e que se considera por encima de todas as súas señorías. A actuación de Tamames é un broche de chumbo á súa carreira, aínda que sexa un vello profesor, ben distinto a outro tan querido, o profesor Tenro Galván.