O vicepresidente da Xunta de Castela e León, un político impresentable

O poder está ben e a estupidez é, polo xeral, inofensiva. Pero o poder e a estupidez xuntos son perigosos, escribía o escritor estadounidense, Patrick Rothuss. Esta definición é aplicable ao vicepresidente da Xunta de Castela e León, Juan García-Gallardo, un mozo político de 31 anos que milita en Vox . Tivo unha carreira que foi meteórica tras afiliar ao partido de Abascal, onde só levaba un ano cando foi elixido para encabezar a lista do partido de ultradereita na comunidade da que agora é vicepresidente, grazas ao pacto co #PP.

O vicepresidente é unha xoia en bruto, non hai semana que non sexa noticia, e non precisamente polo seu bo facer na súa xestión do goberno, senón polos seus exabruptos dentro e fóra das Cortes de Castela e León e a súa actitude de non rectificar. Unha postura moi democrática que lle vén ao dedo ao chamado “neno de papá” mal consentido polo seu entoo ao ser o menor da familia. Foi consentido non só polos seus pais, senón polas súas irmás. Un contexto que lle converte nun neno impertinente e malcriado que se cree sempre posuidor da verdade absoluta. Iso non lle impide cobrar polo cargo que ostenta a cantidade de 85.566 euros anuais, non está mal. 

E é que García-Gallardo volveu a ser noticia esta semana por outra das súas intervencións nas Cortes - cando se debatía a presentación dunha Proposición non de Lei que presentara o PSOE para pedir a reprobación do vicepresidente por chamar “banda criminal" aos socialistas no pleno do pasado 25 de outubro-. Como era de esperar, non tentou desculpar, senón que ratificou as súas palabras e volveu sinalar a “historia criminal do PSOE polos seus pactos cos filoterroristas de Bildu e polo achegamento de presos etarras ao País Vasco”. Por si non tiña bastante volveu sinalar a Pedro Sánchez como “xefe da banda”. O escándalo que se montou foi descomunal, máis ou menos como o ocorrido no Congreso dos Deputados cando Irene Montero acusoulles aos do PP de “promover a cultura da violación”.

Non é a primeira vez que este individuo con cargo institucional padece incontinencia verbal, e atesoura unha lista de actuacións estelares que denigran ás institucións e á política, sen que o PP lle parase os pés, que é o mesmo que  romper o goberno e darlle unha patada no traseiro - iso si, con coidado porque sente devoción por montar dacabalo- e que se volva ao bufete de avogados da súa familia, que por certo é coñecido por defender en bastantes ocasións á familia Ruiz Mateo.

Pero a xoia da coroa do goberno de Castela e León tena tomada co procurador de Unidas Podemos Juan Fernández, como quedou patente unha vez máis na sesión deste mércores, na que o político de Podemos, na súa intervención, acusou a vicepresidente - despois de non rectificar- de “profesar a ideoloxía fascista”. Con mala cara e xestos que o definían moi ben, provocou a intervención do presidente da Cámara para expulsar ao deputado Fernández da sala. As protestas de socialistas, e do representante de Cidadáns - anterior vicepresidente, Francisco Igea, co que tamén lla tivo noutros plenos- non se fixeron esperar. A actitude do presidente da Cámara castellanoleonesa foi de partidismo puro e duro - vaille o soldo na súa decisión-, cunha imaxe que deixa á institución moi mal parada. Claro, igual o que pretende o artista da película é cargar ás institucións porque hai que lembrar que cando estaba en plena campaña electoral dixo que non cría nas comunidades autónomas, cousa que está a demostrar que é así. 

O que ten que facer o PP é botar a García- Gallardo, gobernar só e si non pode, convocar novas eleccións, cousa que non fará. O poder é como un caramelo que crea adicción e reporta bos soldos, aínda que se degrade cada día máis a institución. Dicía Voltaire que a idiotez é unha enfermidade extraordinaria, non é o enfermo o que sofre por ela, senón os demais”.