Irene Montero, a futura presidenta do goberno por méritos propios

Levamos xa demasiado tempo co mantra de que a dereita é mala: fascista e machista, mentres a esquerda   -especialmente  Podemos e compañía- representa  todos os valores: a máis democrática, a máis transparente, a mellor en defender os dereitos, algúns mesmo pensan que a democracia foi obra súa. Iso lévalles a poder dicir aos demais o que lles veña en gana, pero se pon como unha moto cando outros lles reprochan algunhas das súas accións, declaracións ou comentarios. Non entenden que cando un critica debe asumir as críticas dos demais e si non están de acordo replicar con argumentos, non con outros insultos que non queren para eles mesmos. As regras do xogo democrático deberían ser así, non a lei do embude que máis dun aplica.

Hai algúns  refráns populares moi significativos como “quen sementa recolle”, ou “onde as dan tómanas”,  que son moi gráficos para explicar algunhas cousas e que veñen ao dedo co que está a ocorrer estes días con Irene Montero,  ministra de Igualdade, que case se pon a chorar na sesión do Parlamento  onde se debatían os Orzamentos do 2023 cando a deputada de Vox, Carla Toscano, dicíalle en vivo e en directo que o único mérito da ministra fora “estudar en profundidade a Pablo Iglesias”.  As palabras sentáronlle fatal a ela e aos grupos políticos de PSOE, Unidas Podemos, ERC, Bildu e a CUP, que saíron en tromba a defender a Montero e acusaron á autora e o seu partido de violencia política e acoso á ministra. Unha escena cuxo resultado foi que durante días se siga falando do incidente e que lle serviu a Montero, que estaba morta politicamente, para presentala como vítima da extrema dereita, porque o PP se desmarcou do “insulto”. 

Irene Montero é vítima dos xuíces fachas e machistas, dos medios de comunicación - chamados por eles caverna mediática- e da dereita. Todos son malos, Montero é unha santa que non fala por non ofender: a mellor preparada do goberno, a que non insulta a ninguén, a que ocupa o cargo pola súa magnífica xestión que todos admiran, a defensora das mulleres -dividiu ás feministas, cousa que non conseguira a dereita- e devandito o cal, é o ideal para encabezar a lista de Unidas Podemos e converter así na primeira muller en presidir o goberno de España, con esa candidez e bo facer que lle caracteriza.

Como Montero, Igrexas e o seu grupo teñen memoria selectiva e hai que lembrarlle a Igrexas, “o marido” da aspirante a presidenta do goberno, as palabras que este dirixiu a Ana Botella cando era alcaldesa de Madrid: “Representa todo o contrario ao que representaron as mulleres valentes na historia. É a que encarna ser esposa de, nomeada por, sen preparación, relaxing cup con café con leite e, ademais, belicista. Unha muller cuxa única forza provén de ser esposa do seu marido e dos amigos do seu marido”.  Non é o mesmo? Non, porque Botella non é a súa muller, e Montero si é o seu paxe e por iso salgue desbocado aproveitando a ocasión para arremeter contra todos e aproveitar a conxuntura para facer cunha tele, co seu amigo Roures, e explicarlle ao pobo que el e só el conta a verdade do que sucede. Para descualificar a Botella non se cortou e agora aproveita a ocasión - que o sabe facer moi ben- para pedir ás súas seguidores achegas económicas co fin de pór en marcha o seu xoguete de adoctrinamiento chamada televisión libre e verdadeira, defensor da liberdade de expresión, igualito que en Venezuela. A televisión de Igrexas sería outro púlpito para adoutrinar ao pobo e guialo polo camiño da verdade. Non lles soa a Nicolás Maduro e os seus discursos de horas que aburren até as ovellas? É que Igrexas e Montero teñen unha superioridade moral que non está ao alcance dos mortais, que somos todos.

Por certo, dáme igual a etiqueta que me coloquen estes ilustres e fiucegos personaxes que se creen posuidores da verdade, os máis demócratas do mundo e van dando leccións de todo cando precisamente eles non son exemplo de nada.