O Congreso de ERC e a bicefalia Junqueras - Aragonès

Este fin de semana, ERC celebraba o seu congreso. Como era previsible, o tándem de Oriol Junqueras como presidente e Marta Rovira como secretaria xeral da formación, ratificaron os seus cargos co 87% dos votos e unha participación do 50,20%, é dicir, 4.309 votantes dos cales lles votaron 3.747. O que quere dicir que os dous estarán catro anos máis á fronte do partido do que non se apearon desde o 2011, no que foron elixidos para dirixilo. Cando acaben o seu mandato, no 2026, estarían 15 anos á fronte do mesmo, tras cambiar os estatutos onde se limita a 12 anos. Pere Aragonès repite como coordinador nacional.

En calquera partido, o máximo responsable do mesmo sempre foi o candidato ás eleccións autonómicas, ou xerais. Neste caso non está a ser así, a non ser que nas próximas Junqueras queira realizar o seu soño de encabezar a candidatura con aspiracións a presidir a Generalitat de Catalunya, que todo podería ser. Agora ben, fraco favor está a facerlle ao seu compañeiro e actual presidente, Pere Aragonès, por moito que venda a historia de que o modelo actual dos republicanos sexa como un equivalente ao PNV, onde o liderado institucional e o de partido están divididos, cousa que non ocorrera até agora en ERC.

Pero que é o cargo de coordinador de Pere Aragonés na executiva? Un coordinador di que é quen organiza un traballo, operación ou estratexia para alcanzar un obxectivo. É o facilitador de accións que a partir dos obxectivos marcados elabora a estratexia para conseguilos. Ese é o traballo que lle renovaron a Aragonés?, En teoría se, na práctica xa bastante ten con ser presidente de Catalunya. Xa o dicía o “pai” político de boa parte deles, Carod Rovira, que “unha cousa é o asambleísmo de opinión e outra é o asambleísmo de decisión”, diso sabe moito Junqueras.

Xeralmente, as persoas non adoitan asumir as consecuencias das súas accións, o que lles leva sempre a ser as “vítimas” dos demais. Dicíao o librepensador norteamericano Robert Green: “Na vida non hai premios nin castigos, senón consecuencias”, que a maioría dos humanos pasan delas.

Junqueras, Rovira e outros tomaron unha serie de decisións, perderon e deben asumilo, gústelles ou non. O fracaso das súas accións débeos levar a dar un paso á beira e marchar ás súas casas para deixar paso a outros . Débeno facer polo ben do país e do seu propio partido. A bicefalia Junqueras - Aragonés non lle beneficia a este último, é dicir, ao presidente de Catalunya. Junqueras tivo o seu tempo e perdeu a aposta, sabíao e agora toca dedicar a outras cousas que non son precisamente as de elixir consellers, cargos, negociar e deixar na sombra ao presidente da Generalitat. É unha maneira de respectar a institución que tanto está a custar devolverlle o seu prestixio despois dos Puigdemont e Torra. 

Deberíase abrir unha nova etapa e, como algúns teñen a política- entre outras cousas- como un xogo, cando se perde un partido, hai que marchar. Alguén dixo que. “É máis sabio o que se aten de antemán ás propias consecuencias das súas accións, que o que se lamenta cando as sofre” e non lle faltaba razón porque a vida é un cúmulo de etapas nas que maioritariamente se perde, e hai que aceptalo cun sorriso aínda que por dentro non sexa así.