“Mónicas, putas, saíde dos vosos tobos como conejas! Sodes unhas putas ninfómanas! Prométovos que ides a follar todas na capea! Imos Ahuja!”. Talvez sexa innecesario replicar palabra por palabra o que ocorreu hai uns días no Colecio Maior Elías Ahuja de Madrid, porque as imaxes xa deron a volta a España. Unha imaxe, a dos residentes asomados polas súas xanelas, de verdadeiro pavor e estupor, semellante á curva de ultras da Lazio no derbi de Roma ou aos orcos plantados ante as murallas do Abismo de Helm. Pero nin son tifosi nin son personaxes de fantasía, son raparigos, maiores de idade, comportándose como unha banda vociferante de babeantes e bobos babuinos mentres vomitan machistadas ás súas veciñas do Colexio Maior Santa Mónica.

O vídeo dura uns poucos segundos pero supoño que, despois de proferir eses berros, acto seguido abandonaron as súas grutas, garrote en man, e como bos cromañones deixaron secas a unha ou dúas aldeás para arrastralas polos pelos ao interior da súa cova e satisfacer os seus impulsos. É o propio e mínimo esixible para ser un home das cavernas, que é ao que aspiran con semellante coreografía.

Afortunadamente, o centro xa tomou medidas e expulsou ao responsable. Responsable. Un. O xefe. O líder da logia. Porque identificar ás outras 99 persianas que se levantan ao unísono, perfectamente sincronizadas nunha performance que de seguro ensaiaron antes, xa para outro momento. Bos alemáns que só se asomaban a ver se chovía. O seu non sería expulsar ao pregoeiro, senón clausurar o colexio maior, como ocorre nos campos de fútbol. Se se comportan como hooligans, hai que aplicar o castigo ejemplarizante correspondente. Ata que aprendan que indo de ultras non se vai a ningún sitio.

Sería o ideal pero, ai, inxenuo de min. A vida non é ideal e a realidade é outra. A realidade é que nese colexio, onde haberá raparigos brillantes e outros que non o serán tanto, eses episodios repítense ano, tras ano, tras ano… "Son os seus costumes e hai que respectalas", dirán. O que hai seguro é fillos de persoas que poden permitirse destinar 1.200 euros ao mes para que o seu raparigo pertenza a ese colexio maior, como cando eles eran estudantes e estaban nesas mesmas habitacións, cantando esas mesmas cancións, vexando ás mesmas raparigas.

Mozos que hoxe se divirten intimidando desde as súas xanelas, pero que mañá sairán de festa, con verdadeira actitude de cazador, e crerán que realmente se baleiraron os tobos. Para eles. E seleccionarán á súa presa, e talvez entre varios a emboscarán, e acurralarana, e someterana, porque cren que é o seu dereito natural, como homes, arrasar e dominar, e medir a súa masculinidade en conquistas, consentidas ou non. Dá igual. Son números. Unha marca máis na culata. Aínda que tivesen que pagar por ela.

E creranse impunes e que están por encima do ben e do mal. E chegarán un punto no que, moi probablemente, cheguen a estalo. Porque eses raparigos do Elías Ahuja acabarán sendo, como os que estiveron antes que eles, parte da elite política, empresarial, educativa ou xudicial deste país. Integrarán listas de partidos políticos, sentarán en consellos de dirección de empresas do IBEX 35, darán clase aos adolescentes do mañá e xulgarán delitos de odio ou crimes machistas. E a roda seguirá virando para que nada cambie, e todo siga como ata o de agora dentro dunha sociedade enferma que se afixo ás violacións grupais, ás picadas, ás mulleres asasinadas, a políticos que negan a violencia de xénero…

Porque o máis aterrador e sorprendente -ou non tanto- é que as mozas do Santa Mónica saen en defensa dos comportamentos machistas e incívicos dos seus veciños. Nas últimas horas han emitidos comunicados, saíron en redes sociais e en canles de televisión achacándoo a unha “malinterpretación descontextualizada” que “en ningún caso quería denigrarnos como mulleres”.

O que ocorre é que si querían denigrarlas, cousificalas e convertelas en mero entretemento pasaxeiro. Moitas destas mulleres han interiorizado a violencia ata tal extremo que o ven como algo cotián, algo que levan presenciando cada día durante meses, durante anos. É o normal, a norma, o que se estila nos seus círculos máis próximos e o que aprenderon desde crías: a sonreir e saudar, a ser boas nenas, a ser submisas, a ser obxectos. Porque, non esquezamos, tamén elas pertencen a esa mesma clase social, a dos Luisvis e Pradas. “Se che pega é porque che quere”, “ti cala e obedece” ou “o que tes é que buscarche un marido”, frases que diría a avoa, tras décadas de abusos e rogos calados.

E eu, que non son ninguén, pero que tamén fun estudante, novo e estupido cos meus moitos erros, pídolles a eles que nos sentemos, que reflexionemos se os nosos actos poden incomodar ou intimidar ás nosas amigas, ás nosas compañeiras, ás nosas veciñas, ás nosas irmás, e que o denunciemos cando o noso colega, o noso bro ou o noso irmán pásase da raia, que non quede na anécdota nin no pasaxeiro. E a elas, se lles podo pedir algo, pídolles que saian dos seus tobos, e que se se meten nunha que o fagan como Alicia, para perseguir ao coello branco. Saíde dos vosos tobos tranquilos, seguras, libres, formais, informais, sobrias, bébedas, histéricas, históricas, saíde como queirades saír e ser, pero sobre todo saíde sen medo. Que sexan eles os que queden en casa, mirando pola xanela. É hora de devolver aos cromañones ás cavernas.