“Mentres se ameaza, descansa o ameazador”, dicía Miguel de Cervantes. Iso é o que ocorreu este martes no hemiciclo do Parlament de Catalunya, na sesión do Debate de Política Xeral e no transcurso da cal, os socios de goberno de ERC, en boca do presidente de Junts no Parlament, Albert Batet - talibán de Puigdemont-, anunciaba que o seu grupo pedirá a Aragonés someterse a unha cuestión de confianza. Faio por varios motivos, algúns coñecidos e outros ocultos. A escusa é que o presidente debe aclarar como cumprirá o acordo de lexislatura. Os tres puntos que reclama son: reactivación dun Estado Maior do "procès", unidade en Madrid e negociación de amnistía e autodeterminación na mesa de diálogo. Tres peticións que veñen ser como unha carta aos Reis Magos dado os camiños de Junts cara ao espazo da CUP e o independentismo pragmático alcanzado polos republicanos. Nestes momentos, son como a auga e o aceite que nunca formarán unha mestura homoxénea.

O presidente do grupo de Junts no Parlament, Albert Batet, no Debate de Política Xeral

O autor da ameaza, Batet, un personaxe rudo e escorado á “dereita” recalcitrante, é un personaxe que vende o importante que para el é o país, pero resulta que é ao revés e “el vive do país”, como se demostrou todos estes anos.

Dicía Demófilo, pseudónimo do pai dos irmáns Machado, que “l etrueno asusta aos nenos; as ameazas aos homes parvos”. E non creo que Aragonés e ERC sexan parvos, outras cousas teñen, pero parvos non. A ameaza de Bate t- voceiro do fuxido- ha coincido coa petición do PP catalán e, coñecendo a actitude da CUP nestes momentos de revelarse contra todo, incluído o apoio desde fóra ao Govern, os nervios afloraron no Palau – incluídos nalgúns conselleiros de Junts que non queren romper o acordo, que a cadeira de brazos do cargo é moi abrandado e a rúa é moi dura. Por iso, na mañá deste mércores as axendas do presidente e dalgúns consellers baleiráronse de actos propios para estar ao dispor de Aragonés nas reunións de urxencia que están a manter.

O que está a suceder con Junts e ERC non é novo, senón a continuidade dos desencontros entre as dúas formacións, onde os posconvergentes senten que perderon protagonismo, que con todos os problemas Aragonés está a asentarse como presidente, que en Madrid - aínda que digan que non queren saber nada de Pedro Sánchez- non lles teñen en conta, que non pintan nada e que as eleccións municipais están ao virar a esquina. Deste xeito, fixeron que queiran posicionarse como os auténticos defensores do independentismo. A realidade é que están a perder “clientes”, algo que non interesa.

O que está a suceder agora, é como “o veranillo de San Martín”, un falso verán que colle á xente desprevida. As ameazas cando se fan tantas veces e non se cumpren, convértense en nada. Ao final como dicía Demófilo, “promete pouco e cumpre moito”. Porque ao final a ameaza vai ser como aquilo de que vén o lobo….