Unha presidenta nada honorífica e pouco honorable

O Acordo entre a Unión Europea e Canadá (CETA nas súas siglas en inglés) que se debe aprobar no Congreso español e que o PSOE votara a favor no Parlamento Europeo, xerou grazas a un tuit da Presidenta do PSOE, Cristina Narbona, un profundo malestar entre deputados e europarlamentarios socialistas que, onte mesmo, poñían o seu acento en criticar que non é serio fixar posicións políticas a través de Twitter.

O tuit en cuestión escribírao a noite anterior a propia Narbona quen, esa mesma noite, a agora presidenta do PSOE, fixaba outra posición diferente, como diciamos, a través de Twitter, dos seus compañeiros de partido: "Non o imos apoiar. #PorUnaNuevaSocialdemocracia".

Con semellante andanada, a dirixente socioecoloxista, rompía, primeiro, a exquisita imparcialidade que desde Ramon Rubial mantiveron os presidentes do PSOE e, a continuación, deixaba en situación pouco honorable os seus parlamentarios e o seu propio partido ante os seus compañeiros de toda Europa, que se adheriron ao CETA votándoo no Parlamento Europeo.

Pouco despois, o secretario xeral Pedro Sánchez actuaba de papagaio da súa presidenta repetindo a absurda posición, para logo, tras entrevistarse co Comisario Europeo de Asuntos Económicos e relevante figura socialista na Comisión Europea, Pierre Moscovici, cambiar de criterio, aconsellado por este, que lle recomendou que non seguise os pasos dos seus colegas franceses e non se descabalgase da "ortodoxia comunitaria" para evitar caer daquela electoralmente na irrelevancia parlamentaria.

Con semellante "dose de realismo político" a Sánchez non quedou outra que "balbucear" que o PSOE se abstería na Carreira de San Jerónimo, mentres a nada "honorífica" Presidenta Narbona se perdía pola porta de atrás da rúa Ferraz en busca da "honorífica" discreción perdida.

Mal comezo para a ex compañeira de Pepe Borrell que, como queira marcar os pasos do novo Secretario Xeral e non imitar os seus predecesores, acabará converténdose nun moi molesto contrapoder, non só para o seu Grupo Parlamentario senón tamén para o propio secretario xeral ou para as membras e membros da súa Executiva que, na campaña de primarias, destacaron, sobre todo, por ter unha personalidade política moi acusada e non morderse a lingua en ningunha das situacións.

Que o Acordo de Canadá é moi discutible non o dubida moita xente de moi diversas ideoloxías en toda Europa, por iso estivo a piques de non asinarse en Bruxelas. Pero diso a pretender deixar por parvos ou carcas aos europarlamentarios socialistas e ao resto dos deputados españois que o votaron por convicción ou por disciplina comunitaria é, como dirían no meu pobo galego, asumir o rol de "señoriña do caldo a merenda", que en castelán vén ser o de 'señoritanga vida a menos'.

Publicado orixinalmente en Catalunyapress