O disparate catalán

Roberto Martínez Guzmán
Escritor

"Roberto Martínez Guzmán nació y se crió en Ourense, donde todavía continúa residiendo.

Su carrera literaria comienza en 2010 con la publicación de Cartas desde el maltrato, un original libro de no ficción que no deja indiferente a nadie.
Tan solo dos años después, en 2012, presenta su primera novela, Muerte sin resurrección (Eva Santiago 1), que se revela como una historia cargada de intriga que pronto alcanza los primeros puestos de ventas de Amazon en varios países.
Con Café y cigarrillos para un funeral (Eva Santiago 2), consolida su habilidad para mantener inquieto al lector hasta la última página.
Su tercera novela, Siete libros para Eva, publicada en 2016, lo asienta de manera definitiva como un autor para el que la intriga en una novela es un requisito innegociable." 

Rajoypuigdemont 1


Alguén, lendo este título, pode pensar que hoxe vou falar da indisolubilidade do Estado español, da ilegalidade dun referendo de independencia en Cataluña ou de que hai que respectar custe o que custe o disposto pola Constitución española.


Pois non, en absoluto. Parto do punto de que todo o mundo ten, efectivamente, dereito a decidir o seu futuro, a organizarse e vivir como lle dea a gana e a sentirse representado pola bandeira que máis senta e na medida que prefira. Tamén teño claro, defendo e defenderei sempre, que contra iso non hai estado que capaz de loitar, constitución que o poida prohibir, nin ilegalidade posible. Polo menos, dentro do ámbito dunha Europa situada desde hai moito tempo dentro dun Primeiro Mundo civilizado e democrático, aínda que non sexa perfecto.


A pesar diso, ou quizá por iso, reafírmome, o procés paréceme un disparate. Escoitei e lin moitas opinións nos últimos meses, pero non vin a ninguén analizar a cuestión tomando un mínimo de distancia. Si, ás veces, é bo subir un par de banzos na escaleira da realidade para poder ver as situacións con máis frialdade e obxectividade.


Que por que digo que é un disparate? Pois porque expor a situación actual por parte do independentismo co apoio co que conta en Cataluña paréceme algo totalmente fóra de lugar. E falamos de independentismo, non de nacionalismo. Hai que ter en conta que non se está reclamando un referendo para dilucidar se se soben un dous ou un cinco por cento as pensións o próximo ano. Non, está a poñerse sobre a mesa o modo en que van vivir varias xeracións como pouco. Na práctica, e despois de afrontar un proceso longo, custoso e no que todas as partes teñen que arrimar o ombreiro, decidiuse instaurar un modelo de sociedade diferente económica, lingüística, demográfica, politicamente e en moitos outros ámbitos. En definitiva, un cambio absoluto dentro da Historia. Palabras maiores.


Quizá esa sexa a clave, que para cambiar o rumbo a Historia fai falta unha vontade firme, incuestionable e maioritaria. E non me refiro aos resultados dun referendo ou unhas eleccións concretas. Refírome ao sentir da poboación, ao que se palpa día a día na sociedade. Ese que sabes que se o queres medir en cifras cunha consulta, sempre, en todo caso, sen depender de publicidade ou circunstancias concretas, vai pasar sempre do oitenta por cento.


Baste como exemplo, e os que xa teñen algúns anos lembrarano, o contexto en que se aprobou a Constitución española. Maioría moi cualificada no Parlamento e un referendo afirmativo superando o noventa por cento de apoio. Antes de realizar o referendo, alguén tiña algunha dúbida de que a sociedade española en conxunto quería, de maneira inequívoca e firme, vivir nunha democracia constitucional? Creo que non. Naquel momento, todo o mundo quería cambiar a Historia.


E dixen antes que non vira a ninguén facer unha análise minimamente obxectiva. Non, ata a semana pasada, cando a propia Generalitat solicitou a opinión da Comisión de Venecia e esta emitiu un informe cargado de obxectividade. Hai que lembrar que a Comisión de Venecia, en realidade, a European Commission for Democracy through Law, é un órgano que depende do Consello de Europa e creado para asesorar aos Estados membros en asuntos constitucionais. Primeiro Mundo democrático e civilizado e Comunidade, a europea, á que pertence o Estado español e á que pretende seguir pertencendo unha Cataluña hipoteticamente independente.


En resumo, a Comisión emitiu un informe no que dicía que, para apoiar unha consulta de independencia, esixía dous puntos principais: primeiro, que respecte o ordenamento constitucional do Estado do que forma parte e convocalo dentro da súa constitución. Segundo, que consiga un amplio acordo entre as forzas políticas, tamén as da oposición, sobre a súa organización. Ademais, que sexa unha pregunta clara, que o resultado o avale unha maioría cualificada e que todo o proceso o supervisen órganos electorais independentes. Sen contar con que as autoridades e medios de comunicación deben de manter uns mínimos de obxectividade na información que ofrezan. Dito doutro xeito, un consenso que non dubido de que se conseguise se o apoio fose moi maioritario, convencido e se plasmase en cada consulta electoral, sexa do ámbito que sexa. Emprender este camiño cando contas coa maioría coa que contas no Parlament é froito da Lei Electoral, que non dos votos efectivos, paréceme unha viaxe fóra de lugar, irresponsable e a ningunha parte.


É certo que o que nun inicio se vendeu como un proceso para conseguir a independencia foise transformando noutro que só pretende levar a cabo un referendo. Iso si, un tramposo, no que se decide por simple maioría a independencia de Cataluña. Imos ver, ao longo da historia do Dereito Político diferenciáronse tres tipos de referendos que hoxe en día se están pasando por alto: un, é o referido á aprobación dunha lei, que require maioría simple; outro é aquel por o que se aproba unha macro-lei (unha constitución, por exemplo), que esixe unha maioría moi cualificada; e por último, está o que decide a secesión dun territorio, que require unha maioría aínda máis cualificada. A razón é simple: a aprobación dunha lei pode derrogarse coa mesma maioría coa que se aprobou e ao día seguinte. Unha constitución necesita dunha maioría moi cualificada para reformala ou anulala. E unha secesión, non ten marcha atrás posible. E a título persoal, opino que nos dous últimos casos, só entra en escena o referendo despois dun amplo acordo entre todas as forzas políticas maioritarias (que son elixidas e representan ao pobo).


Creo que o meollo de toda esta cuestión radica en que o procés non é máis que a viaxe emprendida por Artur Mas o día que viu como un millón de persoas se reunían nunha manifestación (á que el non acudiu, por certo) para expresar o seu sentimento nacionalista. Aí viu nun proceso independentista a posibilidade de acaparar todos os votos nacionalistas, de xustificar máis dun caso de corrupción e, no peor dos casos, de conseguir acordos dos que sacaría máis dunha prebenda. Quizá non calculou que estaba rodeado de persoas que manexan como ninguén a táctica da omisión. Por unha banda, Junqueras, que non deixou de subir a base de evitar un desgaste innecesario en todo este asunto. E por outro, Rajoy esperando que se estrele. E os dous, sobre todo, este último, manéxana como ninguén. Baste dicir que con ela, conseguiu ser presidente, 'cargouse' a xente con tanto peso no seu partido como Aznar e Aguirre, logrou a reelección e ata conseguiu minimizar o desgaste que en calquera outro partido supoñería a corrupción xeneralizada do PP. 


Alguén pensará que pode ser sorte ou casualidade, pero a sorte e a casualidade son premios dunha soa vez e este home, tamén para a nosa desgraza, xa leva un bo puñado deles de maneira consecutiva.


Intúo que a Puigdemont só lle queda unha fuxida cara adiante, suicida e destrutiva, que confiemos afecte o menos posible a españois e cataláns. Porque como dixen no anterior artigo, a verdadeira fronteira de cada un acaba na porta da súa casa.

Sen comentarios

Escribe o teu comentario




He leído y acepto la política de privacidad

No está permitido verter comentarios contrarios a la ley o injuriantes. Nos reservamos el derecho a eliminar los comentarios que consideremos fuera de tema.

Máis opinión
Opinadores

Galiciapress
Praza da Quintana, 3; 15704 Santiago de Compostela
Tlf (34)678803735

redaccion@galiciapress.es o direccion@galiciapress.es
RESERVADOS TODOS OS DEREITOS. EDITADO POR POMBA PRESS,S.L.
Aviso legal - Política de Cookies - Política de Privacidade - Configuración de cookies - Consello editorial - Publicidade
Powered by Bigpress
CLABE