Europa e medio mundo estaban pendentes, este domingo, das eleccións francesas. Non eran unhas máis, non. A posible vitoria de Marine Lle Pen poñía os pelos de punta. Finalmente, Macron, un liberal procedente das filas socialistas, foi capaz de alzarse coa vitoria e Marine Lle Pen quedou segunda. Mentres que os partidos tradicionais han sufrido unha dura derrota. O voto útil dos franceses co obxectivo de non deixar gañar á populista e antieuropeísta Marine influíu neste castigo sen esquecer, tampouco, o descontento da cidadanía cos socialistas e o ata agora presidente da República, Hollande.
Europa respirou tranquila coa vitoria de Macron, un político que durante toda a súa campaña manifestou a súa vontade de seguir pertencendo a a UE e potenciar a presenza do seu país na mesma. Macron pode liderar as reivindicacións dos países do sur de Europa: España, Italia, Portugal e a propia Francia, fronte aos privilexios dos países do norte. A alianza dos catro países pode ser un feito fronte á Alemaña de Merkel.
Macron, un economista de prestixio, e un político liberal sen partido, que bebeu das fontes socialistas, ten o mandato popular da creación do novo goberno francés. Sen a estrutura clásica dun partido, quen van ser os elixidos? O pasado mes de marzo, o agora presidente, falaba de que se gañaba as eleccións faría un goberno de concentración nacional, con paridade na súa composición. Deixou claro que Francia necesita caras novas, o que despexa a idea de contar con exministros socialistas que lle deron o seu apoio nesta campaña.
Unha Francia integradora, aberta e solidaria foi a que apostou por Macron fronte a unha Marine populista, excluínte, antieuropea, racista e clasista que soubo aproveitar as consecuencias dos efectos da crise nunha parte da poboación francesa, a que máis a sufriu -sobre todo a rural- para facer un discurso xenófobo, de confrontación e pouco realista que calou neses cuantos millóns de franceses que a votaron.
A vitoria de Marine Lle Pen significase o principio da ruptura da UE, os conflitos relixiosos, étnicos e políticos. Agora, a líder do primeiro partido da oposición ha anuncio cambios no seu partido ao non alcanzar o 40% dos votos aos que aspiraba.
Europa respira tranquila e pode significar o inicio de volver ao lugar que lle corresponde á ultradereita europea.
Artigo publicado orixinalmente en Catalunyapress.
Escribe o teu comentario