Catalunya, un país no que só o 5% dos pobres cobra o Ingreso Mínimo Vital

O desexo é que o goberno de Catalunya poña máis atención nas necesidades das persoas e menos en nas embaixadas e a independencia de Catalunya, porque estas son a parte máis importante dun país, non o territorio, nin as bandeiras.

A pobreza segue sendo un dos principais problemas do mundo. Non parece que os gobernos e a sociedade, na súa maioría, preocúpelles esta situación. Só hai que ver as cifras de persoas que sofren esta situación para levantar conciencias, porque detrás de cada número, escóndense seres humanos aos que se lles quere invisibilizar, pero iso non impide que estean aí e que haxa asociacións que denuncian estes feitos para ver se levantan conciencias - esas que están durmidas ou que miran para outro lado, coma se o tema non fóra con elas-. Dicía o filósofo Plinio o Mozo que “o maior número dos males que sofre o home provén do home mesmo”. As persoas creamos o problema, pero non buscamos solucións. Ou como di un refrán popular: “A solidariedade empeza cun mesmo”, unha afirmación que denota o egoísmo ao que chegou o ser humano.

A Asociación de Directores e Xerentes de Servizos Sociais denunciou que, en España, só o 8% da poboación pobre está a recibir o Ingreso Mínimo Vital, Ademais case o 80% das peticións foron denegadas e máis de 10.000 das solicitadas están aínda pendentes de resolverse. En Catalunya, a cifra é do 5%. É dicir, que se atenden aínda menos as necesidades. Debe ser porque este tema non é prioritario para o goberno catalán.

Sempre adoitan dicir os que gobernan que a prioridade son as persoas. Cando afirman isto a pregunta é: A que persoas refírense? Porque a realidade é ben distinta á teoría/retórica do goberno. Deberíaselles caer a cara de vergoña, se é que aínda queda. Catalunya que sempre fora exemplo en case todo, agora, está en decadencia, mesmo nos temas sociais onde a chamada esquerda di estar máis sensibilizada.

Mentres só o 5% recibe a axuda para malvivir, nos orzamentos do próximo ano auméntase un 46% a partida para abrir novas “embaixadas” polo mundo . Esas que van dar para comer e van paliar a pobreza deste país. Non hai diñeiro para atender ás persoas pero invístese” “ en embaixadas, Puigdemont e o seu corte de fuxidos: Comín, Posanti e compañía inauguraron telemáticamente a súa Oficina europarlamentaria para seguir a súa estratexia de “denuncia” sobre a súa situación inxusta. O que pretende Puigdemont e compañía é que as institucións europeas déanlles a razón, cousa que de momento non sucedeu, nin hai visos de que poida producirse. Dicía Albert Einsten que “aqueles que teñen o privilexio de saber, teñen a obrigación de actuar”

A Puigdemont a situación do 95% das persoas que non reciben as axudas do Ingreso Mínimo Vital, tan necesario para poder sobrevivir, parece que non lle preocupa . El está en Bruxelas cobrando un soldo de parlamentario, e o seu único obxectivo é falar do seu tema, non a situación de pobreza na comunidade da que foi presidente.

O novo goberno que preside Pere Aragonés debería poñer especial atención nos temas sociais. Parece que é así, se xa que para o próximo ano a consellería de Asuntos Sociais verá incrementado o seu orzamento nun 30%. Choca con todo que saúde, coa situación de emerxencia que vive a sanidade catalá, só aumentase un 4,5% o seu orzamento para o próximo ano. Unha porcentaxe que foi criticado polos profesionais sanitarios, que o consideran insuficiente

O desexo é que o goberno de Catalunya poña máis atención nas necesidades das persoas e menos en nas embaixadas e a independencia de Catalunya, porque estas son a parte máis importante dun país, non o territorio, nin as bandeiras. “Non hai estabilidade sen solidariedade, nin solidariedade sen estabilidade”, afirmaba José Manuel Barroso, expresidente do Parlamento Europeo e ex primeiro ministro de Portugal.