Colorín colorado, o PSOE casouse

O domingo, en “cheiro” de multitudes dos presentes - 9.500 persoas- clausuraba o reelixido secretario xeral do PSOE, Pedro Sánchez, o seu 40 Congreso. Facíao, coa “unidade” de todo o partido, iso dixo. Durante máis dunha hora de discurso, Sánchez, como Caudillo do socialismo español - pretende selo tamén do europeo- pronunciaba continuamente os nomes dos seus antecesores Felipe González e Rodríguez Zapatero, para falar dos logros que se conseguiron en España ao longo dos mandatos de ambos os dous e o que fixera o goberno que el preside nestes dous anos. A verdade é que a lista dos anteriores era longa e dalgúns logros a xente xa se esqueceu. Outras das frases máis proferidas tamén foi que o socialismo español é a socialdemócrata de toda a vida e que volvía rexurdir con forza en Europa: Alemaña, Portugal cos seus municipais, Noruega, ademais de seis de centro esquerda: Dinamarca, Finlandia, Malta, República Checa e Suecia

O expresidente do Goberno José Luis Rodríguez Zapatero, no encontro ‘Avanzamos en Novos Dereitos e Liberdades’, enmarcado na segunda xornada do 40 Congreso Federal do PSOE @ep

O non deixar de nomear a González e Zapatero non era casual, senón a escenificación da unidade do partido: o sábado estivera o crítico Felipe González, con cara de estar incómodo no acto, con abrazo incluído de Sánchez. O domingo, non asistiu a clausúraa. Era xa demasiado o sacrificio de tragarse outro sapo máis. Por que o fixo? Ao que non se viu, nin se lle esperaba, foi a Alfonso Guerra, que leva xa uns meses calado, pero non quere dicir que o que cala outorga, senón que deixou pasar o conclave para falar despois, Terá tempo para facelo, ninguén o pon en dúbida.

Que Pedro Sánchez fixo “limpeza” na súa Executiva é evidente, esperábase vendo os antecedentes de Ábalos e Calvo, dous “compañeiros” que serviran fielmente no Goberno e na súa etapa de loita para alcanzar a secretaría xeral do PSOE. O mesmo sucedeu co seu amigo de alma, Carles Ruiz, alcalde de Viladecans, un dos seus baluartes en Catalunya. A mochila que leva encima pode explotar en calquera momento. Iso si, como premio de consolación deixouno no Comité Federal, para que non se diga. Moita xenerosidade a súa. Dicímolo sempre, Sánchez é un político de ”talla” ao non tremerlle a man á hora de tomar decisións - e as que veremos-.

Agora o que toca é dar a imaxe de unidade máis que paridade na súa executiva, ser máis socialdemócrata que ninguén e aspirar a dirixir o socialismo europeo xa que en España é onde hai un goberno presidido por un socialistap ouro de esquerdas. Tal é así que ata os “rebeldes” presidentes autonómicos Vara –de novo na executiva- e García Page, volveron ao curro e xa non queren nin oír desa reunión de presidentes cos populares que estaba prevista para falar de financiamento e privilexios con Catalunya.

Así que Valencia foi o escenario perfecto para a voda do socialismo español. E como se adoita dicir nos contos: foron felices e comeron perdices; e colorín colorado, este conto acabouse. Porque Deus os cría e os intereses xúntanos.