Resulta que non hai un grupo de oito encapuchados paseándose por Malasaña á caza de homosexuais navalla en man. Ou talvez si os haxa, pero de habelos non asaltaron e marcaron a un raparigo de 20 anos coa palabra “maricón” na nádega o pasado domingo. Despois de todo o balbordo e conmoción que provocou este caso, enchendo portadas, telexornais e faladoiros, o denunciante recoñeceu este mércores que non, que non foi agredido e que todo foi consentido. Afortunadamente, un suceso tan horrible só ocorrera na mala cabeza dun rapaz que agora terá que dar moitas explicacións e que meteu de cheo ao colectivo LGTBI nunha guerra que non terían que estar a librar.

Cústame sacar conclusións de algo así, e máis cando hai tanta xente que pode sufrir os danos colaterais deste episodio. Con todo, recorro a unha máxima que moitas veces axúdame a explicar aquelas cousas que se escapan á miña comprensión: “Non confundas mente escura con mente con poucas luces”. Non creo que o mozo tivese malas intencións, como tampouco me atrevo a aventurar por que puido facer algo así. Supoño que por medo, como actuamos todos máis veces das que nos atrevemos a recoñecer. Pero fraco, moi fraco favor fan ao colectivo e a todos os defensores do movemento esta clase de noticias. Un colectivo que agora queda moi tocado e en dúbida, porque abonda con que alguén saque os pés fose do testo para convertelo todo nunha lameira.

Desta forma, o que logra é dar ás a todos aqueles que se atopaban acazapados á espera dunha derrapaxe, dunha mala palabra, dun titubeo para botar por terra todo o traballo dun movemento que tanto sufriu. O resultado é que aqueles que odian aos homosexuais, ás persoas trans, ás persoas queer, a todo aquel que non se axusta ao canon e, polo tanto, a Deus por crealos, agora teñan un argumento ao que aferrarse para xustificar tanto o seu odio como os seus actos pasados, presentes e futuros.

O que consegue tamén esta clase de sucesos é que eu xa non me crea nada, e que por un momento desconfíe e ata poña en dúbida ás vítimas, aínda que sexa durante un só milisegundo. O tempo suficiente para que toda a miña pirámide de valores cambaléese. Transcorrido ese tempo, me reconstituyo e vertebro a ensinanza que ten que permear de todo isto: a denuncia é falsa; o problema é moi real. Porque isto non pode facernos esquecer que esta mesma semana un mozo trans de Valencia denunciou unha agresión física, ou a agresión homófoba en Melilla ocorrida en agosto pero denunciada esta semana, ou os sete detidos que lanzaron a unha fonte a un home ao berro de “non queremos maricóns”, ou o asasinato de Samuel Luiz...ou podería seguir e citar as máis de 600 denuncias deste tipo que recompilaron Garda Civil e Policía Nacional no que vai de ano.

600 denunciadas. E todas as que haberá que non se puxeron en negro sobre branco. É un aumento próximo ao 10% en cuestión de dous anos. Quizais é que agora se denuncia máis. Ou quizais os agresores ven amparados en discursos de odio que os medios nos empeñamos en branquear e en facer accesibles para unha poboación confundida e que non sabe moi ben cara a quen enfocar o seu enfado, e que a acaba tomando cos homosexuais, ou cos inmigrantes, ou cos MENA, ou contra calquera que non pense como el.

Pero é máis fácil lavarse as mans, non responsabilizarse das peroratas racistas e homófobas coas que se inflama esta corrente violenta e botar a culpa á esquerda incendiaria mentres pactas encontros con Viktor Orbán. Porque os casos illados son os inventados, mentres que os certos vívense día a día na rúa, nos colexios, nos centros de traballo, no Congreso dos Deputados... Porque o inimigo moitas veces está na casa, e non ao virar a esquina co cúter encartado. Por iso é tan importante que se sigan denunciando as agresións, que se sigan enchendo os balcóns de bandeiras e pancartas e que sigan adiante as manifestacións contra a LGTBIfobia. Pero sobre todo porque moitos levarán por sempre a palabra maricón gravada no corazón e na cabeza a base de oíla todos os días. Son esas cicatrices as do colectivo, as que nin ven, nin se borran, nin son inventadas.