A fe

Case sempre que escoito falar da fe teño a sensación de que poucos coñecen a súa definición. Non me refiro os diferentes sinónimos ou acepcións que podamos darlle. Estou a falar da simplificación relixiosa que fan algúns dicindo que a fe é crer no que non vemos. Falamos máis de perder a fe, que de ter fe en algo. Non temos fe no tempo futuro, nin na melloría das cousas. Non temos fe no cambio positivo das persoas e xa queda pouca fe na terra. Buscamos a fe no plano da espiritualidade pero case sempre se pospón o tema para outro momento.

A fe é un concepto ben definido pero pouco divulgado. O autor da carta aos Hebreos fala da fe en todo o capítulo 11, con exemplos ao longo da historia sacra. Así a certeza e a esperanza forman parte integral da fe. Non se reduce a unha simple crenza baseada na imaxinación das persoas. A fe veñen polo oír, e ao oír a Palabra de Deus. Se escoitamos antes ás persoas que a Palabra de Deus a nosa fe non ten valor ningún. Pero por desgraza, por abuso da linguaxe, identificamos acreditar en alguén con ter fe nesa persoa. Son parámetros distintos e ao mesmo tempo complementarios no caso de Deus. Acreditamos nel se temos fe nel. E sen fe é imposible agradar a Deus, porque é preciso que o que se achega a el, acredite na súa existencia. Esa existencia e tan evidente como indemostrable e a propia Biblia non perde o tempo en tentar demostralo. Simplemente dáo por suposto. E resulta curioso que todos os que tentaron demostralo fracasaron, pois dependía dunha fe que deixaron fóra dos seus argumentos.

Se a fe move montañas non é maior en cantidade da que non as move. Esta expresión metafórica significa que a calidade de fe depende de cada uni que a exerce. Non se refire á cantidade. O mellor exemplo é a semente do grao de mostaza, de gran calidade que sendo a máis pequena de todas as sementes, nace dela unha árbore na que as aves poden facer niños. Con esa fe auténtica o poder de realizar cousas non se limita a ter superpoderes terreais, máis ben quere falarnos das espirituais. Con todo, a maior fe neste mundo non é máis que un ruído intenso, se falta o amor.

Moitos perderon a pouca fe que quedaba cando a relixión pasou polas súas vidas. A relación coas relixións fixo que pensasen nun Deus vengativo, escuro e sancionador. Despois desa experiencia, acolléronse ao novo termo chamado agnosticismo. Un eufemismo do ateísmo de sempre, pero que soa mellor. En fin, penso que podemos finalizar coa definición que comezamos e non enunciamos: “a fe é a certeza do que se espera e a convicción do que non se ve”. Esa fe é o instrumento para alcanzar a graza de Deus. Esa mesma fe non pode ser teórica e ten unha parte práctica que se manifesta en cada momento das nosas vidas.