Os políticos cataláns só teñen que falar en catalán?

Sempre se dixo que a lingua serve para comunicarse, nunca como barreira entre as persoas. A lingua é liberdade e entendemento, xamais imposición. O que se impón produce rexeitamento. Escribía Fernando Savater que “as linguas teñen dous grandes inimigos, os que as impoñen e os que as prohiben”. Sobre este tema escribiuse e seguirase escribindo aínda, é máis, creo que toda a vida.

Salvador Illa, cabeza de lista do PSC nas eleccións autonómicas e actual líder dos socialistas cataláns, foi obxecto de críticas por usar o castelán-moi pouquiño, por certo- nas súas intervencións nas dúas sesións de investidura de Aragonés, por certo, erradas. Os independentistas botáronselle á yugular por este feito tan “grave”. Non o queimaron na fogueira porque, aínda que pareza mentira estamos no século XXI. Dixéronlle de todo menos guapo. Está penado por estes defensores da verdade absoluta falar en castelán en Catalunya, coma se iso fose un sacrilegio, e non o máis normal do mundo como é a realidade cotiá onde conviven tranquilamente os dous idiomas sen ningún problema ata fai uns poucos anos. Obrigar é rexeitar, non nos enganemos.

A estas críticas polas frases en castelán de Illa sumouse o xornalista e autodenominado filósofo, Josep Ramoneda, que durante anos foi socialista “reconvertido”, e intelectual de cabeceira dalgúns popes socialistas. Agora o seu novo xiro ideolóxico lévalle a postulados distantes dos seus protectores sociatas. As viraxes ideolóxicas de Ramoneda foron desde Bandeira Vermella, PSUC, socialista e agora na onda independentista con votación cupera nunha ocasión segundo confesaba o interesado nunha entrevista. Ramoneda é unha deses moitos cataventos que vira segundo veña o vento que lle reporte mellores beneficios económicos. A súa ideoloxía é o diñeiro e o bo vivir, envolvido dun halo de intelectualismo surrealista. Ramoneda é Ramoneda e se sobra algo máis segue sendo Ramoneda. É defensor de si mesmo e só cando pode sacar proveito persoal faio polos demais.

Josep Ramoneda @ep

“Sorprendeume que o novo líder do PSC, Salvador Illa, no dobre debate da errada investidura de Pere Aragonés, haxa trufado as súas intervencións con algunhas parrafadas en castelán, similar ao modelo co que Cidadáns fixo a súa razón de ser. Nin Reventós, nin Maragall, nin Montilla, nin Iceta, os seus antecesores, o fixeran“, Esta é unha das súas frases escritas nun artigo de opinión nun diario nacional, por certo, en aberto Para o articulista, a realidade de Catalunya só escríbese e explícase en catalán?, pois vai ser que non. Os que falan en castelán tamén forman parte dunha Catalunya incluyente, por moito que algúns digan o contrario. Así o entendeu o expresidente de Catalunya cando á súa volta dixo “Cidadáns de Catalunya, xa estou aquí”. Esta frase é moi significativa, porque el si que viviu e sufriu o exilio e soubo valorar o que era a recuperación da democracia... Os políticos teñen que falar para todos os cidadáns, na lingua que eles utilizan, non facelo é excluílos. Por unha vez, os socialistas cataláns teñen en conta aos que falan noutras linguas. Un xesto que lles honra, aínda que isto cústelles as críticas dos intolerantes e máis dun aproveitado.

Ramoneda, o iluminado, agora resulta que é máis papista que o papa., Como di moi a miúdo unha amiga miña: “quen che vexa e quen che ve!”. E engadiremos, “e o que nos queda por ver aínda”, porque como dicía George Burns “Se podes finxir sinceridade podes finxir o que sexa”.