Dicía o dramaturgo e xornalista irlandés George Bernard Shaw que “a política é o paraíso dos charlatanes”. Exemplos diso hai uns cuantos. Nesta etapa, o rei dos charlatanes é o vicepresidente do goberno de España e líder da oposición á vez, Pablo Iglesias.

O vicepresidente do Goberno e ministro de Dereitos Sociais e Axenda 2030, Pablo Iglesias

Adóitase dicir que ás persoas coñécellas polo que fan e non polo que din. Iglesias, cuxa coherencia non é a súa mellor calidade, di unha cousa e fai a contraria. Ninguén lle pode discutir que é un gran charlatán, que usa a oratoria ben, cun ton de voz que lembra os sermóns dos curas máis retrógrados. Emprega unha estética de moderno, de coleguilla: unhas veces vai descamisado e con jerséis de la gorda -como facía no seu día o xornalista Josep Antich cando estaba próximo ao PSUC- e outras, cando ninguén o espera utiliza camisa, gravata e chaqueta. É unha maneira de xogar ao despistar e ser o centro de atención en determinados momentos. Todo un mestre en controlar os efectos da súa imaxe e os seus discursos. Dicía o mestre José Luis Aranguren que “cando se fala moito é que se hai pouco”.

Pablo Iglesias fala moito, provoca máis e xestiona peor na área das súas competencias, onde loce pola súa ausencia Alguén lembra algunha das xestións que fixo o vicepresidente segundo e ministro de Dereitos Sociais e Axenda 2030? Pero é que a súa estratexia é axitar a todo o que se poña por diante para tapar a súa nula xestión. Como o fai? Tocando aqueles temas que sabe -outros non teñen nin idea- que a algúns dos seus votantes pódenlles resultar “interesantes” -como os ataques á Monarquía-, facendo de oposición ao goberno do que forma parte e trasladando fóra da Moncloa os debates que se deberían facer de portas cara adentro. Claro que, se non o fai así, de que vai presumir?

Cando se fala moito para esconder carencias adóitase meter a pata ata o fondo. Iso ocorreulle e séguelle pasando a Pablo Iglesias, que na súa penúltima intervención comparou aos políticos cataláns fuxidos cos exiliados españois, que como todo o mundo sabe fóronse por vontade propia, de turismo e con todos os gastos “pagos”. Só hai que mirar as fotografías de todos os que marchaban fuxindo do ditador Franco e a súa cuadrilla. Eles tiveron que elixir entre a vida e a morte. Elixiron a primeira pagando un custo demasiado caro, en moitos casos coa súa propia vida.

Mentres os políticos fuxidos por vontade propia para non asumir as consecuencias dos seus actos que non eran polas súas ideas políticas, senón por saltarse as leis, a pesar de saber o que facían, viven como señoritos. Con todos os gastos pagos, mesmo Puigdemont coa súa esposa traballando cun soldo de 6.000 euros que paga unha empresa da Deputación…

Comparar aos exiliados españois cos políticos cataláns fuxidos, en plena democracia, é dunha desvergoña e indignidade que retrata a quen o fai. O malo do asunto é que o autor de tales afirmacións é nin máis nin menos que o vicepresidente do Goberno de España ao que o presidente Sánchez debería cesar inmediatamente pola súa irresponsabilidade e falta de respecto cara a esas persoas que sufriron en carnes propias a man dura da ditadura. Mentres os políticos cataláns fuxidos, non exiliados, grazas á democracia aprovéitanse dela, sen importarlles as consecuencias que non fai falta volver lembrar. Só hai que mirar as fotos das súas enchentes, a protección, os gastos que se pagan cos impostos da cidadanía e os seus soldos de eurodeputados. Todo igualito aos exiliados españois.

Sempre o dixen, non se pode ser dúas cousas á vez: goberno e oposición. A ambigüidade é propia dos intrigantes, inútiles e estúpidos. Dicíao Catón o grande: “non perdas o tempo en discutir cos estúpidos e os charlatanes: a palabra téñena todos, o bo xuízo só uns poucos”.

As palabras de Pablo Iglesias causaron indignación entre os familiares dos exiliados, pero tamén entre membros do partido políticos, ex políticos, intelectuais e xente da rúa. Calladito está moito mellor e máis cando se forma parte do goberno. Estarán de acordo co líder morado os seus votantes? A gran maioría, non, e algúns dos membros de Unidas Podemos, tampouco.

Os políticos poden chegar a subir ao cume máis alto -cousa que lle sucedeu a el- por carambola, pero non poden vivir alí moito tempo, que non se lle esqueza.