O día 2 de xaneiro, inicio de ano, amence coa mala noticia de o falecemento de Alfonso Fernández Casal, exjefe da garda urbana de Viladecans e amigo desde fai xa uns cuantos anos. Deses tempos nos que os dous traballabamos no concello, en distintos postos, con Jaume Monfort como alcalde. Alí foi onde lle coñecín e polo cargo que tiña cada un, tivemos que traballar xuntos, sen problemas, nin discusión algunha. Sempre estaba disposto a colaborar, con criterio e saber facer. Non lembro ningunha discusión. Cada un sabía cal era o seu traballo, complementario, sen rivalidade, senón con complicidade de facelo ben e que repercutise na cidadanía e na cidade. Foi nesa época onde establecemos unha boa relación con el e coa súa muller, Lourdes. Ela era e é a discreción personificada. Facían un bo tándem.

Casal

No ano 1993, o cancro visitoume sen que o convidase, porque quizais son esas cousas que se pensan que só lles pasa aos demais. Craso erro, ninguén se libra del cando aparece. Uns supéranos, é o meu caso, outros non teñen a mesma sorte. Recordo a miña estancia no hospital e as visitas discretas que el e Lourdes fixéronme. Nunca se me esqueceron, tampouco outras que agora non veñen ao caso comentar.

Como galego ejerciente, máis dunha vez chamábame Carmiña cando quería explicarme algunha cousa con ese entusiasmo que lle poñía ás cousas. Era un apaixonado do seu traballo. Moitas veces, riamos dalgunhas circunstancias do noso traballo e dalgúns personajillos con aspiracións desmesuradas, que tiñan demasiada présa por chegar, sen impórtalles pisar a quen se puxese por diante. Eses mesmos que lle pediron uns cuantos favores a Casal. Eses cuxa ética non formaba, nin segue formando parte das súas vidas políticas.

Cando deixei o concello, sempre na distancia, mantivemos o contacto, menos asiduo do que quixésemos, pero sabendo que estabamos aí para o que necesitase cada un. Non facía falta dicilo, sabiámolo e demostrabámolo.

No ano 2005, o alcalde Monfort “deixou” a alcaldía e substituíulle o actual alcalde, Carles Ruiz. É aí cando empeza o calvario de Casal -agora que non está, pódoo contar, é de xustiza facelo-chamoulle o novo o alcalde e díxolle tal cal que se fose ou o cesaba. Pediulle que lle explicase o por que de esa actitude, que levaba uns anos, co alcalde anterior e non se lle reprochou nada, todo o contrario, e que, se fixera algo mal, que llo dixese xa que era o mesmo partido o que gobernaba. A resposta seca de Ruiz foi "é porque quero", sen ofrecerlle unha saída profesional digna como sucedera co exjefe da garda urbana de Gavá, que lle deron unha saída pactada e digna. Ruiz non lle quixo dar ningunha explicación e Casal díxolle que "el non se ía". A partir de aí empezou o seu viacrucis profesional e persoal.

A persecución laboral de Alfonso Casal durou uns cuantos anos. Ata que, no 2008, o concello anulou o seu nomeamento como funcionario de carreira e nomeou ao seu substituto, sen terciar concurso algún. Ante a persecución e vexacións vividas, o interesado interpuxo unha demanda contra o concello e segundo recoñece o xuíz do TSJC Casal “foi ninguneado polo consistorio e polo seu substituto a dedo, Camaño". Toda esta situación pasoulle factura a Alfonso, e a seguridade social recoñeceulle unha incapacidade absoluta para o exercicio de calquera actividade laboral. Deixou de traballar, cunha situación persoal durísima pola súa enfermidade e coa imposibilidade de volver traballar naquilo que lle gustaba para o que estaba amplamente capacitado.

Despois o cancro foi facendo efecto na súa saúde. Nunca se rendeu, seguía loitando acompañado do seu gran apoio, Lourdes que sempre estivo aí, como un bastón que aguanta a situación sen queixarse. E con toda a esperanza do mundo.

Pero cando a enfermidade tampouco se rende, o resultado final vímolo este día 2 de xaneiro, cando finalmente Alfonso emprendeu esa viaxe do que nunca se volve. Foise demasiado pronto, pero coa sensación de non deixar nunca de pelexar, no profesional ganandole a partida ao alcalde Carles Ruiz e no persoal. Nunca se rendeu e non sempre se gaña. Esa é a vida. A máis dun débelle remover a conciencia, se é que a ten.

Pero quero terminar este recordo á figura de Alfonso con un refrán moi popular, que algúns non deben esquecer “quen a ferro mata, a ferro morre”.

Ata sempre Alfonso!