"Choraba porque non lle facían PCR e víase que estaba mal e o máis probable é que morrese"

Ana Veiga mentiu. Cando era teleoperadora do teléfono do coronavirus, mentiu para tentar salvar vidas. "Eu forcei PCRs" recoñece nesta entrevista porque "había xente que chamaba con todos os días e ao final non se pasaba ao 061 porque eles tamén estaban saturados".

Ana Veiga (nome ficticio que a fonte asume "para evitarme problemas") relata a Galiciapress a súa experiencia en Konecta ao comezo da crise. A multinacional é a mesma empresa que xestiona a Central de Seguemento de Contactos, os 'telerastreadores' da Xunta cuxo funcionamento, segundo declarou outra traballadora a Galiciapress, é unha "broma".

O 900400116  para o que traballou é o primeiro elo da cadea telemática de loita contra o virus, onde hai que chamar para pedir información, cando non é unha urxencia sanitaria. Con todo, os seus teleoperadores valoran se a persoa que chama debe ser remitida a un médico ou ao 061. Segundo ela, non tiñan nin formación nin medios suficientes para facer ben o seu labor. Di que atendía 100 chamadas en 6 horas. É dicir, menos de 4 minutos para responder a cada cidadán.

Cando traballou no teléfono 900400116 da Xunta para atención do coronavirus?

Eu empecei a traballar no teléfono do covid xusto despois de decretarse o estado de alarma, en Konecta en Bergondo. Estiven aproximadamente 3 semanas, despois baixou o ritmo de chamadas e cambiáronme de campaña.

Recibiu algún tipo de formación antes de dar información sobre o coronavirus? En que consistiu?

A formación foi nula, simplemente a maneira de contestar o teléfono ou reter unha chamada. É dicir, o básico dun posto de teleoperador.

"Calquera persoa que tivese  febre ou tose, pero non que non estivese en contacto con un positivo confirmado ou en zona de risco, automaticamente quedaba 'descartado' 

Como funcionaba por entón?

Entraba unha chamada identificada co número de teléfono que chamaba. Pedíaselle o nome e apelidos, número da tarxeta sanitaria, poboación e o centro de saúde ao que lle correspondía.

A partir de aí, saltabas a unha pantalla que che levaba a un cuestionario. Segundo marcaras "si" ou "non" o programa levábache a outra pantalla. O primeiro que preguntabas era se a persoa que chamaba estivese en contacto con algún positivo confirmado do que tivese constancia e estivésese nalgunha zona de risco, que naquel momento creo que eran Madrid, País Vasco e  Italia.

Se, por exemplo, a resposta ao contacto con alguén de risco era positiva, a seguinte pregunta era  se tiña algún síntoma; por entón  tose, dificultade respiratoria ou febre por encima de 38. Se a resposta era negativa, líase un texto que viña dicir que 'neste momento non se considera que vostede poida estar contaxiado de covid', así que fixese vida normal. Se por exemplo había tose ou febre, o mesmo. Paracetamol ou o antitérmico, que tomara habitualmente a ver se a febre remitía e se non que volvese chamar. Se había dificultade respiratoria tentábase contactar co centro de saúde ou, na súa falta, co 061.

Se a resposta ao contacto de risco era negativa, líase o mesmo texto de vida normal.

É dicir, calquera persoa que tivese  febre ou tose, pero non que non estivese en contacto cun positivo confirmado ou en zona de risco, automaticamente quedaba 'descartado'.

Obviamente, había moitas chamadas que o que tiñan era medo. Xente aprensiva que dicía que lle custaba respirar, pero que non sabía se por o nerviosismo da situación ou porque realmente estaba infectado.

Como estaba organizada a xornada laboral?

As xornadas eran de 6 horas. Había quenda de mañá e quenda de tarde. Cubríase así de 9 da mañá a 9 da noite.

Os recursos humanos foron suficientes ou se producían longas esperas?

Os primeiros días eran un caos. Non sabiamos moitas cousas, creo que tamén porque nin a Xunta sabíaas. Xente que chamaba porque non tiña olfacto nin gusto, ou diarrea ... Esa xente era descartada no momento xa que naquel por entón non eran síntomas compatibles co covid.

O peor día para min foi o día se San Xosé. Ese día o teléfono non parou un momento. Nin o meu nin o de ningún compañeiro. Non sei, nunha xornada normal podías atender unhas 100 chamadas máis ou menos.

Forcei PCRs marcando "si" nalgún síntoma para que lla fixesen, porque había xente que chamaba con todos os días e ao final non se pasaba ao 061 porque eles tamén estaban saturados 

A min resultoume moi duro. Había chamadas de xente que levaban unha semana confinados cada un nunha habitación e aínda non os chamaban para facer a PCR, cando o prazo que nós lles dabamos era de 24-72 horas. Eu forcei PCRs marcando "si" nalgún síntoma para que lla fixesen, porque había xente que chamaba con todos os días e ao final non se pasaba ao 061 porque eles tamén estaban saturados e imaxino que os hospitais, laboratorios, etc. tamén. 

Chegaba a casa chorando pensando naquel señor maior que non lle ían facer a PCR e que se vía que claramente estaba mal e os máis probable é que houbese morto

Eu chegaba a casa chorando pensando naquel señor maior que non lle ían facer a PCR e que se vía que claramente estaba mal e o máis probable é que morrese. Eu só pensaba en "Divos mio! Vai morrer tanta xente...". E así foi.

Que criterios manexaban os teleoperadores para decidir se unha chamada merecía ser atendida por un médico a través do teléfono?

Basicamente os criterios eran eses. Segundo marcaras "si" ou "non",  o programa levábache directamente á seguinte pantalla. Despois entraba como eras o teu . O que comentaba de que eu forcei moitas PCRs.

Se os medios din 5.000 contagios, haberá 12.000, porque non se lle estaba facendo a proba a ninguén.

A sensación xeral entre os compañeiros era a mesma, desesperación de ver o que viña encima. Cando eu falaba coa miña contorna de cifras, sempre lles dicía o mesmo. Se os medios din 5.000 contagios, haberá 12.000, porque non se lle estaba facendo a proba a ninguén.

E por último dicir que todas estas pantallas estaban en castelán, polo que houbo unha denuncia á Mesa pola Normalización lingüística por ese tema. De feito  fixeron  un comunicado denunciando de como era posible que un servizo da Xunta prestásese en castelán. 

Captura de pantalla do sistema de Konecta para tratar as chamadas ao telefono do coronavirus publicada no seu día pola Mesa  

Cal era o grao de coordinación coa Xunta e o 061, no seu caso?

En xeral, a coordinación era pésima, dada a situación. De feito, había xente que se dirixía a ti dicendo"pero mire doutora...". Eu trataba de explicarlle que non era persoal sanitario, pero a xente estaba convencida de que estaba a tratar con persoal médico. En resumo, paracetamol e lavar as mans.