O Rey, o presidente do goberno e a lealdade dos morados

Que a maioría dos teatros estean pechados non quere dicir que non haxa espectáculos, senón que os actores son outros e os escenarios tamén. Os políticos desprazaron aos actores, e o espectáculo está servido para asombro da cidadanía que mira incrédula o que está a ocorrer. 

Cando ás súas señorías sóbenselle a vaidade e o poder ao bisoñé, perden o sentido polo que foron elixidos e crense o centro do universo.” Sería fantástico que Felipe VIN non volvese nunca máis a Catalunya” esta frase foi pronunciada por Jaume Assens, deputado no Congreso por “designación” de Colau, pese conseguir nas primarias do seu partido un resultado ridículo. O deputado bisoñé fixo unhas declaracións onde asegura que cada vez que o monarca viaxa a Catalunya “abre unha ferida”. O problema deste deputado, demócrata comunista e independentista- Como se liga esta salsa? é que se atribúe a representación do sentir de todos os cidadáns de Catalunya e debe pensar que a xente é imbécil ou sinxelamente un rabaño de ovellas que segue ao pastor ideolóxico sen rechistar. Quen é el para falar en nome de todos? Preguntouse, neste conflito que dividiu á sociedade catalá, o que sufriron os cidadáns? Quen vai pechar as feridas?, Non teñen sentimentos os cataláns de segunda? Ou sinxelamente a democracia é só para el e os seus amigos independentistas? O deputado bisoñé non estivo só neste charco representativo dos auténticos demócratas, como se está vendo.

O vicepresidente do goberno, Pablo Iglesias, despois de arranxarse o moñete, tivo tempo para utilizar as redes sociais e atacar ao rei pola chamada de cortesía que este realizou ao presidente do Consello Xeral do Poder Xudicial, Carlos Lesmes, que dedicara no seu discurso de entrega dos diplomas á nova promoción de xuíces, unhas palabras de respaldo ao Rey. Pois ben, segundo o bolivariano vicepresidente “o respecto institucional significa neutralidade política da xefatura do Estado”. Esquécese que el forma parte dun goberno que debe respecto á constitución e á figura do Rey. Pablo Iglesias é goberno e oposición á carta segundo convéñalle, unha política moi perigosa. “A turbulencia dos demagogos derruba os gobernos”, pensamento do filósofo Aristóteles. 

A estratexia do moñete e a Vanity Fair, non é outra que, mediante a demagoxia, ir recuperando adeptos. Iglesias, co cambio de imaxe, (pendentes e moñete), pretende recoller o voto dos mozos, porque el é guay, coleguilla e di o que lle vén en gana, é un valente. Ela, Irene Montero, afeccionouse a saír no papel couche explicando cousas da súa vida persoal e familiar. O obxectivo é presentarse como unha superwoman moderna, triunfadora e á vez elegante, para conseguir o protagonismo que lle quitou a súa compañeira de partido e goberno, a ministra de traballo.

A ocasión para seguir atacando á monarquía nesa estratexia que están a levar a cabo os morados, para tapar os seus escándalos, continuouna o ministro que aspiraba a presidir Bankia, Alberto Garzón, quen recriminou ao Rey Felipe que incumpra o principio de neutralidade que marca a Constitución e manobrar "contra o Goberno democraticamente elixido", e quedouse mirando a Málaga, cidade da que foi cabeza de lista, con pouco éxito, por certo. O respecto á Constitución, á liberdade de expresión e á neutralidade política é só deles, como bos bolivarianos. Son eles os que continuamente se cargan o estado de dereito e a Constitución coas súas saídas de ton. Na última campaña electoral o moñete sacaba un pequeno exemplar da Constitución nos debates televisivos coma se fose a súa Biblia. Era e segue sendo un predicador.

Mentres estas declaracións tan irresponsables e fóra de lugar de dous membros do goberno suceden, que fai o presidente Sánchez?, esconderse? Xa vai sendo hora que se tome en serio esta situación tan irresponsable que se está está a cargarse ao goberno, e algo máis. O presidente Sánchez non pode permitir máis os actos dos morados e o que ten que facer é sacalos do goberno porque igual, nas próximas eleccións, o que sae é el. Este penúltimo conflito é innecesario coa que está a caer en España. O teatro non deben facelo os políticos, senón os actores, moitos dos cales están ao pasar moi mal polo parón da pandemia.

Cicerón, dicía que “O bo cidadán é aquel que non pode tolerar na súa patria un poder que pretende facerse superior ás leis”.