​A volta ao cole... e aos medos

Hai dúas semanas que empezou o colexio para os nenos e nenas de primaria e infantil, con iso tiveron que aprender moitas normas novas e adaptarse despois de seis meses sen acudir ao centro escolar, a unha nova normalidade. Grazas á súa gran capacidade e plasticidade puidemos ver como aceptaban que había que estar con máscara, que terían que manter unha distancia cos que son os seus amigos e amigas (que en moitos casos facía meses que non vían)... múltiples foron os cambios que tiveron que experimentar e con eles viñeron os medos aos contagios, a volver ter que estar encerrados en casa sen saír a xogar á rúa, a non poder tocar máis ás súas amizades ...

Durante a infancia atópase a etapa na que máis medos experiméntanse: cando son bebés teñen medo aos descoñecidos, ata os tres anos existe a ansiedade por separación das súas figuras de apego, dos 4 aos 6 pode aparecer o medo ás cousas irreais, os nenos maiores de sete anos comezan a ter medo aos perigos da vida real (roubos, catástrofes naturais, entrega de traballos...). Como podemos observar a infancia é unha época na que o cerebro tende interpretar determinadas situacións como perigosas producindo por tanto situacións de ansiedade, o cal fai que moitas veces os pais estean perdidos e non saiban como manexar a situación. A situación actual que estamos a vivir fixo que estes medos acentúense e que moitos proxenitores atópense aínda máis perdidos e que é o que poderían facer?

Os pequenos e pequenas da casa necesitan saber que o que están a sentir é normal e por que os senten. Falen sobre iso e fáganlle saber que é normal que teñan medo 

O primeiro é validar as emocións: Os pequenos e pequenas da casa necesitan saber que o que están a sentir é normal e por que os senten. Falen sobre iso e fáganlle saber que é normal que teñan medo nesta situación e que entenden como sente.

O segundo é tranquilizarlles: Fáganlle saber que contan co seu apoio, que pase o que pase poderán acudir a vostedes para falar sobre o tema e buscar unha solución.

O terceiro é empoderarles: Moitas veces tentamos protexer aos nosos fillos e fillas evitándolles certa información ou a realización de determinadas tarefas, o cal en moitas ocasións xéralles a equivocada sensación de que eles/as non son capaces, por iso mamá ou papá sempre o fan por eles/as. Dádelles seguridade, ofrecerlles a vosa confianza, crecerán moito máis fortes e cunha autoestima moito máis sa.

Se o seu fillo ou filla acode a vostede para dicirlle como sente non é porque crea que vostedes o van a solucionar se non porque queren compartir con quen quere as súas sensacións, compártana vostedes tamén con eles/a 

Por último, non lles oculten información. Transmítanlle unha mensaxe clara e adaptada á súa comprensión sobre o que está a pasar, as normas que hai que cumprir e o que pode pasar no caso de que haxa un positivo en clase. Moitas veces subestimamos a capacidade dos nenos para entender certos temas e é importante que vexan que os tratamos como iguais e que non lles mentimos, xa que esta percepción fará que teñan aínda máis ansiedade.

Se o seu fillo ou filla acode a vostede para dicirlle como sente non é porque crea que vostedes o van a solucionar se non porque queren compartir con quen quere as súas sensacións, compártana vostedes tamén con eles/as, fáganos partícipes no seu día a día.