Hai uns anos coñecíanse os resultados dunha enquisa sobre os países europeos que eran máis supersticiosos -cada certo tempo volven repetila-, e nela saía que os españois son os europeos máis supersticiosos por diante de italianos, alemáns e franceses, con máis do 60% da poboación que recoñece ter algunha superstición.

Carles puigdemont 19092018

A superstición do gafe di que este non só atrae a desgraza, senón que a propaga cara aos demais. Xa Shakespeare na súa obra Julio Cesar describe aos gafes como “homes que nunca teñen o corazón tranquilo mentres contemplan a alguén máis grande que eles, o que lles fai perigosos”.

Os gafes son personaxes que se poden atopar en todas partes sen excepción. No mundo da política hainos tamén. Os políticos gafes que tiveron responsabilidade nos gobernos son máis visibles por razóns obvias. Dicíase de José Maria Aznar, na súa etapa como presidente do goberno que fora unha persoa gafe. Durante o seu mandato “choveron” uns cuantos desastres: Afundiuse o Prestige. Marrocos “invadiu” o illote Perexil. Declarouse unha folga xeral. A xente saíu á rúa polo apoio do goberno español á invasión de Iraq. Chocaban os trens. Caía en Turquía un avión militar onde morreron os militares en ían a bordo. Mesmo había directivos do Real Madrid que achacaban ao presidente do goberno ser gafe nos partidos aos que asistía no Bernabéu.

Pero Aznar non foi o único presidente gafe que tivo España. De todos é coñecido que a Rodriguez Zapatero puxéronlle o cartel de gran gafe. O presidente Zapatero apoiou a Kerry e leste perdeu fronte a Bush. O mesmo fixo con Scheöder e o alemán cultivou unha derrota das que fai época. Idéntico destino correu Ségolène Royal en Francia fronte a Sarkozy tras contar co apoio de Zapatero. A lista é bastante máis longa. O facho do personaxe gafe recolleuna nestes tempos Carles Puigdemont que conta no seu haber cuns cuantos acontecementos ás súas costas que lle confiren o título de gafe.

No mes de febreiro, Puigdemont quixo darlle unha boa labazada ao goberno e a a xustiza española. Para iso celebrou en Perpiñán o seu gran mitin para desmotar o seu poder. Alí foi recibido con grandes honras polo entón alcalde, Jean-Marc Pujol, ao quen as urnas deixaron sen cargo este domingo ao conseguir a ultra dereita facerse coa cadeira de brazos municipal, co 53% dos votos. Unha derrota sen discusión e que moitos achacan ao achegamento de Jean-Marc Pujol. Nas súas palabras de benvida, o exalcalde dicíalle ao mesías que Perpiñán era terra de acollida de exiliados. Exiliarase el tamén a Bruxelas ante o fracaso tan rotundo da súa candidatura?

O gran mitin en Perpiñán, ao que asistiron, segundo os organizadores, unhas 100.000 persoas que contribuíron a agravar os efectos da pandemia en Catalunya. Fronte a isto todos os implicados, incluído o presidente Torra calaron coma se o tema non fóra con eles, cando a manifestación do 8M en Madrid foi e seguirá sendo, segundo os partidos da oposición uno dos focos de contaxio do Covid-19. Por que en Catalunya todos calan, incluídos algúns dos partidos da oposición que se chaman de esquerdas? Que pasa coas mortes de infectados polo mitin de Perpiñán? E é que “a política fai estraños compañeiros de cama”, din.

Entre outros logros gafes de Puigdemont está o de conseguir dividir ao independentismo catalán e fixo saltar polo aire ao partido que o levou á presidencia do govern.

Tampouco hai que esquecer a brecha aberta con ERC, que está dinamitado o goberno catalán. Desde a distancia e con todo o tempo do mundo, “elabora” a estratexia de acoso e derriba aos republicanos para desgastalos para as novas eleccións, sobre as que el mesmo decidirá a data, aínda que Torra sexa o que o diga publicamente.

Ao final algúns se preguntan. Será outro gafe Carles Puigdemont? Está claro que si, aínda que iso pódese mellorar coa axuda inestimable da súa asesora Pilar Rahola porque igual facilítalle algunhas apócemas que aprende nas súas viaxes a México para dar conferencias ao colectivo xudeu e revértelle a sombra ao novo gafe do panorama político catalán.