​O independentismo máis dividido que nunca

O universo independentista está á greña, desunido, sen plan unitario e con demasiados aspirantes a líder dun proxecto que algúns pretenden que se asemelle a Ítaca, sen darse conta que non hai un Ulises nin unha Penélope que faga posible a historia que Homero contaba na Odisea. As lendas son lendas e só serven para entreter ao intelecto que non está nada mal.

“A vida é en gran medida unha cuestión de expectativas”, dicía Homero que diso sabía bastante.

Cada certo tempo xorden movementos de cidadáns, ou de expolíticos que se marcharon das súas formacións, que queren cambiar o panorama político coa proposta de creación de novas formacións: unhas máis centradas, outras máis extremistas, esta ultimas pretenden levar a independencia a Catalunya sen ter en conta o que pensan os cidadáns. Iso está a ocorrer agora nunha Catalunya que está a sufrir  os efectos dunha fase tola e os efectos da pandemia de o Covid-19, con perdas de vidas- un número preocupante- e os efectos económicos e sociais da mesma. Iso debería ser agora, a maior preocupación dos gobernos e as formacións políticas, non os réditos electorais que con determinadas poses están a facer todos eles xuntos, sen excepción: desde a ultradereita, á ultraizquierda pasando por todo o arco ideolóxico actual.

É a mesma estratexia que a empregada no seu día Jordi Pujol- pai creador de todo o que está a suceder en Catalunya- e que consistia en utilizar os medios de comunicación públicos como voceiros e adoctrinadores do movemento independentista enfocando o malestar social cara ao Estado Español e a súa solución cara ao independentismo que é a panacea de todas as solucións.

Para chegar a este punto tamén se ha utilizando os movementos sociais, algúns deles de recente creación, para vender a historia de que é unha demanda que vén do pobo, non dos gobernos ou os partidos políticos. Dúas entidades que xogaron e seguen xogado un papel importantísimo en todo o proceso: Ómnium Cultural- a cultura ao servizo dunha ideoloxía-e a Asemblea Nacional Catalá (ANC), as dúas dirixiron "" todas as grandes manifestacións e actos sociais en prol do independentismo. Subvencionadas polo Govern català? ou  iso din.

A creación das estruturas de Estado, coñecidas como Einas de País foron crecendo aos poucos, coa idea de facerse co control das institucións representativas de todos os ámbitos de Catalunya. Con algunhas delas saíulles ben a xogada, caso da Cámara de Comercio onde o seu actual presidente, Canadell, é un independentista confeso e activista de primeira. Agora, o obxectivo "indepe" é facerse co control do Barça polo significado e a repercusión que ten o equipo blaugrana a nivel internacional.

Mentres Ómnium pasou a un discreto segundo plano, a ANC hase desligado dos partidos que lle deron apoio na súa “creación” e quere ir por libre creando a súa propia plataforma para presentarse ás próximas eleccións autonómicas. A radicalización da entidade veu da man da súa presidenta, Elisenda Palacio, que por certo gañoulle o pulso ao presidente da Cámara, Joan Canadell, que aspiraba a controlar a entidade - por mandato de Puigdemont- colocando a unha persoa da súa confianza, Montse Adoitar, que tamén forma parte da xunta de Canadell quen está disposto a dar o salto á política, claro como cabeza de lista do próximo partido de Puigdemont?. Hai demasiados aspirantes para unha soa praza.

Mentres, seguen as diferenzas entre os dous partidos que gobernan en Catalunya: ERC e JXCat cuxa brecha é cada vez máis grande e máis o será a medida que se achegue a data electoral.

Con esta situación de nacemento de partidos como “cogomelos” o panorama independentista está máis dividido que nunca, o que lle fai perder forza ante os seus votantes.  A unidade saltou polo aire, sen posibilidade de recuperala polos intereses persoais dos seus mentores.

Niso está a proposta de o Partit Nacionalista de Catalunya que se presentará en sociedade o próximo día 27 cunha liña ideolóxica parecida á de o PNV 

Mentres, o catalanismo “moderado” entra na batalla polo voto. Niso está a proposta do Partit Nacionalista de Catalunya que se presentará en sociedade o próximo día 27 cunha liña ideolóxica parecida á do PNV que tanto éxito tivo en Euskadi será o mesmo en Catalunya?

O problema do PNC é que tamén contan cuns cuantos candidatos para encabezar a lista, sen coñecerse quen formará a executiva do mesmo. Son as cousas de empezar a casa pola xanela. Dicía Platón que “Quen non é un bo servente, non será un bo mestre”, e en política todos queren ser mestres ao primeiro de vez.