O paso do tempo cambia ás persoas, din. A unhas vólveas mellores, outras peores e un terceiro grupo déixanas nin fu nin fa. Destes tres grupos, seguro que hai máis, conforman a sociedade con experiencia, é dicir as persoas cunha certa idade á que me nego a chamar vellas. Claro que nesta división hai subgéneros entra as ambicións de moitos do primeiro e segundo grupo. Ambicións?, se a de o poderoso cabaleiro é Don diñeiro. O que transforma e de que maneira aos humanos.

Zapatero en RAC1

Nas eleccións xerais do 2004, cando todos crían que o PP gañaría as eleccións por maioría, os atentados do 11M deron a vitoria ao candidato do PSOE, José Luís Rodriguez Zapatero. Un político novo, cun sorriso encantador e ata certo punto inxenua que lle valeu o sobrenome de Bambi, Coa Z de Zapatero, e a “zeja”, o xesto que o PSOE escolleu para unha campaña orixinal coa que pretendía explicar os logros realizados polo seu goberno neses catro anos, e coa vista posta nas xerais do 2008 que volveu gañar.

Non hai que negar que a pesar dos seus erros que foron uns cuantos, Zapatero, tamén fixo cousas que non hai que esquecer: o regreso das tropas de Iraq, a subida das pensións mínimas e o salario mínimo interprofesional. Aprobación da Lei de Dependencia, Lei de igualdade, a Lei integral contra a violencia de xero, a lei antitabaco, o carné por puntos e algunhas cousas máis. Tampouco hai que esquecer a súa aterraxe no escenario internacional onde estaba ben considerado, coa súa frase “talante, talante, talante”.

Quedarán para a historia outras frases pronunciadas polo presidente Zapatero entre as que se atopa “España é un poderoso transatlántico “. Díxoa o día do centenario do afundimento do Titanic, “Farei unha democracia exemplar” unha frase que deixou a máis dun petrificado. E que dicir dos famosos “brotes verdes" en plena crise económica. “As palabras deben estar ao servizo da política e non a política ao servizo das palabras”. Unha frase que quedou nos manuais de estilo da demagoxia política moderna.

Zapaterou, como adoita ocorrer, é lóxico, deixou de ser presidente porque así o decidiu a cidadanía retirándolle a súa confianza. Tiña que gañarse a vida, aínda que xa a tivese resolta como todos os expresidentes: paga de ex, Consello de Estado. Pero era demasiado novo para o retiro e a ambición calara en "o Bambi queimado" que, ao cabo de poucos anos, habíase involucrado, previa minuta, na Venezuela da democracia exemplar que todos coñecen. O Bambi tenro, riseiro vendía a súa alma xa non tan cándida ao mellor ofertante, tirando por terra o seu legado como presidente. O seu periplo venezolano empezou no 2016 como “intermediario” entre o goberno e a oposición. Claro que ao final Zapatero mostrouse crítico co recoñecemento internacional a Juan Guaidó. Os resultádevos da súa intermediación venezolana traducíronse no seu defensa do ditador Maduro.

A actitude do expresidente Zapatero levantou bochas en máis dun destacado dirixente, entre elas a de Felipe González que criticou ao seu compañeiro de partido. As relacións entre os dous expresidentes rompéronse máis aínda desde que González criticou a Pedro Sánchez co que di non sente representado ou que o goberno parece o camarote dos irmáns Marx. Palabras que non gustaron a Zapatero que lle contestou que iso non é así. Ademais de afirmar que está de acordo co goberno de coalición de PSOE e Podemos que tanto critica Felipe González.

A actitude de Zapatero e as súas diferenzas con González deixaron no caixón do seu mesilla aquela afirmación que fixese no seu día “Aprendín máis de Felipe (González) en tres horas de conversación que en moitos anos de vida política”. Seguro que a súa presenza en Venezuela e a súa relación co demócrata Maduro foron moito máis interesantes e lucrativas. Zapatero, o Bambi riseiro deixou paso ao corvo, que tanto rexeitamento producía nos documentais de Rodriguez de la Fuente. “A ambición adoita facer traidores, dicía Cristina II, raíña de Suecia, alá polo século XVII" . Será verdade?.