​Coronavirus e “sentidiño”

Un pouco de sentidiño, por favor.

As medidas españolas anti-covid son das máis draconianas e iliberales do mundo (por exemplo, triplicamos só nos primeiros 10 días as multas de Italia nun mes, a pesar da diferenza en poboación). Os resultados son dos peores do mundo.

Se continúa o confinamento severo (a partir do 27, xa non absoluto, pero aínda así moi duro), non se cantos mortos por covid aforraranse —espero que moitos, porque eu son dos de risco—; non se cantos hospitais deixarán de colapsarse —espero, tamén que moitos—, pero un pouco máis tarde colapsaranse por outros problemas, e con cifras de enfermos astronómicas. 

Por que? Porque o confinamento, máis a suspensión de moitas actividades, máis a prohibición do simple pasear, farán que —p. ex.— un certo número de tumores, ao non operarse ao seu tempo, se malignicen; moitas varices, ata o de agora contidas polo paseo diario, empeoren e xeren trombos; moitos anciáns teñan os nocellos inchados pola pésima circulación de retorno; dos diabéticos, que necesitan exercicio, para que falar; os ruteros do colesterol, idem; e así un bo etcétera: masas musculares perdidas pola inactividade; corazóns privados do seu exercicio diario, enfermidades mentais, suicidios (si, suicidios)... E sumando todo iso, non estamos a falar de miles de persoas, senón de millóns. 

Deses millóns, algúns viven en cidades pequenas, saudables e ben ventiladas, como A Coruña, ou zonas semi-rurais, ou totalmente rurais, onde esas medidas centralistas, quizá adecuadas para o metro de Madrid, son absurdas 

Deses millóns, algúns viven en cidades pequenas, saudables e ben ventiladas, como A Coruña, ou zonas semi-rurais, ou totalmente rurais, onde esas medidas centralistas, quizá adecuadas para o metro de Madrid, son absurdas (na Gomera, absurdísimas). Que ten de malo a bici de montaña, se —ademais— un ciclista nunca vai a menos dun metro de ninguén, ou pola contra choca?.

Logo vén outro triste capítulo, o de os delatadores. O que hai ben poucos anos avergoñaría a quen o fixese, é agora cidadanía exemplar.

Amigos policías de balcón, pescudaron vostedes se o vello paseante que están a denunciar —e as multas son de 1500 euros para arriba— ten as pernas como troncos, e xa non pode máis?.  Ou se é diabético, ou asmático, e necesita respirar; ou non soporta os dores músculo-esqueléticos?.  Se a nai que se arrisca a pasear a un neno —a parva dela antepuxo ter un neno para ter un can; e, claro, no pecado levou a penitencia— non está literalmente ao bordo dun ataque de nervios, porque os seus pequenos piratas levan un mes en 75 metros cadrados?.  E hai países, como Bélxica, onde o exercicio ao aire libre non se permite; recoméndase.

Pero se todo ese duro sacrificio, aínda sendo dubidosamente constitucional (falaremos diso outro día) rendese uns resultados como os de Portugal, aínda sería comprensible. Pero xa se ve que non. O goberno nos engatusa con policías locais cantando “Aniversarios Felices” a unha niñita nunha urbanización. Pero, ao final, a cousa é sinxela: se esta política produce resultados tan malos, hai que cambiar de política, e inmediatamente. Ou cambiar de Goberno, que vai camiño de ser o máis ilexítimo da democracia. Ata Grecia ten mellores resultados que España (incomparablemente mellores: cento e algo mortos). Por tanto, que ninguén diga que a lei é a lei e hai que cumprila, porque baixo esta normativa case-totalitaria España produciu, ata o de agora, preto do dez por cento das mortes do mundo.

O mínimo, mínimo que se pode facer é habilitar lugares e horas para que todo ese tipo de persoas poida saír de casa. E que ninguén responda que se conformen cunha bici estática, porque, á parte do aburrida que é, non atopará vostede unha na internet nin a prezo de ouro. Faga a proba.