Ana Isabel Esteban Martínez, é fundadora e presidenta executiva de Solidariedade Interxeracional, xerontóloga e traballadora social. É unha muller orgullosa de ser rural, onde desenvolve a ONG as intervencións presenciais principais, á vez que as combinamos con traballo a distancia, para facilitar a toda la poboación servizos sociais en todos os territorios.
Pasou un Século desde a última pandemia global cualificada como a máis devastadora da historia, a mal chamada gripe española de 1918-1920 que posiblemente xurdiu en marzo, en Fort Riley –EE.UU. España deu a coñecer o problema e quedou co nome, mentres outros países de Europa e América, e a pesar de sufrila, miraron a outro lado para seguir batallando na primeira guerra mundial que finalizou en novembro do 1918. Unha gran parte dos habitantes do planeta que sumaban 1.650 millóns, contaxiáronse e morreron entre 40 e 100 millóns de persoas. Principalmente mozos e tamén do resto de idades.
Ante o medo á enfermidade e a morte, as xentes concentrábanse ao redor dos centros relixiosos para rezar ao seu deus. Alí influenciábanos para que cresen que era un castigo divino, porque cometían pecados. E o que se producía era o contaxio por proximidade, porque aquel virus é da familia do que agora nos veu a visitar de novo, en marzo de 2020, sen convidalo sequera.
Ata que non mandaron parar e obrigáronnos a quedamos na casa para salvar a vida dos nosos e a propia, viviamos coma se non houbese un mañá, sen tempo para o importante, sempre correndo, sen poder chegar á meta porque esta seguía afastándose.
Criámosnos deuses e só somos homo sapiens que se seguen contaxian doutros animais, como ocorreu na nosa historia. Agora temos o coñecemento e a tecnoloxía que podería evitalo, pero sorprendeunos mirándonos o embigo. E eu pregúntome "Que fariamos senón non tivésemos un teléfono intelixente nas mans?".
Escribe o teu comentario