Hai uns días esperteime coa seguinte mensaxe na miña Whatsapp: “Que forte o de Fani e Rubén”. Eu, propenso a non decatarme de nada, repasei mentalmente a miña lista de coñecidos para saber quen podían ser os protagonistas. Antes de sacar algunha conclusión, unha rápida ollada a Twitter deume a resposta: Fani e Rubén son as novas estrella da televisión grazas a ‘A illa das tentacións’. Que que é iso? Un reality. Que de que vai? Pois, como pasa coa película ‘Serpes no avión’, o título non permite dúbidas: parellas de mozos e mozas novos e atractivos que se separan para poñer a proba a súa relación (supoño que o título ‘O programa dos cornos’ non terminou de callar). E claro, neste mundo no que vivimos, pasa o que o público espera e desexa que pase.

O programa é, basicamente, un canto á infidelidade e aos celos. Con semellante premisa a min só fáltame un personaxe como Yago que se dedique a roldar aos incautos Otelos para convertelo nunha verdadeira traxedia shakespeariana con ecos caribeños. Un programa que nace e morre en Telecinco, rei dos realitys e, por se nos esquecemos, cadea envolta nun escándalo relacionado coa violación que sufriu unha dos seus concursantes no espazo estrela da casa. Episodio que lembremos está nos tribunais e que obrigou á cadea para suspender a XX Edición de Gran Irmán. Pero non teman, o reality por antonomasia volverá ás nosas pantallas renombrado e coma se nada pasase. Ata entón, Telecinco, ante a fuga de anunciantes, parece idear unha curiosa estratexia empresarial que parece ter de slogan: “Se non podemos facer un reality por medo a que haxa algún abuso, fagamos un baseado directamente na cultura da violación”. Curiosa tamén a súa audiencia, onde parte daquela que parecía darlle as costas por manter en grella a Gran Irmán é a que agora mira polo rabillo do ollo todo canto pasa na illa.

Complicado tamén defender un produto que a propia cadea parece disfrazar de experimento sociolóxico pero que en realidade non deixa de ser o mesmo produto sobreexplotado pero posto baixo unha luz distinta: cando non é unha casa, é unha illa, e cando non son famosos, son persoas anónimas, novas e guapas. A cuestión é diseccionar ante as cámaras a miseria humana. Queremos deixar de vivir na cultura da violación sen tentar ter cultura televisiva, esa con a que hoxe normalizamos todo canto sucede na televisión co retrouso de “se o vexo na tele é porque é o habitual”. Talvez por iso xa nin pestañeamos cando nos asaltan diariamente noticias sobre violacións, mandas ou crimes machistas. Habemos interiorizado tanto que isto é así porque ten que ser así que xa nin nos molestamos en indignarnos.

E todo isto ocorre en pleno debate do denominado ‘pin parental’ -cando en realidade debería chamarse “vou poñerlle unha correa ao raparigo un pouco máis curta, non vaia a ser que o perda de vista”- e sobre que cousas deberían aprender os nenos nas escolas. Entendo que, en certa medida, os pais teñan algo que dicir ao redor da educación que reciben os seus fillos, un papel que toda a vida xogaron as AMPAs. Con todo, ese discurso baseado en “o crío é meu e perténceme” paréceme propio da Alabama do S.XIX, onde moitos se acollían ao “este home é da miña propiedade e azóutoo se quero”. Ou talvez propio do extremismo relixioso, onde o cabeza de familia é a voz autoritaria sobre os demais membros e cúmprese o que este ordena e manda. En todo caso, unha interpretación nesgada da patria potestade é a que nos pode levar a ter pensamentos tan radicais e á existencia de, por exemplo, nenos sen vacinar. Sobre os nenos podemos ter compromisos e obrigacións, nunca dereitos, que afortunadamente estes seguen sendo de cada un e indivisibles. É responsabilidade do Estado formar nas escolas aos futuros cidadáns e facelo en valores como a igualdade e o respecto.

Teño claro que se deixamos aos pais vetar o acceso dos seus fillos a cousas como a educación sexual, a teoría da evolución ou talleres sobre diversidade sexual e igualdade de xénero, o futuro deses nenos e nenas será en branco e negro, xa que se moverán nun mundo onde para eles só existe unha cara da realidade, aquela en a que foron adoutrinados, perdéndose toda unha paleta de grises que ao final é a que compón a vida. Por isto, o perigo non está tanto en que os mozos de hoxe teñan acceso a un programa como ‘A illa das tentacións’, senón que eduquemos a raparigos e raparigas cuxa formación emocional impídalles saber que esas relacións afectivas non son sas e que o amor, a convivencia e o afecto en parella é moi distinto ao que vemos na pantalla -e xa non digamos na pornografía, un mundo ao que acceden cada vez máis novos coa idea de que aí atoparán todas as respostas á pregunta que é o sexo-.

Por todos estes motivos, animo a Mediaset a crear un novo programa titulado ‘A illa dos terraplanistas’, onde persoas con máis horas de culturismo que de cultura e tarados emocionais que pensen que a homosexualidade é unha enfermidade porque así llo ensinaron en casa poidan dar renda solta á súa libido desbocadaen unha orxía de moitas feromonas e poucas neuronas. Talvez o programa non resulte entretido ou talvez sexa un éxito rotundo. Non o sei. O certo é que o meu verdadeiro interese é ter a todas esas persoas localizadas e lonxe para, polo menos, decatarme de que van as miñas mensaxes de Whatsapp.