​Cando unhas mans inocentes fan realidade os soños

“Que é a vida?, unha tolemia. Que é a vida?, unha ilusión, unha sombra, unha historia. E o maior ben é bastante pouco; porque toda a vida é soño e os soños, soños son” dicía Calderón da Barca na súa obra a “Vida é soño”.

Moitas persoas atopan nos soños -estando espertos ou durmidos- a ilusión que lles empuxa a transformalos nunha realidade que non desapareza cando os parpados cambien de posición e a mente advirta que volveu á vida real. Alcanzar ese estado é o resultado da sorte e o traballo duro. Ninguén regala nada: a consecución dos obxectivos require traballar duro, non renderse cando algo se torce e levantarse cando o gran trompazo dixo “aquí estou eu”.

Dicía con moita razón Victor Hugo que “Non hai nada como un soño para crear o futuro”, e como os soños son os espazos onde as ilusións acubíllanse, nada mellor que soñar moito para lograr algúns dos desexos que aparecen neles.

A ilusión que cada 22 de decembro poñen unha boa parte da cidadanía que espera que os nenos de San Ildefonso saque dos bombos, bóla a bóla, os números que se atopan impresos neses billetes que compraron coa ilusión de ser agraciados con algún premio que lle axude a cumprir o seu soño de mellorar a súa vida: pagar hipotecas, saír do pozo do paro que lles levou ao fío do desafiuzamento… Son tantas as ilusións e proxectos que se poden acumular contorna a un anaco de papel, que é difícil expresalo nunhas poucas liñas.

Por iso, o sorteo da lotería de Nadal, desde hai moitos anos, paréceme un dos maiores soños colectivos  que se poden cumprir e que máis felices fai á xente. “A ilusión é soñar esperto”, dicía Aristóteles. Cantas persoas comentan o que van facer se a deusa fortuna toca o décimo que con tanta ilusión compraron?, moitas.

As imaxes que proxectan as distintas cadeas de televisión, das persoas que tiveron a sorte de tocarlles un premio, é o maior exemplo de que os soños poden cumprirse. Ilusión e felicidade que contaxian a todos os que se atopan ao seu ao redor, aínda que non lles tocara nin a pedrea.

O cava esparramado entre os que se haxa presentes nas portas das distintas administracións de loterías é o invitado perfecto para a celebración. As centos de burbullas que se expanden entre todos os presentes culmina o proceso da primeira parte da alegría colectiva. Non importa o lugar onde se celebre a sorte, todos reaccionan da mesma maneira.

Ás persoas que a sorte lles ha pasado de longo, adoitan dicir, polo menos o premio en moitos casos, tocou en barrios onde a necesidade apremaba. É o consolo solidario dunha xornada máxica e chea de ilusión.

Durante unhas horas, o binomio ilusión soños tapou a realidade política da que moitos, pero que moitos, están ata os cumios. Non se preocupen, que esta non se borrou dunha plumada, só tapouse por unhas horas, as necesarias para cumprir algúns soños.